Τα ανέκδοτα είναι το ανατρεπτικό ανθρώπινο πνεύμα σε μικρό μπουκάλι. Λένε αλήθειες που σφάζουν με το βαμβάκι. Σχολιάζουν με σαρκασμό και συσχετίζουν φαινομενικά ανόμοια πράγματα.
Για παράδειγμα, τι σχέση έχει ένας κόκορας με το ΟΧΙ το αντιφασιστικό, που το θυμόμαστε κάθε χρόνο; Αλλά και με το αντιστασιακό πνεύμα στην Κατοχή, που έφερε την απελευθέρωση από τους Γερμανούς τους δυο πρώτους μήνες του φθινοπώρου;
Ο συσχετισμός αυτός υπάρχει σ’ ένα ανέκδοτο. Ενας γείτονας ενός κόκορα που τον ξύπναγε από πολύ νωρίς, διαπίστωσε ότι το πτηνό σώπασε. Ευχαριστημένος για το γεγονός, ήταν σίγουρος ότι αυτό έγινε χάρη στις δικές του, επανειλημμένες οχλήσεις στο αφεντικό του κόκορα. Θέλησε να επιβεβαιώσει την αίσθησή του και ερώτησε τον γείτονα γιατί δεν ακούγεται πια ο κόκορας. Η απάντηση τον απογοήτευσε. Τον έσφαξα, δεν μπορούσα να αντέξω την γκρίνια των γειτόνων.
Μου άρεσε το ανέκδοτο, το θεώρησα ως το πιο ουσιαστικό σχόλιο σε όσα ακούγονται ή γράφονται στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Οσα συνέβησαν τότε αλλά και αργότερα είχαν τη συλλογική δράση, την πίστη σε βασικά συστατικά της οργανωμένης κοινωνίας (ελευθερία, δημοκρατία), αλλά και κοκόρια που αφύπνιζαν. Που ενέπνεαν και απέκτησαν την ιδιότητα του ηγέτη με τη δράση τους.
Στις μέρες μας ξεμείναμε από ηγέτες. Αυτό δεν υποτιμά καθόλου την ανάγκη για δημοκρατική λειτουργία στο εσωτερικό μιας ομάδας. Ο κόκορας, βέβαια, βάζει το λειρί του και σε αυτή την περίπτωση. Οπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει. Αυτό το σχόλιο δεν αναιρεί την ανάγκη της δημοκρατικής συμπεριφοράς. Εστιάζει, θα έλεγα, στην ευθύνη όλων, ώστε να αποτραπεί ο άγονος φατριασμός. Για όλα φροντίζει ένας κόκορας. Ξέρει αυτός, σαράντα πέντε Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση. Οι άνθρωποι έχουν εγωισμό, υπέρμετρες φιλοδοξίες, πείσματα και συμφέροντα. Ο κόκορας ακολουθεί την αλάθητη εμπειρία του.
Οι μεταμοντέρνες κοινωνίες μας το ξέχασαν αυτό. Την ανάγκη για πνευματικούς ηγέτες. Ενοχλεί η αλήθεια. Προτιμώνται το χάιδεμα, τα ωραία λόγια, οι φρούδες ελπίδες. Κι έτσι πνευματικοί άνθρωποι την έπαθαν σαν τα κοκόρια. Εχουν «σφαχτεί», να μην υπενθυμίζουν τα αυτονόητα. Παραμερίστηκαν. Δεν αυξάνουν την τηλεθέαση. Συνήθως, ο λόγος και η προβολή δίνονται σε ακίνδυνους. Σε αυτούς που φλυαρούν και ομφαλοσκοπούν. Αν κάτι έπρεπε να δανειστούμε από όσα γιορτάσαμε με το επετειακό ΟΧΙ είναι η πίστη στην υπέρβαση. Οταν οι πραγματικοί ηγέτες, πνευματικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί, εμπνέουν και δεν μετέρχονται επικοινωνιακά τερτίπια για ίδιον όφελος. Και όταν οι πολίτες καταλαβαίνουν τη δική τους ευθύνη. Ως μέλη μιας ομάδας.
Ο κόκορας δεν ξεχνάει ποτέ το καθήκον του. Να θυμίζει πως έρχεται το φως. Το σκοτάδι φεύγει, προειδοποιεί. Δεν έχουμε ανάγκη από κοκόρια σήμερα. Προσκυνάμε τη μασημένη τροφή. Ευτυχώς, που κάποια κοκόρια επιμένουν.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας