Επέστρεφε στο σπίτι με το αυτοκίνητο. Ηταν μια Πέμπτη του Μαΐου. Ενα βραδάκι που σε τίποτα δεν θύμιζε άνοιξη. Αλλά η άνοιξη είναι λίγο σαν τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες· δεν τη συναντάς αν δεν την κουβαλάς μέσα σου. Ο ουρανός ήταν ύπουλα γκρίζος και απειλητικός, η ατμόσφαιρα ήταν υγρή και ζεστή και μύριζε βροχή -ούτε καν βροχή, λάσπη. Ο δρόμος είχε κίνηση, πολλή κίνηση, τρελή κίνηση. Κι εκεί, στη διασταύρωση Αλεξάνδρας και Κηφισίας έστρεψε το βλέμμα στα αριστερά και, ω! του θαύματος, η άνοιξη εκρηγνυόταν σε χρώματα μέσα στο φαιό της πόλης, ανάμεσα στα κορναρίσματα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων και των περιπολικών, στα αγχωμένα πρόσωπα των οδηγών, που αναρωτιούνταν «τι ώρα άραγε θα καταφέρω να φτάσω».
Τα ανοιχτά μοβ λουλούδια μιας ψηλής γιακαράντας έμπλεκαν με το φούξια των λουλουδιών ενός δέντρου που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει -πώς δεν θυμόταν να το έχει προσέξει ξανά; μια ζωή περνούσε από εκεί- και το πράσινο των φυλλωμάτων, αλλού ανοιχτό, αλλού σκούρο. Και το μουντό σούρουπο πήρε τόσο χρώμα, που ίσως, αν η ατμόσφαιρα ήταν φωτεινή να μην το άφηνε να λάμψει τόσο. Σκούρο πράσινο και σκούρο φούξια, ανοιχτό πράσινο και απαλό μοβ και ένας χρωματιστός πίνακας που έφτιαξε το πινέλο της φύσης πάνω στον άχρωμο καμβά της πόλης και ξύπνησε την άνοιξη που είχε κρύψει σαν μυστικό σε ένα μικρό διπλωμένο χαρτί στην τσέπη της. Στο ραδιόφωνο έπαιζε το Δεύτερο Πρόγραμμα και είχε αφιέρωμα στα τραγούδια του Μαΐου, άλλα φωτεινά όσο ο τελευταίος μήνας της άνοιξης και άλλα λυπητερά, σαν τα γεγονότα που περιέγραφαν ή τα ενέπνευσαν.
Περιμένοντας στο φανάρι, σκέφτηκε να φωτογραφήσει τα όμορφα δέντρα. Δεν θα προλάβαινε, ούτε και είχε νόημα. Αυτό που έβλεπε κι αυτό που ένιωσε, καμιά φωτογραφία δεν μπορούσε να το αποδώσει.
Η Νάνα Μούσχουρη τραγουδούσε Γιάννη Ρίτσο και Μίκη Θεοδωράκη σε ενορχήστρωση Μάνου Χατζιδάκι και τα θλιμμένα λόγια της χαροκαμένης μάνας του Επιταφίου γέμισαν την καμπίνα του αυτοκινήτου με μια γλύκα πρωτόγνωρη. Εκλεισε τα παράθυρα για να αποκλείσει τους εξωτερικούς ήχους, τα καυσαέρια και τη σκόνη και κρατήσει μέσα μόνο ό,τι έχει αξία: τα χρώματα, τη μουσική, το ραβασάκι στην τσέπη της...
Το φανάρι έγινε πράσινο και συνέχισε τον δρόμο της. Ο κόσμος γύρω κινούνταν γύρω της ερήμην των σκέψεών της. Το ραδιόφωνο συνέχιζε να παίζει τραγούδια που μύριζαν άνοιξη και ήλιο και λουλούδια και ελπίδες που άνθιζαν για να ζήσουν, να αλλάξουν, να μεταλλαχθούν ή να ματαιωθούν.
Ο δρόμος άνοιγε όσο προχωρούσε προς τα βόρεια της πόλης, που πριν προλάβει να ξεσκονιστεί από τη μεγάλη επέλαση της σκόνης έβλεπε το δεύτερο κύμα να τη σκεπάζει. Το ένιωθε κι εκείνη κι ας φρόντισε να προστατευτεί από τα φίλτρα του κλιματισμού και τα κλειστά παράθυρα. Ο λαιμός της βράχνιαζε, στα μάτια της δάκρυζαν. Αλλά έστρεφε το βλέμμα μπροστά, στις άλλες, τις καλύτερες μέρες της άνοιξης που θα έρχονταν.
Ξαφνικά ευχήθηκε να ερχόταν ένας δυνατός βόρειος άνεμος. Να σηκώσει όλη αυτήν τη σκόνη και να τη στείλει εκεί από όπου ήρθε, πέρα, μακριά στον ζεστό νότο. Κι ύστερα μια γερή, καθαρή βροχή. Να ξεπλύνει τον τόπο από ό,τι θα έχει μείνει πίσω. Γιατί είναι άτιμο πράγμα η σκόνη. Οσο κι αν προσπαθήσεις, αν δεν τρέξει μπόλικο νερό, δεν λέει να φύγει.
Οταν έφτασε στο σπίτι, είχε πια σκοτεινιάσει. Ενιωσε τις πρώτες σταγόνες της βροχής στο μέτωπό της ενώ έμπαινε στην πιλοτή. Δεν ήταν αυτό το νερό που είχε ζητήσει· ήταν η άλλη βροχή, αυτή που θα έκανε τη σκόνη της ατμόσφαιρας λάσπη και θα λέρωνε ακόμη περισσότερο τον τόπο και θα βράχνιαζε κι άλλο τη φωνή της.
Αλλά επέμεινε. Μπαίνοντας μέσα, ψιθύριζε το τελευταίο τραγούδι που άκουσε. Ενα τραγούδι για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο κι ένα κόκκινο δειλινό.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας