Πόσοι και πόσες δεν έχουν τραγουδήσει τη «Συννεφούλα» του Σαββόπουλου. «Είχα, είχα μια αγάπη, αχ καρδούλα μου, / που ’μοιαζε συννεφάκι, συννεφούλα μου. / Σαν συννεφάκι φεύγει ξαναγυρνάει / μ’ αγαπά τη μια την άλλη με ξεχνάει».
Ενα τραγούδι που ιστορεί το μαρτύριο ενός ερωτευμένου που έχει πηγή την αστάθεια της συντρόφου του. Ο Νιόνιος με μια απλή παρομοίωση κάνει ερωτικό τραγούδι τη συναισθηματική διελκυστίνδα. Την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Οπως συμβαίνει όταν ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και ο αγέρας αλλάζει συνεχώς το τοπίο στον ουρανό, κάνοντας δίλημμα τη συνοδεία της ομπρέλας στην έξοδο.
«Εγώ πεζός με το σύννεφο επ’ ώμου/ με τη φλεγμονή της ανηφόρας». Στην περίπτωση του Κακναβάτου («Ακαρεί», Αγρα 2001) το σύννεφο γίνεται βάρος ασήκωτο και πληγή σε δύσκολες συνθήκες. Οι στίχοι του συνομιλούν με την απόγνωση του ερωτευμένου στον Σαββόπουλο. Μόνο που στην περίπτωση του Κακναβάτου χωράνε περισσότερες στενοχώριες. Ο άνθρωπος έχει φορτωθεί, ως άλλος Ατλας, ένα σύννεφο που δυσκολεύει την πορεία του. Είναι όλα εκείνα τα σύννεφα που κλείνουν τον ορίζοντα. Που εγκυμονούν τον κίνδυνο της καταιγίδας και της καταστροφής. Πρόκειται για εκείνα τα σύννεφα που κουβαλάνε οι αγρότες όταν δεν ξέρουν τι μπορεί να φέρει η ουράνια μαυρίλα.
«Να διώξω τα σύννεφα / θα γίνω αγέρι», τραγουδάει η Καίτη Χωματά, σε στίχους του Ακου Δασκαλόπουλου. Κάπως έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Τότε που συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Κάποιος φόνος, συνήθως, κάποια απάτη. Τότε όλοι/ες φυσάνε δυνατά να λαγαρίσει ο ουρανός, να μην τους σκιάζει την πεζοπορία. Ολοι πέφτουν από τα σύννεφα. Εκπλήσσονται. Δεν το περίμεναν. Δεν μπόρεσαν να δουν τα σημάδια του καιρού. Να διαβάσουν τα σύννεφα που σκούραιναν. Ισως γιατί πίστευαν ότι θα βρέξει σε άλλους τόπους. Οτι δεν τους αφορούσε.
Γινόμαστε καμηλοπαρδάλεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Βολευόμαστε στη δική μας αυλή και δεν σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά ούτε περιφέρουμε το βλέμμα δεξιά κι αριστερά. Αρκούν οι δικές μας σκοτούρες, ας μη φορτωθούμε και την έγνοια των άλλων. Κάπως έτσι σκουραίνει ο πολιτικός ορίζοντας. Με τον τρόπο αυτό συμβαίνουν πράγματα που αναταράσσουν την κατασκευασμένη μας μακαριότητα.
Απίστευτο, μονολογούν πολλοί. Μένουν ενεοί μπρος στο απρόσμενο. Που όμως είχε δώσει τα σημάδια του. Είχε μαζέψει τα δικά του σύννεφα. Η ίδια αντίδραση κάθε φορά. Επιβεβαιώθηκε και στην περίπτωση του ζεύγους των αστυνομικών και τα όσα έκαναν στα παιδιά τους. Το τι ακριβώς συνέβη είναι αρμοδιότητα των δικαστών. Ομως, η κοινωνία φροντίζει να αποσείσει τη δική της ευθύνη. Ενα «έπεσα από τα σύννεφα» αρκεί.
Ζούμε σε μια εποχή όπου φτιάχνονται πολλοί μύθοι, κι ας πρεσβεύει την απομυθοποίηση. Ενας απ’ αυτούς είναι η παιδοκεντρικότητα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας