Ο Τραμπ αποτελεί εκφραστή μιας παμπάλαιας ιδέας, της ιδέας της επικράτησης με βάση τη δύναμη. Οπως συμβαίνει με τα παιδιά, κυρίως τα αγόρια, όπου ο πιο δυνατός επιβάλλεται στην παρέα προσβάλλοντας, βρίζοντας, υποτιμώντας τους άλλους, ενίοτε δέρνοντάς τους κιόλας. Η ιδέα αυτή έχει βρει κατά καιρούς πολλούς πολιτικούς εκφραστές, οι πιο προφανείς είναι οι ναζί. Αλλά συνδέεται με αρχέγονα ένστικτα, την αγωνία της καθημερινής αναζήτησης τροφής και επιβίωσης, με το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Αυτά θεωρητικά ξεπεράστηκαν με τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, τον εκδημοκρατισμό. Οπότε εδώ βρισκόμαστε ενώπιον ενός πρωτοφανούς παλιμπαιδισμού της πολιτικής.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που βλέπουν στον Τραμπ τον επιχειρηματία. Σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ ένας μαύρος άντρας λέει σε γυναίκα επίσης μαύρη, υποστηρίκτρια της Χάρις, ότι «η Αμερική είναι επιχείρηση» και ότι «ο Τραμπ είναι καλός επιχειρηματίας», κατάλληλος να τη διευθύνει.
Βέβαια ούτε η ιδεολογία της δύναμης, ούτε η ιδεολογία του «έθνους-επιχείρηση» έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία. Και ίσως εδώ κάπου να βρίσκεται το κλειδί. Τόσο η δημοκρατία όσο και ο ορθός λόγος είναι νωπές κατακτήσεις. Της εποχής του Διαφωτισμού. Με φωτεινά ιστορικά διαλείμματα, βέβαια, η ανθρωπότητα πορεύτηκε παραχωρώντας την πολιτική εξουσία στην ωμή δύναμη και την επίλυση των υπόλοιπων ζητημάτων στις θρησκείες. Η δημοκρατία είναι κουραστική. Οπως και ο ορθός λόγος. Προϋποθέτουν επιχειρήματα, παραχωρήσεις στους άλλους, πάνε κόντρα στο ρεύμα των αιώνων. Αν είσαι δημοκρατικός πρέπει να ξέρεις ότι υποχρεωτικά θα σέβεσαι τις μειοψηφίες. Αν είσαι ορθολογιστής θα πρέπει να ξέρεις ότι κάθε ισχυρισμός θα πρέπει να αποδεικνύεται. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια τέτοια περίοδο. Δημοκρατία και ορθός λόγος κουράζουν παραπάνω, ίσως γιατί οι προσπάθειες που επιβάλλουν δεν έχουν το ανάλογο αντίκρισμα, ίσως απλώς γιατί υπονομεύονται από ποικίλες εξουσίες και δυνάμεις της αγοράς.
Παλιά λεγόταν ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα αποτελούσαν τουλάχιστον ένα μπαμπούλα που βοηθούσε τη διατήρηση εργατικών δικαιωμάτων στη Δύση. Εκ των υστέρων φάνηκε ότι ο μπαμπούλας αυτός υποχρέωνε και στη διατήρηση στοιχειωδών αξιών, καθώς τώρα ζούμε την εμπορευματοποίηση των πάντων, ακόμα και της πληροφορίας. Οπως επισημαίνει ο Στέφανος Τραχανάς στο βιβλίο του «Επιστήμη και Δημοκρατία», όπου αναλύει όχι πια την υποχώρηση της πολιτικής, αλλά και της επιστήμης σήμερα, ως πυλώνα της δημοκρατίας, η διάσημη τηλεπαρουσιάστρια Οπρα Γουίνφρεϊ προβάλλει συστηματικά διάφορους σύγχρονους ψευδοπροφήτες-influencers!- που πουλάνε ματζούνια με επιστημονικό περιτύλιγμα. Οταν αυτό γίνεται επί δεκαετίες, πώς να μην καταλήξουμε στους Τραμπ; Ισως το μόνο που μας σώζει είναι το κύρος που ακόμα έχει η επιστήμη. Οτι βλέπουμε όλοι απτό μπροστά μας το ψυγείο, το πλυντήριο, το κομπιούτερ, πράγματα που δεν τα φτιάχνουν ούτε ο παπάς της ενορίας, ούτε ο Πάολο Κοέλιο. Γι’ αυτό και πιστεύουμε ακόμα ότι η ατομική βόμβα δεν είναι fake news. Και διστάζουμε να την παραδώσουμε σε έναν «καλό επιχειρηματία» ή στον βαρύμαγκα της τάξης. Πάλι ως ένστικτο επιβίωσης.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας