Αιτίες και φόβος

Ιδού το συμπέρασμα (μόνο) από ακόμη μία ένσταση αναγνώστριας - γράφει:

Εσείς προτείνετε: “Η κοινωνία οφείλει να αυτοοργανωθεί, να φέρει στη σκηνή το δικό της πολιτικό πρόταγμα”. Και ρωτώ: Την εμπόδιζε κανείς την κοινωνία να επιβάλει στις 20 Σεπτεμβρίου το δικό της πολιτικό πρόταγμα; 

Εμένα κανείς δεν με εμπόδισε στο παραβάν να βάλω στον φάκελο το ψηφοδέλτιο που διάλεξα. Και δεν άκουσα κανέναν που απείχε να ισχυριστεί ότι κάποιος τον εμπόδισε να βγει από το σπίτι και να πάει να ψηφίσει.

Και δεν έχω ώς σήμερα γνωρίσει έναν Ελληνα που να δηλώνει βλάκας ή αδαής ή παραπληροφορημένος, άρα και άμοιρος των ευθυνών του και των επιλογών του. 

Με πραγματικά φιλικά αισθήματα, σταματήστε να ασχολείστε μ’ έναν άνθρωπο, τον Αλέξη Τσίπρα, που ώς τώρα εκτελεί εντολές δικές μας σαν κλόουν που τον έχουμε βάλει να κάνει τούμπες και απευθυνθείτε στους πραγματικούς υπαίτιους του εξευτελισμού μας: εμάς τους ίδιους!

Αναδείξτε στα κείμενά σας πόσο φοβισμένα, κουτοπόνηρα και γελοία ανθρωπάκια είμαστε και παριστάνουμε τα θύματα ακόμα και όταν ψηφίζουμε ή απέχουμε. Π.Κ.

Δύο τινά με -και εκ μέρους μου- πραγματικά φιλικά αισθήματα.

Πρώτον, αυτοοργάνωση της κοινωνίας σημαίνει να συνειδητοποιήσει κατ’ αρχάς τον περιθωριακό ρόλο που της επιφυλάσσει το πολιτικό σύστημα και στη συνέχεια να το αποβάλει· όχι ψηφίζοντας αντιπροσώπους αλλά δημιουργώντας δημόσιο χώρο.

Θεσμούς, δηλαδή, οι οποίοι θα γίνουν αποδεκτοί από το εξέχον αυτό πολιτικό σύστημα, όσο και αν δεν τους θέλει.

Αυτοτελείς ομάδες δηλαδή ανά την επικράτεια μ’ ένα δίκτυο επικοινωνίας ικανό να συνεγείρει ανθρώπους του περιθωρίου (αγρότες, άνεργους, περιπτερούχους, μικροεπαγγελματίες κ.ά.).

Ολοι αυτοί γνωρίζουν βεβαίως την τεράστια δύναμη του κράτους (απρόσωπη και απόρθητη σχεδόν), ακόμη κι όταν το κράτος είναι κατειλημμένο από αριστερή κυβέρνηση.

Ο κρατικός μηχανισμός φαίνεται ανίκητος: αστυνομία - στρατός - διπλωμάτες - μυστικές υπηρεσίες, εφοπλιστές - τραπεζίτες - βιομήχανοι - Εκκλησία (!) - μέσα ενημέρωσης.

Ποιος μπορεί να διεισδύσει σ’ αυτόν τον μηχανισμό; Κανείς, εκτός εάν η κοινωνία αποφασίσει να οργανωθεί παράλληλα με δικούς της νόμους και κανόνες.

Ετσι κι αλλιώς τα πολιτικά κόμματα (οποιοδήποτε κόμμα) αδυνατούν να αποδιαρθρώσουν τον κρατικό μηχανισμό· το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει· τα ίδια μεταλλάσσονται και χάνουν την όποια ιδεολογική τους ταυτότητα όταν αναγκάζονται να κυβερνήσουν.

Δεν έχει σχέση η αυτοοργάνωση με τις εκλογές· οι εκλογές είναι ψευδαίσθηση, απάτη ουσιαστικά, που, όμως, όλοι υποκύπτουμε στη σαγήνη τους, στην ελευθερία επιλογής τάχα και στην άσκηση του ύψιστου υποτίθεται δημοκρατικού δικαιώματος.

Δεύτερον, θα συμφωνήσω ότι είμαστε φοβισμένα, κουτοπόνηρα και γελοία ανθρωπάκια και ότι μας αρέσει να είμαστε θύματα, όχι όμως ότι είμαστε οι πραγματικοί υπαίτιοι του εξευτελισμού μας.

Οι πραγματικοί υπαίτιοι είναι όσοι έχουν την εξουσία. Αυτοί διαμορφώνουν την παιδεία, η οποία με τη σειρά της μάς διαμορφώνει σε ανθρωπάκια.

Στην παράδοση υπερτερούν οι στιγμές αλληλεγγύης απ’ αυτές που αναδεικνύουν το αξίωμα «ο θάνατός σου η ζωή μου». Η εξουσία και οι εκάστοτε τελάληδες αυτής σχηματίζουν τη συμπεριφορά και τους κανόνες· η κυρίαρχη τάξη επιβάλλει κάθε φορά τις πολιτισμικές αξίες, τι να κάνουμε; Η εξουσία ενσπείρει τον φόβο· ο φόβος είναι το δεκανίκι της.

Πώς θα διώξουμε τον φόβο, αυτό μετράει. Λέω ότι η αυτοοργάνωση είναι μια, μικρή έστω, απόπειρα να απομακρυνθεί αυτός ο φόβος και μαζί του και οι ψευδαισθήσεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει μέσα από αριστερές -τρέχα γύρευε- κυβερνήσεις. Καλό είναι να νιώθουμε ενεργοί πολίτες, όχι όμως να νομίζουμε ότι είμαστε κιόλας επειδή ψηφίζουμε ή επειδή ουδείς μας εμποδίζει να ψηφίσουμε.

ΥΓ.: Οσοι απέχουν από τις εκλογές δεν ψηφίζουν παραλία...