Συχνά οι γυναίκες στα χωριά γίνονται γιαγιάδες και θείες σε παιδιά της γειτονιάς. Τα φροντίζουν, τα ταΐζουν, τα παίρνουν στο σπίτι, τα προσέχουν όσο οι μανάδες τους είναι στη δουλειά, είναι απασχολημένες.
Παλαιότερα οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοιχτές, ξεκλείδωτες. Οι γειτόνισσες έμπαιναν στο σπίτι, πρόσεχαν το φαΐ που ήταν στη φωτιά, μάζευαν τα απλωμένα ρούχα από το σκοινί. Η φροντίδα ήταν ιδιαίτερη στην περίπτωση ανημποριάς ή αρρώστιας.
Ενδιαφέρουσα, άξια αναφοράς ήταν η περίπτωση θηλασμού ενός μωρού από κάποια άλλη γυναίκα, στην περίπτωση που η μάνα του δεν είχε γάλα. Η τροφός, η παραμάνα, θήλαζε δύο μωρά, το δικό της κι αυτό μιας άλλης γυναίκας.
Στις μεγάλες αυλές γίνονταν οι συναντήσεις της γειτονιάς. Επλεκαν, έγνεθαν, καθάριζαν φασολάκια, λέγαν τα νέα, αλλά και κουτσομπόλευαν. Κάποιες άλλες συναντιόνταν στον δρόμο, στα τρίστρατα, ήταν η μεγάλη αυλή της γειτονιάς. Οσες ήταν τυχερές και το χωριό τους είχε θάλασσα, κάθονταν πάνω στην άμμο, σε μικρά καρεκλάκια ή σε κουρελούδες.
Οσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, ξεχάστηκαν πολλά, άλλαξαν οι συνήθειες, ήρθαν καινούργιες, κάποιες απ’ αυτές παραμένουν. Ετσι συμβαίνει και στην πολυσύχναστη Σκάλα Σκαμιάς της Λέσβου. Μόλις έρθει τ’ απόγευμα, κάποιες γυναίκες του οικισμού κατεβαίνουν στην παραλία ή κάτω απ’ τα ράχτα της Παναγιάς της Γοργόνας. Κάνουν παρέα, μιλάνε για την καθημερινότητα, παρατηρούν την κίνηση του ψαράδικου λιμανιού και τις βάρκες που έρχονται απ’ το απογευματινό ψάρεμα.
Τα χρόνια γύρω απ’ το 2015 είδαν ανθρώπους απ’ άλλα μέρη της Γης να βγαίνουν στον οικισμό τους. Ηταν άνθρωποι της ανάγκης που αναζητούσαν μια νέα ζωή, έναν άλλο τόπο. Σχεδόν όλοι στον μικρό όρμο άνοιξαν την αγκαλιά τους και βοήθησαν όπως μπορούσαν, έκαναν το καλό. Αυτό έκαναν μια μέρα κι οι τρεις γιαγιάδες της Σκαμιάς. Η Μαρίτσα Μαυραπίδου, η Ευστρατία Μαυραπίδου κι η Μηλίτσα Καμβύση.
Δεν είχαν γάλα στα στήθια τους, αλλά τάισαν με το μπιμπερό ένα μουρέλ’(ι) που έβγαλε η θάλασσα στο χωριό τους. Σαν να ήταν το μωρό της γειτόνισσάς τους, που είχε δουλειά, είχε πάει στον φούρνο ή για να μαζέψει ελιές. Σήμερα ίσως να τις κατηγορούσαν ότι βοήθησαν άτομα για παράνομη είσοδο στη χώρα μας. Κι αυτό δεν είναι εικασία. Γιατί στις μέρες μας διώκεται η βοήθεια, η υποστήριξη σε αυτούς τους ανθρώπους. Συνέχισαν να βοηθούν, όπως μπορούσαν.
Πέρασαν τα χρόνια, οι γιαγιάδες μάς άφησαν χρόνους, τις θυμόμαστε, θα τις αναπολούμε για πάντα. Για την ανθρωπιά τους, έστω κι αν έκαναν μια απλή καθημερινή κίνηση. Η εμβληματική φωτογραφία τους (φωτογράφος Λευτέρης Παρτσάλης) όπου ταΐζουν ένα βρέφος είναι ιστορική. Αργά ή γρήγορα θα μπει στα σχολικά βιβλία.
*Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας