Κάθεσαι στο πίσω μέρος του καραβιού, βλέπεις να σηκώνεται η μπουκαπόρτα, αφρίζουν τα νερά. Μένουν πίσω το λιμάνι, τα σπίτια, το κάστρο της πόλης και τα «Τσαμάκια», το μικρό πευκοδάσος. Σιγοτραγουδάς: «Ασπρα καράβια τα όνειρά μας».
Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι έδεσαν τα σχοινιά απ’ τις αιώρες τους στην κουπαστή, σε μια γωνιά του καταστρώματος. Ξάπλωσαν σ’ αυτές κι άπλωσαν τα όνειρά τους, σαν τα άσπρα καράβια του Σωτήρη Σκίπη. Παρακεί κάποιοι άλλοι ανοίγουν τους υπνοσάκους. Τι όμορφο να είσαι νέος/νέα μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη και σ’ αυτό να χωράς όλη σου τη ζωή, τα σχέδια για το αύριο. Αφήνεις πίσω την ασχήμια του κόσμου, τη μιζέρια και τα γερασμένα μυαλά. Ταξιδεύεις παρέα με τους γλάρους, καθώς κυνηγάνε τους αφρούς που αφήνει πίσω το καράβι.
Στο πάνω κατάστρωμα, δίπλα στο φουγάρο, μια παρέα τραγουδά. Τους σιγοντάρει μια κιθάρα κι ένα μπουζούκι. Σιγοτραγουδάμε κι εμείς. Κάθε στίχος φέρνει στον νου μας μνήμες και εικόνες που ζήσαμε, όμορφες στιγμές, αγαπημένες. Κλείνουμε τα μάτια και σκεφτόμαστε το δικό μας, τωρινό ταξίδι.
Τι όμορφο να φεύγεις από τον τόπο κατοικίας σου. Ανεξάρτητα από τον προορισμό, μικρό ή μεγάλο, κάθε ταξίδι είναι φυγή προς τα εμπρός. Από τη μέρα που το σχεδιάζεις ώς και αρκετό διάστημα μετά την επιστροφή. Κάποτε οι μνήμες του μας τρέφουν για χρόνια. Η γλύκα των αναμνήσεων επανέρχεται μέχρι να ξεθωριάσει εντελώς.
Τι όμορφο που είναι το συναίσθημα της ανεμελιάς! Αυτό που σου προσφέρουν τα ταξίδια. Ακόμα κι οι λίγες μέρες, έστω κι αν η απομάκρυνση είναι μικρή, θες να την ονομάζεις φυγή, κάτι χαρωπό βγαίνει από τα μέσα σου. Με έναν ανεξήγητο, μυστικό τρόπο, το χθες κλείνεται, φυλακίζεται σε ένα αόρατο κουτί και ξεχνιέται. Μαζί του διάφορες έγνοιες, σκοτούρες, προβλήματα της καθημερινότητας. Σήμερα έχεις μπροστά σου τα σχέδια, τα σημειώματα του νου· για το πού θα πας, τι πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείς, τα άγνωστα μέρη, αυτά που δεν γράφουν οι οδηγοί. Αν και ταξίδι σημαίνει ακολουθώ έναν δρόμο· καλύτερα ένα μικρό μονοπάτι που το ’χουν περπατήσει λίγοι. Ακόμα καλύτερα αν πρόκειται για δύσβατο κι αχάραχτο.
Ο θαλασσινός αγέρας σε παίρνει μαζί του. Ελαφροπετάς συντροφιά με τους γλάρους και την αλισάχνη των κυμάτων, ενώ πατάς στο κατάστρωμα του πλοίου. Γλείφεις την αρμύρα από το μπράτσο σου, κοιτάς το μαύρο του πελάγους και του ουρανού. Κλείνεις τα μάτια και βρίσκεσαι στον προορισμό σου. Οποιος και να ’ναι θα ’ναι για σένα το μικρό σπίτι πλάι στη θάλασσα, αυτό των παιδικών σου χρόνων, που ακόμα σε καρτερά.
*Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας