Τρία περιπολικά…

Επρεπε να καεί η βορειοανατολική Αττική, από Πεντέλη μέχρι Πάρνηθα, πάνω από 30 χλμ. το πύρινο μέτωπο και περί τα 105.000 στρέμματα τα καμένα (χώρια σπίτια, επιχειρήσεις, ζώα –οικόσιτα, αδέσποτα και παραγωγικά– και μια ανθρώπινη ζωή) επί δύο μέρες, ώστε την Κυριακή, 25 Αυγούστου, δεύτερη μέρα επιστροφής μου από διακοπές, στις 7.00 το πρωί, με θερμοκρασία 28 βαθμούς, υγρασία 39% και άνεμο 16 χλμ. να «υπογραμμίζουν» το απαγορευτικό στον Υμηττό τρία περιπολικά!

Λες και το ένα μπορεί και να υποδήλωνε κάποια ελαστικότητα του Προστασίας του Πολίτη ή του… συγγενούς Προστασίας του Πολίτη και Κλιματικής Αλλαγής (μια χαρά τα πάμε από… επιγραφές και τίτλους, υπουργήματα δεν βλέπουμε, μην πω τι άλλα… -ργήματα βλέπουμε). Και απαγορευτικό, εννοείται, όχι στα οχήματα –μηχανές και αυτοκίνητα– αλλά σε πεζούς, σε οδοιπόρους του Υμηττού. Που, όπως εγώ, ανηφορίζουμε τον Υμηττό καμιά σαρανταριά χρόνια, γνωριζόμαστε, καλημεριζόμαστε, κάποιοι μετέχουν και σε κινήσεις και δράσεις υποστήριξης και προστασίας του βουνού από τις πυρκαγιές, τους εμπρησμούς και την (αυτό, ολίγον σιωπηρώς, το περνάμε από δίπλα, δεν το βάζουμε ούτε καν «υπότιτλο» στις μεγάλες δασοπυρκαγιές…) οικοπεδοποίηση.

Να προσθέσω και στο τελευταίο: τη «λαίλαπα» με τις ανεμογεννήτριες των τελευταίων χρόνων, αυτήν την, από πολλές απόψεις, άκρως περιβαλλοντοκτόνο, «εναλλακτική» και «ανανεώσιμη» μορφή ενέργειας, που μας την πασάρουν για σωτήρια και είναι το κεντρί του σκορπιού στο σβέρκο τού, καλού πλην αφελούς, βάτραχου. Μέχρι που μας είπαν οι… απολογητές (τουτέστι οι επιχειρηματίες…) πως είναι ψεύτες όσοι υποστήριξαν ότι πρόσφατη πυρκαγιά στη νότια Εύβοια (Πετριές) την επέτεινε έκρηξη σε ανεμογεννήτρια. Είπανε πως όχι μόνο έκρηξη δεν έγινε, αλλά αντιθέτως, οι εγκατεστημένες ανεμογεννήτριες, με τους δρόμους που διανοίχτηκαν για τη μεταφορά των υλικών κατασκευής… βοήθησαν στην πυρόσβεση! Αντί να μας πούνε –ερώτημα που πλανάται χρόνια!– πώς θα ανακυκλωθούν, με τη λήξη της διάρκειας, τα υλικά κατασκευής.

Και, τέλος πάντων, υπάρχουν –όσο υπάρχουν και δεν θάβονται– στατιστικές που αφορούν δασοπυρκαγιές, αλλά και εμπρηστές. Δύο εντελώς ξεχωριστά πράγματα: το δεύτερο ποινικοποιείται και διώκεται, το πρώτο απαλλάσσεται με ΕΔΕ και βουλεύματα, που συνήθως τα ακολουθούν… σχέδια πόλης ή εντάξεις σε σχέδια πόλεων. Κι ας λένε ό,τι τους καπνίσει για «νέα δόγματα πυρόσβεσης» και άλλα… εμπρηστικά. Ωρες και όρεξη να έχουμε να λέμε: πώς κομματιάστηκε, σε εκατό χρόνια, το τεράστιο κτήμα της Δούκισσας της Πλακεντίας, από την Πεντέλη –το γνωστό μας «ανάκτορο», «Καστέλο της Ροδοδάφνης», η θερινή κατοικία της διάσημης, εξίσου και ιδιόρρυθμης, στην εποχή της δούκισσας– μέχρι το… Πάτημα Χαλανδρίου.

Πώς, λίγο μετά τον θάνατο της δούκισσας, εμφανίστηκε δήθεν ανιψιός ως κληρονόμος. Τα έκανε «πλακάκια» με το τότε (τ’ είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα…) Δημόσιο, στο οποίο, έναντι γενναίου ποσού αποζημίωσης στον ανιψιό (δεν υπήρχε τότε ντι-εν-έι…), περιήλθε όλη η έκταση, που σήμερα πατάνε πάνω της πέντε, αν δεν κάνω λάθος, δήμοι. Και πώς –εντελώς συμπτωματικά…–, όταν, στη δεκαετία του 1970, ξεκινά η μεγάλη εξάπλωση στα βόρεια και τα νότια προάστια της Αττικής, τότε εμφανίζονται και οι πρώτες μεγάλες δασοπυρκαγιές στην περιοχή. Οπου, στο πλαίσιο αποτροπής τους, το Σάββατο, 25 Αυγούστου, στις 7.00 το πρωί, τρία περιπολικά εμπόδιζαν την ανάβαση στον Υμηττό των τακτικών οδοιπόρων του που, θέσει, αποτελούν και την ανθρώπινη ασπίδα του· για όποιον μπορεί και καταλαβαίνει και για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν…