Γιαγκίζ ίσον Γενναίος

Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου: Ο Γιαγκίζ, 10 ημερών, που το όνομά του σημαίνει γενναίος, 90 ώρες μετά τον σεισμό απεγκλωβίστηκε από τα ερείπια με τη μητέρα του. Ολο αυτό το διάστημα η μητέρα του τον θήλαζε και για να επιζήσει έφτασε να πίνει και η ίδια από το γάλα της. Φωτογραφίες μάς δείχνουν τον Γιαγκίζ να αντικρίζει στα χέρια των διασωστών το φως στο οποίο μόλις είχε επιστρέψει χάρη στις πολύωρες προσπάθειές τους.

Η ιστορία του μια σταγόνα στην πλημμύρα των σπαρακτικών ειδήσεων για τον σεισμό, με τις οποίες οι ανά τον κόσμο θεατές και ακροατές ενημερώνονται, χωρίς ωστόσο να μπορούν να αγγίξουν την ένταση της ριζικής απώλειας σε όσα μεταδίδονται. Τι σημαίνουν ένα, δύο, επτά ημερονύκτια στο σκοτάδι, χωρίς τροφή και νερό, κάτω από τα μπετά που με ακόμη έναν μετασεισμό είναι έτοιμα να σε αποτελειώσουν; Μπορείς να τα δεις, να τα πεις, αλλά πάντα τα λόγια σου θα παραμένουν ένα σχόλιο από απόσταση ασφαλείας.

Ακόμα περισσότερο: Τι σημαίνει αυτή η σταγόνα που είναι ο γενναίος Γιαγκίζ, αν την πολλαπλασιάσεις επί τον αριθμό των νεκρών, των πληγωμένων, των άστεγων, των ερημωμένων ανθρώπινων υπάρξεων; Για ποιο πράγμα μας προειδοποιεί αυτό το εξαίφνης αν αναλογιστούμε ότι οι συνεχώς αυξανόμενοι αριθμοί που ανακοινώνονται από τις μαρτυρικές περιοχές της Τουρκίας, του Κουρδιστάν και της Συρίας, θα ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι στην περίπτωση που αντί για τον σεισμό, για τον οποίο -μέχρις αποδείξεως του εναντίου- οι άνθρωποι είμαστε ανεύθυνοι, ξεσπούσε πόλεμος;

Η Ελλάδα, σε επίπεδο θεσμών και κοινωνίας, καθώς και με τη δράση της ομάδας διασώσεως αγκάλιασε την τραυματισμένη γειτονική χώρα. Σχολιάζοντας τον εναγκαλισμό του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών με τον Τούρκο ομόλογό του, ο εκεί Αμερικανός πρέσβης δήλωσε ότι η εικόνα αυτή ήταν η καλύτερη είδηση που θα μπορούσε να περιμένει. Εύγε του. Ποιος να διαφωνήσει, αλήθεια; Με τη διαφορά ότι θα ήταν πολύ καλύτερα αν ο εναγκαλισμός αυτός είχε υπάρξει χωρίς την εφιαλτική «συνδρομή» των σεισμών και, κυρίως, αν η μνήμη της δεν σβήσει στην περίπτωση που κάποιοι επιστρέψουν στις εξαγγελίες για «γαλάζιες πατρίδες» που στην πραγματικότητα τις ονειρεύονται κόκκινες.

Αναλογίζομαι τους Τούρκους φίλους με τους οποίους ονειρευόμασταν κοινές πολιτισμικές δράσεις που φρενάρισαν με τις γνωστές εξελίξεις. Εύχομαι το δράμα της χώρας τους, που το νιώθουμε δικό μας, να ενισχύσει τη φωνή τους και να βοηθήσει να έρθει ένα αύριο καλύτερο για εκείνους και για μας. Με τη σημείωση ότι η ειρήνη, πολύ περισσότερο από τον πόλεμο, απαιτεί να είναι κανείς σαν τον Γιαγκίζ: γενναίος.