Υπέρ «Φόνισσας» και Καραμπέτη

Αντίθετα με πολλούς άλλους, εγώ θεωρώ πως η Λίνα Μενδώνη είναι όχι μόνο μία από τις πιο επιτυχημένες υπουργούς αυτής της κυβέρνησης, αλλά και μία από τις πιο επιτυχημένες υπουργούς Πολιτισμού που έχουν υπάρξει σε αυτό το εν πολλαίς αμαρτίαις πεσόν υπουργείο σε αυτή τη χώρα. Ασφαλώς μπορεί να έχει κάνει λάθη, αλλά εκτός του γνωστού, «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», έχω επίσης να πω πως επειδή δεν είναι ακριβώς πολιτικό πρόσωπο και δεν «ζητιανεύει» με τις πράξεις και τις αποφάσεις της μία επιπλέον ψήφο στις επόμενες εκλογές, αντίθετα με πολλούς άλλους, θεωρώ πως η Λίνα Μενδώνη έχει κάνει πράγματα που σε άλλες περιπτώσεις άλλος θα σκεφτόταν να τα κάνει και στην πραγματικότητα δεν τον βοηθούσαν πολιτικά απλώς και μόνο γιατί έπρεπε να τα κάνει. Αλλά δεν θέλω να συνεχίσω σε αυτόν τον τόνο.

Ο λόγος που γράφω αυτό το κομμάτι είναι γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά πως πολλοί και διάφοροι, που θεωρούν τον πολιτισμό προσωπική τους υπόθεση κάνοντάς του μόνο κακό, καταφέρνουν πάντα να βρίσκονται στις σωστές θέσεις και, περιέργως, αυτό δεν συμβαίνει, π.χ., τόσο στον τομέα του θεάτρου ή της μουσικής, αλλά στον τομέα του σινεμά είναι καθεστώς. Βλέπουμε συνέχεια αποφάσεις περί «βοήθειας» για το ελληνικό σινεμά που αποδεικνύεται πως μόνο για το καλό αυτής της έβδομης τέχνης στην Ελλάδα δεν είναι.

Γράφω αυτό το κομμάτι τώρα, πριν δοθούν τα εντελώς αναξιόπιστα βραβεία της «Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου» και ασφαλώς πολύ πριν στείλει η Ελλάδα, όπως κάθε χρόνο, μια ταινία για την ξενόγλωσση κατηγορία στα βραβεία Οσκαρ.

Τη χρονιά που μας πέρασε, στη σεζόν που μόλις τελείωσε, παίχτηκε η εξαιρετική «Φόνισσα», η μεταφορά δηλαδή στο σινεμά της νουβέλας του Παπαδιαμάντη με τη συγκλονιστική απ’ όλες τις απόψεις ερμηνεία της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη. Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, φυσικά, προφανώς θεώρησαν ότι η «Φόνισσα» δεν άξιζε τον κόπο και βράβευσαν μια άλλη ταινία, σαφέστατα πολύ κατώτερη από αυτήν, αλλά στο γνωστό στιλ του δήθεν «προχωρημένου», του δήθεν «μοντέρνου» κ.λπ. κ.λπ. Δεν σκέφτηκε κανείς ούτε να δώσει ένα βραβείο στην Καρυοφυλλιά για την ερμηνεία, αλλά τι συζητάμε τώρα; Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει φτιάξει κατά πολύ, αλλά δυστυχώς ειδικά τα βραβεία του είναι μάλλον αλλού ξενερωμένα...

Διάφοροι άνθρωποι, όμως, που επιμένουν και καταφέρνουν να υπάρχουν στο υπουργείο και να αποφασίζουν, στα Οσκαρ συνήθως στέλνουν ταινίες που μάλλον μας εκθέτουν διεθνώς, παρά μας βοηθούν. Πέρυσι, ας πούμε, έμαθα πως παρά την αντίρρηση δύο πολύ σημαντικών και σοβαρών ανθρώπων του ελληνικού σινεμά, έστειλαν μια ταινία που –ελπίζω να μην ισχύει αυτό που έμαθα– μας την έστειλαν πίσω λέγοντας πως στην κόπια που έστειλαν έτρεμε η εικόνα. Ζητούσαν να στείλουν άλλη, αλλά αυτό ήταν τελικά το «στιλ» της ταινίας.

Η «Φόνισσα» είχε καλές κριτικές, έσπασε τα ταμία και παρά το δύσκολο θέμα ξεπέρασε κατά πολύ τα 400.000 εισιτήρια και μαζί με το «Οπενχάιμερ» και την ταινία του Λάνθιμου, που, αν εξαιρέσεις ότι είναι του Λάνθιμου, είναι μια ξένη παραγωγή και είναι μέσα στις 3 πρώτες στις εισπράξεις της χρονιάς. Συγχρόνως, όμως, είναι μια εξαιρετική ταινία που αξίζει τον κόπο να σταλεί στα Οσκαρ ακόμα και με τη σκέψη ίσως ότι εκτός Ελλάδας δεν ξέρουν τον Παπαδιαμάντη και το θέμα είναι άγριο, ό,τι και να πεις. Μαθαίνω, λοιπόν, πως διάφοροι «κύκλοι» που συχνότατα και ερήμην των υπουργών στο υπουργείο Πολιτισμού, αλλά και ερήμην σοβαρών ανθρώπων του ελληνικού σινεμά, ετοιμάζονται να στείλουν στα Οσκαρ μια άλλη ταινία –μάλλον αυτή που βραβεύτηκε στη Θεσσαλονίκη, οι συντελεστές της οποίας μαθαίνω πως ήδη δίνουν μάχη γι’ αυτό.

Ελπίζω πως οι πληροφορίες μου είναι λάθος και πως στο τέλος θα επικρατήσει μια στοιχειώδης λογική. Ιδωμεν...