Ακουγα τους ομιλητές και ένιωθα να κουρνιάζουν στο κεφάλι μου οι στίχοι του Κοτζιούλα. Ενός ανυπότακτου διανοούμενου. Που η αγάπη του για τον τόπο και η αίσθηση του καθήκοντος έδωσαν φτερά στο λιπόσαρκο κορμί του. Η ψυχή του ήταν καμίνι που πύρωνε όλες τις φλέβες του.
Φτενά χωράφια κρατημένα σε πεζούλια. Αυτός ήταν ο τόπος του Κοτζιούλα. Στην Πλατανούσα Ιωαννίνων, ένα καύκαλο στο Ξηροβούνι, το αραχθοφίλητο. Χώματα που μαζεύονταν σπυρί το σπυρί για να γιομίσουν τα πεζούλια. Να φυτρώσει η ζωή και να ζήσουν οι άνθρωποι. Να αναμετρηθούν με τη στέρηση και τις κοφτερές πέτρες. Κι αυτή η πάλη υφαίνει το πουκάμισο του Κένταυρου. Που γίνεται φυσητήρας ζωικής δύναμης. Που η πέτρα πετρώνει το σώμα, δεσμός ακατάλυτος μες στον χρόνο και τις όποιες δυσκολίες. Κι ύστερα γίνεται κρύσταλλο που φτιάχνει τη μνήμη.
Ακούοντας τα λόγια των ομιλητών η σκέψη μου φτερούγισε στα φτενά χώματα, στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα. Στα αμόνια της χώρας που έφτιαξαν ανθρώπους με υψηλή αίσθηση της οφειλής. Για τον τόπο τους. Ο λόγος για δύο συμπατριώτες του Κοτζιούλα.Τον Χρήστο Γιανναρά και τον Κώστα Μπατσή. Τους τιμούσαν οι χωριανοί τους για την αφοσίωσή τους στο ήθος της συλλογικής προσφοράς.
Είναι εκφραστές μιας υπαίθριας Ελλάδας που μετακόμισε στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις στη μεταπολεμική περίοδο. Για να χορτάσει ψωμί και να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό της εγκατάλειψης του γενέθλιου τόπου από τους ποικιλώνυμους μανδαρίνους.
Η ζωή των τιμωμένων κινήθηκε σε δύο ράγες. Από τη μια η ανάγκη για επιβίωση. Να επιτύχουν επαγγελματικά. Συναντήθηκαν με ανθρώπους από όλες τις επαρχίες και μαζί τους ζύμωσαν τη νέα εποχή, με τα καλά και τις αδυναμίες της. Δημιούργησαν τη σύγχρονη Αθήνα, τις σύγχρονες πόλεις. Και μαζί δημιούργησαν τους νέους ανθρωπότυπους, πολίτες διγενείς, συχνά πολυγενείς. Εσμιξαν οι πολιτισμοί, τα αίματα, οι νοοτροπίες κι έστησαν γέφυρες ανάμεσα σε τόπους μακρινούς.
Από την άλλη, η έγνοια τους ήταν η φύτρα τους. Δεν έκοψαν τον ομφάλιο λώρο. Η συνείδησή τους επαγρυπνούσε. Να αντιγυρίσουν την οφειλή. Να παλέψουν να βγει η Πλατανούσα από την απομόνωση. Να μην ξεχαστούν η ζωή και ο πολιτισμός όσων κληρονόμησαν. Εκαναν συλλόγους, χορευτικά τμήματα, ίδρυσαν εφημερίδες και περιοδικά. Που έγιναν ο ιστός που ένωνε τους ανθρώπους με τη συλλογική μνήμη. Που καλλιεργούσαν τη συλλογική ευθύνη. Για την αδιαφορία των ιθυνόντων, στην αρχή. Για την κακοποίηση του περιβάλλοντος, στη συνέχεια. Τα βουνά και τα ποτάμια κερατώθηκαν. Βιάστηκαν και βιάζονται από εκείνους που τα αντιμετωπίζουν μόνο σαν χρυσωρυχεία.
Ακούγοντας τους ομιλητές, ο νους μου πετάρισε στους συνοδοιπόρους του Λαναρά και του Μπατσή ανά την επικράτεια. Τους οφείλουμε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας