Aπόκλιση και παρέκκλιση

Χαίρει η αριστερή φύσις των Ελλήνων, ακόμη κι αν είναι ανύπαρκτη. Τρέμει ο φιλελευθερισμός και η πλουτοκρατία βλέποντας τούτη τη φύση να εκδιπλώνεται στην ατμόσφαιρα. Φταίμε όσοι δεν καταλάβαμε το μέγιστο τούτο γεγονός της αριστερής στροφής της ελληνικής κοινωνίας. Τίποτα δεν καταλάβαμε. Ε, εάν ένα κομμάτι της (και τι κομμάτι) φιλοναζίζει, τι να κάνουμε· τα ‘χει αυτά η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας.

Στιγμές ευφρόσυνες για όσους κατείχαν και επεδείκνυαν το δικό τους αριστερόμετρο, για ‘κείνους που απεχθάνονταν τους διασπαστές και τους αποστάτες, που βδελύσσονταν έναν αντιστασιακό λόγο. Εδώ ο κόσμος μιλάει αριστερά. Ζήτω, λοιπόν, η αριστερή κυβέρνηση. Καλή διακυβέρνηση ευχόμαστε· και εις άλλα με υγεία. Πότε, διάβολε, αποχτήσαμε αριστερή συνείδηση ως κοινωνία και δεν το πήραμε πρέφα; Ελα, ντε.

Πότε ανοίξαμε τα στραβά μας; Πότε ο σοσιαλισμός εισήλθε στα νοϊκά μας κύτταρα; Πότε απελευθερωθήκαμε από τα στερεότυπα του κομματισμού και της χειραγώγησης; Κάτι μας διαφεύγει, αφού ο κόσμος σύμπας χαμογελά. Χαμογελά περήφανα διότι έρχονται μεγάλες στιγμές· στιγμές ανάτασης και οικονομικής ανάπτυξης, στιγμές δόξας για το κίνημα, εδώ και απανταχού. Είναι βέβαιο ότι αύριο κιόλας θα γίνουμε απλοί, θ’ αγκαλιάσουμε τους πρόσφυγες και τους άνεργους, τους ψυχικά και νοϊκά ταραγμένους και θα γίνουμε όλοι μια οικογένεια. Και τι οικογένεια. Αριστερή, παρακαλώ.

Το ότι η εξουσία δεν παλεύεται είναι γνωστό, ειδικά όταν έχει -πλέον!- μαζί της τούς ακόμη πιο ισχυρούς της Ευρώπης. Τα καλά και υπάκουα παιδιά πάντα απολαμβάνουν την εύνοια των μεγάλων.

Με τούτα και με κείνα ήλθε η ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια, ως Ελληνες και ως πατριώτες, και όχι να βγούμε στους δρόμους (με τι όπλα;) αλλά να στρωθούμε στη δουλειά. Κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ποιος θα δουλέψει όταν άπαντες σχεδόν έχουμε μάθει στην ευκολία (της εξουσίας); Είναι μια οκνηρία που έχει πειστεί από την κενοδοξία ότι έχει πολιτικό -και ηθικό, παρακαλώ- υπόβαθρο.

Πλέον αποκτάμε την τρομερή βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουμε στη ζωή μας και ας μην έχουμε υπόβαθρο, ας είμαστε ασταθείς και αδαείς.

Ποιος εχέφρων (σημερινός εχέφρων) αρνείται την εξουσία, ειδικώς όταν αυτή ασκείται από πρώτη φορά αριστερούς, συγγνώμη, από ανθρώπους που ανήκουν στην πρώτη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση; Ελάτε τώρα· ουδείς! Λοιπόν, είναι χαρούμενο το πρωινό τούτο του Σεπτέμβρη, γεμάτο υγρή ζέστη και αισιοδοξία· όλα θα πάνε καλά, το μέλλον ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας και όποιος δεν το βλέπει κακό του κεφαλιού του.

Βαδίζουμε πλέον με δημόσια έγκριση, χωρίς βαρίδια και οχλήσεις· απελευθερωμένοι, λυτρωμένοι, αδέξιοι, θαρραλέοι. Οποιος έχει αντίρρηση, έξω από το μαντρί, εκεί που καραδοκούν οι λύκοι. Αχ, η σοφία η λαϊκή (δεξιά και αριστερή, ολόιδια είναι) επικρατεί κάθε ιδεολογίας και κάθε ανάλυσης· κι έχει κι ένα ύφος(!), γεμάτο αυτοπεποίθηση και αλαζονεία.

Υπέρτατος κανόνας (σημερινής) συμπεριφοράς: μη βγαίνετε από το μαντρί μόνοι ή με παρέα· εκτός από τους λύκους υπάρχουν και οι ύαινες και οι δημοσιογράφοι. Αλλο και τούτο, ο κόσμος των ζώων μπήκε στη ζωή μας (πρόβατα, λύκοι, ύαινες).

Ζούμε πλέον στην Ελλάδα που δεν αντιστέκεται αλλά που επιμένει να είναι μία και η αυτή, όποια κλίση ή απόκλιση κι αν έχει. Η παρέκκλιση παραμένει απούσα, ευτελισμένη, ταπεινωμένη. Αλλά πάντα έτσι γινόταν με τις παρεκκλίσεις παρ’ ότι για τον Επίκουρο ήταν η αρχή της ζωής.