Καθώς περπατώ ακατάπαυστα στην Αθήνα αναζητώντας μιαν ανάσα που να μυρίζει καλοκαίρι, χάνομαι σε ένα μωσαϊκό από μπαλώματα στους δρόμους, τρύπες και λακκούβες στα πεζοδρόμια, πληγές στους τοίχους, βωμούς από σκουπίδια, μαύρα ίχνη από υγρά που όταν δεν βρέχει βρομάνε, μόνιμες πινελιές από γκράφιτι που όλο και πιο λίγο μπορείς να τα πεις τέχνη. Η πληγωμένη πόλη μου. Που δεν της αξίζει αυτή η εικόνα. Και που δεν γράφω για να την απαξιώσω, να την εκδικηθώ επειδή με πληγώνει. Αλλά για να ζητήσω από τον εαυτό μου και από τους άλλους να κάνουμε το κάτι λίγο που μπορούμε γιατί ακόμα και μέσα από την ασχήμια επιμένει η ελπίδα για το άλλο.
Λέω να κάνουμε το κάτι λίγο, γιατί από το πολύ -στα λόγια- είμαστε χορτασμένοι. Προηγούμενοι δήμαρχοι αποφάσισαν -τόσο εύκολα- να χαρίσουν στην Αθήνα το πάρα πολύ: τη ριζική αναμόρφωση του κέντρου της πόλης. Ομως η Αθήνα, αν και άλλαξαν κάποιες πλατείες και πλακοστρώθηκαν κάποια πεζοδρόμια, έγινε μετά τις παρεμβάσεις τους πιο βρόμικη, πιο άσχημη, πιο σπασμένη. Και κυρίως πιο ασυνάρτητη. Ακούω πως ο σημερινός δήμαρχος σκέφτεται να ασχοληθεί με την κεντρική πολιτική. Απορώ γιατί, προφανώς επηρεασμένη από τους περιπάτους μου στην Κυψέλη, τα Πατήσια, την Ομόνοια, δεν αντιλήφθηκα ότι λίγοι μήνες εξουσίας έφτασαν για να έχει ήδη βελτιώσει την Αθήνα, έτσι που να μπορεί να ασχοληθεί και με τα υπόλοιπα.
Οχι πως η πόλη μας δεν έχει γνωρίσει και παλιότερα φτώχεια, εγκατάλειψη, ταπείνωση. Ο Οδυσσέας Ελύτης μιλά για ένα οικόπεδο με τσουκνίδες, που συνάντησε πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο στα τέλη του Εμφυλίου, όπου ξυπόλυτα ρακένδυτα παιδιά παίζανε μπάλα. Θα του μείνει, μας λέει, στον νου η εικόνα εκείνη που φτάνοντας στην Ελβετία θα τη συγκρίνει με τα ευτυχισμένα και καλοταϊσμένα παιδιά που συνάντησε εκεί. Ηταν τέτοια η αντίθεση, ήταν τόση η αδικία! Η εικόνα εκείνη υπήρξε οδηγητική για το «Αξιον Εστί».
Η δύναμη να κάνεις ένα τέτοιο έργο, δεν είναι βέβαια δεδομένη αλλά δωρεά. Ομως η αγάπη για τα μικρά και τα βασανισμένα και η προσπάθεια να πετύχουμε κάτι τόσο δα καλύτερο από το υπάρχον είναι μέσα στις δυνατότητες και τις ευθύνες του καθενός. Μπορούμε, αν το θέλουμε, και εμείς οι μη ξεχωριστοί, να είμαστε λίγο πιο δίκαιοι, πιο ελεύθεροι, πιο υπεύθυνοι, πιο άνθρωποι. Ισως με το να μη δραπετεύουμε από το πραγματικό προς τις μεγάλες αποστολές, τα σπουδαία επιτεύγματα, τα κοσμογονικά ραντεβού που η Ιστορία ζητά να της παραχωρήσουμε. Αν προσέξουμε τα ταπεινά που αγωνιούν δίπλα μας, αν δεν μας καταπιούν οι τρύπες και οι λακκούβες, ίσως θα δούμε να ανατέλλει «αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας