Μενεμένης – Νικομηδείας – Φιλαδελφείας – Βρυούλων – Κλαζομενών. Ονόματα που παραπέμπουν. Χαμένες Πατρίδες. Διωγμός. Προσφυγιά. Πήραν μαζί και τις μνήμες. Ονόματα των πόλεων. Να τα έχουν κοντά τους. Εκεί που έφτασαν ξεριζωμένοι, για να ξαναριζώσουν. Παρηγοριά και νοσταλγία. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε εκείνο το πρωινό. Επιστρέφοντας από τον καθημερινό Υμηττό, μέσω Πανεπιστημιούπολης, είπα, κάπου στα μισά, να μη συνεχίσω τη συνήθη διαδρομή. Ετσι, σαν κάτι από διαίσθηση, κάτι από νοσταλγία της νιότης, έκοψα αριστερά και μπήκα στην Καισαριανή.
Ούτε και που θυμόμουν πότε είχα περπατήσει, τελευταία φορά, σε κείνα τα κατατόπια· και πάντως, όχι σε ηλικία... υπερώριμη έως όψιμη και, σίγουρα, όχι μέρα· σχεδόν ξημερώματα. Ξημερώματα, θυμάμαι, φεύγαμε τότε από κει, λίγο πριν από τη χούντα και μες στη χούντα· από τα κουτούκια με τα βαρέλια στα προσφυγικά της γειτονιάς κι από την υπόγα του Κιτσίνη (αν θυμάμαι καλά το επώνυμο). Οπου, με τσιλιαδόρο στο κεφαλόσκαλο, τραγουδούσαμε –πιο σωστά... ξεφωνίζαμε– Θεοδωράκη και διάφορες... Ξαστεριές. Τώρα... αναμνήσεις μόνο, θαμπές και πινακίδες ονομάτων στις γωνίες πολυκατοικιών γιγάντιων, πολυτελούς κατασκευής, με πιλοτές, ευρύχωρα μπαλκόνια και απόπνοια πλούτου... Μενεμένης, Νικομηδείας... Κλαζομενών. Ελάχιστες γωνιές μόνο με προσφυγικές παράγκες, κάποιες ακατοίκητες, και κάποιες, λιγοστές, διαμορφωμένες σε κομψά ταβερνάκια/ουζερί. Μια άλλη Καισαριανή, που ήταν αδύνατον να την ανασυνθέσει, να την ξανακατοικήσει και μοναδική λεωφόρο Εθνικής Αντίστασης.
Περνώντας τη λεωφόρο απέναντι, στην πλατεία με τα μεζεδοπωλεία και την Παναγίτσα αντίκρυ [ομολογώ, δεν εννόησα προς τι όλο αυτό το τσιμέντωμα στο πλάι της εκκλησίας· πέρα από κακόγουστο, μου φάνηκε και εντελώς... ξεκούδουνο!], ένιωσα πως έμπαινα σε άλλη πόλη. Πρώτα πρώτα, η ίδια η κεντρική λεωφόρος, όπως και η πλατεία, φέρουν ακόμα επαρκείς αρχιτεκτονικές μνήμες της παλιάς Καισαριανής. Μετά, τα κτίσματα στη δεξιά, τη νοτιοδυτική, πλευρά, είτε συντηρημένα προσφυγικά ισόγεια, είτε πολυκατοικίες, δεν έχουν τη χλιδή της... άλλης μεριάς, η οποία έχει το προνόμιο να «αυλίζεται» στο πανεπιστημιακό δασύλλιο, με απεριόριστη θέα από τον Υμηττό μέχρι την Πεντέλη, την Πάρνηθα, το (βουνό) Αιγάλεω και τα... Γεράνεια.
Δηλαδή, εν ολίγοις, η Εθνικής Αντίστασης, υπό μία έννοια είναι... ταξικό όριο: προς διακωμώδηση των παραδοσιακών ορισμών και εν αντιθέσει: αριστερά κατοικούν οι πατρίκιοι και δεξιά οι πληβείοι· αριστερά, η... μπουρζουαζία και δεξιά, το προλεταριάτο! Με τη σκέψη, ελαφρώς μειδίασα. Ετσι, μειδιώντας, σοβάρεψα στο Σκοπευτήριο και απόρησα μπροστά στο νυν εγκλωβισμένο σε κυματοειδείς λαμαρίνες παλαιό «Χάραμα». Που το ξεκίνησε ο Γιάννης Παπαϊωάννου, εξ ου και η επωνυμία του· από το τραγούδι του: «Πριν το χάραμα μονάχος εξεκίνησα…». Δυο χρόνια μετά, από τότε που «εξεκίνησε μονάχος», πήρε παρέα του τον Βασίλη Τσιτσάνη που, παρέα μετά με τη Σωτηρία Μπέλλου, έβαλε τη βαριά σφραγίδα του στο κατάστημα και το πέρασε στην Ιστορία. Τι θα πει τώρα η Ιστορία επ’ αυτού και τι σκέφτεται να κάνει ο δήμος, θα σας γελάσω. Το σύνθημα πάντως στις λαμαρίνες, με κόκκινη μπογιά (όπως στην Καισαριανή τού... κάποτε) λέει, ολογράφως: «ΤΟ ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΟ. ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΟΣ ΜΝΗΜΗΣ – ΑΝΑΨΥΧΗΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ». Ιδωμεν...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας