Στη δεκαετία του 1980, μεγάλη απογευματινή εφημερίδα είχε αφιερώσει ρεπορτάζ στα χωριά της Δυτικής Αθήνας. Είναι ακόμη σε ακμή οι οργανωμένες ομάδες των λεγομένων τότε ετεροδημοτών. Εσωτερικοί μετανάστες εγκαταστάθηκαν εκεί συγκροτώντας εθνοτοπικές ομάδες με συλλόγους, χορευτικά, χορούς και πανηγύρια. Απόηχος αυτών των πολιτισμικών συμπεριφορών αποτυπώνεται στη «Δυτική Συνοικία», το μυθιστόρημα του Μηλιώνη.
Ηταν η δεύτερη γενιά των μεταναστών που είχε μεγαλώσει. Γεννήθηκαν στην Αθήνα ή ακολούθησαν τους γονείς τους σε μικρή ηλικία. Ακουγαν τα δικά τους δημοτικά τραγούδια. Την ίδια στιγμή, τραγουδούσαν Στέλιο Καζαντζίδη αλλά και διασκέδαζαν πέριξ της Ομονοίας. Τα καινούργια τραγούδια, δημοτικοφανή, κέρδιζαν έδαφος. Οι στιχουργοί, με απλό και άτεχνο, συχνά, τρόπο, μιλούσαν για τις νέες ανάγκες στο αστικό κέντρο. Αυτά έγιναν σταδιακά ντιμπιντοειδή, όπου τα τραγούδια του είδους συνάντησαν το καινούργιο λαϊκό τραγούδι. Κλασικό παράδειγμα αυτού του υβριδίου ήταν ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, μια εμβληματική μορφή. Αποτύπωνε τον μετασχηματισμό των ανθρώπων που μετοίκησαν στη δυτική Αθήνα σε κάτι διαφορετικό. Νέα ήθη, νέες νοοτροπίες που μεταλλάσσονταν, χωρίς να γίνουν αντιληπτά σε όλο τους το εύρος. Από τους ιθύνοντες.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Στην περιοχή αναστήθηκε η τρίτη γενιά των παλιών μετοίκων. Είναι οι σύγχρονοι νέοι. Που βρέθηκαν ανάμεσα στις πολιτισμικές συνήθειες των γονέων τους και την ανάγκη να αποκτήσουν δική τους έκφραση. Ποδοσφαιρικές «Θύρες» προσέφεραν τον χώρο να διαμορφώσουν μια δική τους ταυτότητα. Συγκροτούνται νεανικοί πολιτισμοί, με στόχο να σπάσουν τον δεσμό από τις οικογένειές τους -αλλά και πολλά άλλα.
Στην εποχή της κρίσης και της πανδημίας. Στον καιρό της απογείωσης της αποξένωσης και του ατομικισμού, εισβάλλει μια νέα μορφή μουσικής διασκέδασης. Που έστειλε σε αποστρατεία τα παλιά σκυλάδικα. Είναι τα ελληνάδικα, που ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1990 και αποτέλεσαν τον χώρο ανάπτυξης ενός νέου μουσικού είδους: της τραπ μουσικής.
Ακόμη δεν έχει κοπάσει ο θόρυβος για την ενοχοποίηση ασεβών τράπερ. Κατηγορήθηκαν ότι υποθάλπουν τη βία, εξωθώντας τους νέους σε παραβατική συμπεριφορά. Τους αποδίδουν τις μύριες πληγές του Φαραώ. Αναμενόμενο. Σε μια κοινωνία που έχει μάθει να χτυπάει το σαμάρι. Χωρίς να νοιάζεται γιατί ο γάιδαρος κλοτσάει.
Αυτό το φαινόμενο μελετάει μια ανθρωπολόγος (Ναταλία Κουτσούγερα) στο βιβλίο της «γέννημα θρέμμα Δυτικής Αττικής. Χορός, μουσικοί και νεανικοί πολιτισμοί στο ελληνάδικο»(Δίσιγμα). Πολύχρονη μελέτη στο Περιστέρι (Μπουρνάζι). Αποκαλύπτει μεθοδικά αυτό που συμβαίνει. Την αντιφατικότητα της τραπ μουσικής. Την ανάγκη να πιαστούν από κάπου, συχνά από παλιές συμπεριφορές. Αλλά και από θυμό για όσα συμβαίνουν που τους οδηγούν σε αμφισβήτηση. Σε ακύρωση όλων όσα θεωρούνται «ιερά και όσια» από μια κοινωνία διαλυμένη.
Οι ταγοί αυτού του τόπου, δυστυχώς, δεν διαβάζουν. Αν το έκαναν, θα μπορούσαν να κατανοήσουν τη μετάλλαξη. Περιορίζονται σε κούφια λόγια, που άλλοι συγγράφουν.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας