Τι έχει και κλαίει το παιδί...

Τα τελευταία χρόνια όλοι μιλάνε και κάνουν τους ειδικούς δοξάζοντας και προσκυνώντας «τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο». Αφού επί δεκαετίες, ακόμα και στον ενεστώτα χρόνο όταν φτιάχνονταν και προβάλλονταν αυτές οι ταινίες, τις βρίζανε και αυτές και αυτούς που τις φτιάξανε, ξαφνικά τις ανακάλυψαν και επειδή δεν τις είχαν δει ποτέ ούτε ήξεραν στην πραγματικότητα αυτούς που τις έφτιαξαν άρχισαν να αποθεώνουν λάθος πρόσωπα, λάθος ταινίες, λάθος καταστάσεις... Κατηγορούν ονόματα, τίτλους και καταστάσεις γιατί έτσι νομίζουν πως πρέπει να κάνουν. Το κακό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν και θέσεις σε χώρους που έχουν να κάνουν με τον ελληνικό κινηματογράφο και οι ηλίθιες απόψεις όπως και οι λάθος πληροφορίες μεταφέρονται ακόμα και μέσω Πανεπιστημίου.

Ο Νίκος Ξανθόπουλος, που έφυγε την περασμένη Κυριακή στα 89 του χρόνια, έλαμψε μόλις τα εφτά από αυτά. Από το 1964 έως το 1971. Οσο δηλαδή έλαμψε και η εταιρεία Κλακ Φιλμς και ο ιδιοκτήτης της και σκηνοθέτης Απόστολος Τεγόπουλος. Τότε γύρισε τις ταινίες που του έδωσαν τον τίτλο του «παιδιού του λαού». Τότε ήταν αυτές οι ταινίες, όπως «Ξεριζωμένη γενιά», «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», «Φτωχογειτονιά αγάπη μου», «Γιακουμής, μια ρωμέικη καρδιά», «Η καρδιά ενός αλήτη», «Οι άνδρες ξέρουν ν' αγαπούν» και με πρώτο και καλύτερο βέβαια απ' όλα αυτά το 1964 το «Ζητιάνος μιας αγάπης», στην οποία πρωταγωνιστούσε με την Κάκια Αναλυτή και τον Ορέστη Μακρή. Ο Σταύρος Ξαρχάκος είχε γράψει τη μουσική και τα τραγούδια και εκεί ήταν που τραγούδησε πρώτη φορά η Βίκυ Μοσχολιού το «Τι έχει και κλαίει το παιδί», που μετά το τραγούδησε η Μελίνα και το έκανε μεγάλη επιτυχία. Καμιά εικοσαριά ταινίες μπορεί και λιγότερες, που έβγαιναν σε λίγα σινεμά σχετικά στο κέντρο της Αθήνας αλλά όταν πήγαιναν στις συνοικίες και στην επαρχία χάλαγε ο κόσμος.

Πολλοί κορόιδευαν τα μελό και τα έβαζαν και αυτά σ' αυτή την κατηγορία, όμως οι περισσότερες από τις ταινίες του Νίκου Ξανθόπουλου δεν ήταν μελό αλλά πιο κοντά στα κινηματογραφικά έπη στο στιλ των ανάλογων από την Ινδία με τη Ναργκίς.

Οπως και να έχει, δεν ήταν σαν τις ταινίες του Φίνου, ούτε σαν της Ανζερβός, ούτε της Δαμασκηνός-Ραφαηλίδης, ούτε της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος. Ηταν πολύ πιο φτηνές και προχειροφτιαγμένες ταινίες, έγραφαν όμως πολλά τραγούδια ο Απόστολος Καλδάρας με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τραγούδια σαν το «Πετραδάκι πετραδάκι» π.χ. και έτσι ο κόσμος πήγαινε και έκλαιγε με την ψυχή του και φχαριστιόταν όλο αυτό που τον έκανε να περνάει καλά.

Ο Νίκος Ξανθόπουλος αυτό έκανε και αυτή ήταν η προσφορά του, αυτός ήταν ο μύθος του, αυτή ήταν η ιστορία του. Και το μέγεθος της αντοχής αυτού του μύθου τον κράτησε όρθιο μέχρι τέλους. Δεν γύρισε το «Θωρηκτό Ποτέμκιν», αλλά δεν θυμάμαι να γύρισε κανείς στην Ελλάδα το «Θωρηκτό Ποτέμκιν».

Το θέμα είναι πως όλα αυτά τα χρόνια κανείς δεν τίμησε όλους αυτούς τους ανθρώπους σαν τον Νίκο Ξανθόπουλο, που ανήκουν αναμφισβήτητα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά αλλά και στην ιστορία του ελληνικού μεταπολεμικού πολιτισμού, να τους τιμήσει δηλαδή λέγοντάς τους «ευχαριστώ», αν όχι για τα καλλιτεχνικά αποτελέσματά τους, μια και κάποιοι παραείναι αυστηροί, αλλά τουλάχιστον για όσα έκαναν για την ψυχαγωγία ενός ολόκληρου λαού σε δύσκολες εποχές. Και που ο κόσμος πραγματικά τους αγάπησε. Ο Ξανθόπουλος δεν ήταν ο Μάρλον Μπράντο και οι ταινίες του δεν ήταν τα «Φώτα της πόλης», αλλά και αυτοί όλοι οι «τόσο αυστηροί» δεν ήταν από την άλλη ο Ανρί Λαγκλουά της Σινεματέκ Φρανσέζ. Ε;...