Ηταν μια φορά ένας αιμοβόρος πειρατής της Καραϊβικής. Κατέλαβε την Αβάνα, τη λεηλάτησε, έσφαξε και ό,τι από πληθυσμό πέτυχε στο διάβα του, από όσους είχαν αφήσει ζωντανούς οι Ισπανοί κατακτητές και, ελλείψει άλλων ενδιαφερόντων, άφησε την πόλη στην πένθιμη ησυχία της και ανοίχτηκε στο πέλαγο για άλλες δόξες! Δεν έχουν σημασία τα ονόματα· όποιος θέλει τα γκουγκλάρει και τα βρίσκει. Θυμάμαι μόνο τη χρονιά, επειδή ο αριθμός είναι εύκολα απομνημονεύσιμος: 1555· θυμίζει πρώτες βοήθειες!
Τότε σκέφτηκαν οι Ισπανοί κατακτητές, που την κατάκτησή τους είχε πατήσει ο αιμοβόρος πειρατής με το τσούρμο του· εν ολίγοις είχε ξεφτιλίσει την τότε παντοδυναμία τους: «Κουταμάρα μας που τόσα χρόνια (καμιά πενηνταριά) αφήσαμε την Αβάνα ανοχύρωτη. Φυσικό λιμάνι και θέση στρατηγική που ελέγχει την Καραϊβική. Αν την είχαμε οχυρώσει, τέτοια κάζο δεν θα παθαίναμε!».
Κάπως έτσι άρχισε, μετά το 1555, να χτίζεται το τείχος της Αβάνας. Τείχος φαραωνικών διαστάσεων –νομίζω, το μεγαλύτερο στη Λατινική Αμερική– που ξεκινούσε, από δυτικά, από ύψωμα πάνω από το λιμάνι, με θέα (τουριστικά) πανοραμική, το Καστίγιο (Κάστρο) ντελ Μόρο, έφευγε ανατολικά ένα-δυο χιλιόμετρα και μετά έστριβε νότια και… ούτω καθεξής. Πάνω στα παραθαλάσσια τείχη, όταν η πόλη μεγάλωσε, πάτησε η Μαλεκόν, η παραλιακή (σήμερα έκτασης εφτά χιλιομέτρων!), όπου είδα, στον παραθαλάσσιο πεζόδρομο, ύψους περί τα πέντε μέτρα από τη θάλασσα, φύκια του Ατλαντικού από τα κύματα και οδοκαθαριστές να τα καθαρίζουν. Μη σε πετύχει τυφώνας σε κείνα τα μέρη. Η «Ιρμα», το 2017, τίναξε στα 500 μέτρα έφιππο ανδριάντα ορειχάλκινο· τον είδα, αλλά πάλι στη θέση του!
Εκεί λοιπόν, στα «ούτω καθεξής», εκτός των τειχών, αναπτύχθηκε η νέα πόλη, με δημόσιους χώρους στα ευρωπαϊκά πρότυπα, κυρίως από Γάλλους αρχιτέκτονες. Εμβληματικό σημείο, έκτοτε και έως σήμερα, το πασάδο (περίπατο και πέρασμα θα το έλεγα) Ελ Πράδο (κάτι σαν γαλλικό βουλεβάρτο), άνοδος-κάθοδος, προς Μαλεκόν (παραλία) με φαρδιά νησίδα, με βλάστηση, παγκάκια, γλυπτά, πάγκους με αναμνηστικά, υπαίθριους ζωγράφους (στην Κούβα η Τέχνη έχει κάτι σαν ανοιχτό διαβατήριο και την έχουν περί πολλού)· κάτι σαν αντίγραφο της παρισινής Μονμάρτ(ρ)ης.
Αυτά, τον προπερασμένο αιώνα, 19ο, περίπου στις αρχές. Οι εργασίες στο Ελ Πράδο ολοκληρώθηκαν γύρω στο 1830. Ενώ, δύο τετράγωνα βορειοδυτικά, το 1818, ξεκίνησε να λειτουργεί ένα ρούμι–μπαρ με την επωνυμία «Λα Πίνια δε Πλάτα» («Ασημένιος Ανανάς») που το 1914 μετονομάστηκε –κατ’ επιθυμία διάσημων πλέον θαμώνων, κυρίως Αμερικανών– σε «El Floridita» (η μικρή Φλώριδα δηλαδή· η μεγάλη ήταν απέναντι…), την οποία δόξασαν πολλοί με πρώτον μεταξύ ίσων των Ερνέστο Χέμινγουεϊ.
Εκανα ένα… προσκύνημα. Δοκίμασα το φημισμένο κοκτέιλ του Χέμινγουεϊ daiquiri (ντάικουρι), αλλά… κατέληξα στο σκέτο ρούμι των επτά ετών! Στο καλύτερο μπαρ που έχω μπει στη ζωή μου! Με συγκλόνισε δε η εκρηκτική φωνή νεαρής Κουβανής, ευειδούς, όπως οι περισσότερες Κουβανές! Ημουν επαρκώς φορτισμένος. Λίγο πριν στεκόμουν ευλαβώς στο μνήμα του Τσε και των συντρόφων του στη Σάντα Κλάρα. Είχα μαζί μου και τους απόντες φίλους, από τότε…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας