Κοιτάζω τρεις φωτογραφίες. Η πρώτη είναι από την ertopen για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους ναζί (12 Οκτωβρίου 1944). Δυο νέοι σηκώνουν ψηλά μια κοπέλα που ανεμίζει ένα σημαιάκι.
Ένα πλήθος δίπλα τους ασυγκράτητο, ανάμεσά τους, θα συμπλήρωνε ο Θεοτοκάς, και παιδιά με ξύλινα τουφέκια. Μια πολιτεία που, σφραγίζοντας το ΟΧΙ του σαράντα, έχει πει ακόμα ένα ΟΧΙ στο στεφάνι του Γερμανού διοικητή στον Αγνωστο Στρατιώτη ποδοπατώντας το. Ο καταστροφικός οίστρος των κατακτητών πριν από την αναχώρησή τους, από τον οποίο γλίτωσε τελικά το φράγμα της λίμνης του Μαραθώνα, άφησε συντρίμμια στο αεροδρόμιο, σε γέφυρες, στο λιμάνι του Πειραιά μαζί με τα επιταγμένα καΐκια και άλλα σκάφη (κάτι που συνέβη βάναυσα, χρόνια μετά και επί ειρήνης, με την «ορθολογική» επί πληρωμή «απόσυρση»/καταστροφή των ελληνικών και άλλων καϊκιών από την Ε.Ε.). Ενώ συνέχιζαν να δολοφονούν. Στις 13 του μηνός στη Μάχη της Ηλεκτρικής στο Κερατσίνι ο ΕΛΑΣ έσωσε από την καταστροφή το εκεί εργοστάσιο. Στις 18 του μηνός η ελληνική σημαία παίρνει τη θέση της στην Ακρόπολη. Δεν την κρατούν τα χέρια του Γλέζου και του Σάντα.
Η δεύτερη φωτογραφία είναι από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους στις 26 Οκτωβρίου του 1912.
Είναι αυτή που βλέπουμε σε βίντεο στη «Μηχανή του Χρόνου», με ανθρώπους κάθε ηλικίας να τρέχουν να συναντήσουν αυτό που τους έλειπε αιώνες μετά την άλωση της πόλης, το 1430. Κείμενα ανθρώπων που το έζησαν, μας μεταφέρουν το μοναδικό αυτό βίωμα, μια συγχορδία ήχων από παντζούρια που ανοιγοκλείνουν, που αναρωτιούνται τι να συμβαίνει, ενώ πολλοί βγάζουν τις κρυμμένες σημαίες, ήχων από πλοία και καμπάνες, από μια ξαφνική βροχή, από μια συγκίνηση γι’ αυτό το κάτι που όποιος το έχει ζήσει δεν το λησμονά ποτέ. Να σκεφτούμε ότι εκείνα τα πρώτα μοντέρνα χρόνια μανιφέστα ελεύθερων ανθρώπων στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Ρωσία ζητούσαν το παραπάνω της ελευθερίας, που πάντα ζητά κανείς. Η Θεσσαλονίκη κατακτούσε το στοιχειώδες.
Η τρίτη φωτογραφία είναι από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς στις 30 Οκτωβρίου 1944 (https://www.thessmemory.gr)
Στο κέντρο είναι ο Ευριπίδης Μπακιρτζής, ο οποίος μαζί με τον Μάρκο Βαφειάδη αποφάσισαν την είσοδο στην κατεστραμμένη πόλη. Δίπλα στον Μπακιρτζή, που σχεδόν με αιδημοσύνη χαιρετά στρατιωτικά, ο αντάρτης μητροπολίτης Κοζάνης, Ιωακείμ, άλλοι ιερωμένοι και πλήθος κόσμου. Ο Γιώργος Ιωάννου περιγράφει στο βιβλίο του «Το δικό μας αίμα» αυτήν την έκρηξη ενθουσιασμού του ξυπόλητου τάγματος παιδιών, αλλά και των ξυπόλητων, ρακένδυτων, πεινασμένων ανθρώπων από τον Βαρδάρη, από όλες τις άλλες περιοχές της πόλης. Κάποιοι πλούσιοι «συνεργάτες» φαίνονται διστακτικοί, για το ποια σημαία να σηκώσουν. Ομως όλοι οι άλλοι, με τρομπέτες, με αλαλαγμούς, με λάβαρα, με χωνιά, σπαρταρώντας -όπως λέει- από ενθουσιασμό, ζουν τη μοναδική αυτή στιγμή συμφιλίωσης και ελπίδας.
Τρεις στιγμές απελευθέρωσης από αυτές που έχουμε ανάγκη όσο ποτέ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας