«Καλέ μου κύριε, θα ’χεις την καλοσύνη να φροντίσεις να περιποιηθούν τους θεατρίνους; Ακουσε, να τους περιποιηθούν καλά, γιατί είναι το απόσταγμα και το σύντομο χρονικό της εποχής· μετά τον θάνατό σου θα ’ταν καλύτερα για σένα κακή επιγραφή στο μνήμα σου, παρά κακός τους λόγος ενόσω ζεις». Αυτά επισημαίνει ο Αμλετ απευθυνόμενος προς τον φίλο του Πολώνιο, καθώς υποδέχονται μια ομάδα θεατρίνων στην Ελσινόρη (Ουίλιαμ Σέξπιρ, «Αμλετ», Πράξη Β', Σκηνή 2, μετάφραση Βασίλη Ρώτα, εκδόσεις Επικαιρότητα).
Και είναι ακριβώς αυτή η θεατρική ομάδα, για την καλή υποδοχή και περιποίηση της οποίας μεριμνά ο Αμλετ, που θα τον βοηθήσει καθοριστικά να ξεσκεπάσει το τριπλό έγκλημα που έχει διαπράξει ο θείος του Κλαύδιος: τη δολοφονία του πατέρα τού Αμλετ, βασιλιά της Δανίας, τον σφετερισμό του θρόνου και τον γάμο με τη γυναίκα του δολοφονημένου βασιλιά και μητέρα του Αμλετ, βασίλισσα Γερτρούδη. Αυτό το θέατρο εν θεάτρω αποτελεί ένα ευφυές δραματουργικό εύρημα που, πέραν της εξυπηρέτησης της πλοκής, προσφέρει στον Σέξπιρ τη δυνατότητα να μιλήσει για το «σινάφι» του, να παρουσιάσει τις αγωνιώδεις προσπάθειες που απαιτεί μια θεατρική παράσταση, να εξάρει τον ρόλο του θεάτρου, αλλά και την επίδρασή του στον ανθρώπινο ψυχισμό.
Ο Αμλετ αποτελεί εκκοσμικευμένη προσωπικότητα, γέννημα της εποχής του. Προικισμένος με έντονα ενδοσκοπική συνείδηση, αναστοχάζεται για τον εαυτό του, τις σκέψεις και, κυρίως, τις πράξεις του. Ο Χάρολντ Μπλουμ στο έργο του «Ο δυτικός κανόνας» (εκδόσεις Gutenberg, 2007) αναφέρει ότι, σύμφωνα με τον Σάμιουελ Τζάκσον, ο Σέξπιρ είναι «ποιητής της φύσης, που θέτει έναν πιστό καθρέφτη της ζωής και των ηθών μπροστά στους αναγνώστες του». Γι’ αυτό και τα επαινετικά λόγια του Αμλετ για τους θεατρίνους, αλλά και η απεύθυνση προς όλους μιας αυστηρής, όσο και ξεκάθαρης προειδοποίησης: Αλίμονο σε όποιον προκαλέσει την μήνιν τους!
Τόσο αρχέγονο, απλό, στοιχειώδες, ξεκάθαρο. Δυστυχώς, η παρούσα κυβέρνηση φαίνεται να το λησμονεί. Χωρίς λόγο, προειδοποίηση, προεργασία, πρότερη συνεννόηση με τους θεσμικούς φορείς και τα όργανα εκπροσώπησης των καλλιτεχνών των παραστατικών τεχνών, η κυβέρνηση θεώρησε σκόπιμο να προχωρήσει σε έναν άνευ προηγουμένου υποβιβασμό της θεσμικής τους θέσης στην κοινωνία. «Τι θα πουν οι ξένοι;» ήταν το αγωνιώδες, τάχα, ερώτημα που τέθηκε από τα χείλη κάποιων που επέδειξαν σπουδή μεγάλη περί της ταφής του εκλιπόντος, έκπτωτου μονάρχη. Μακάρι να είχε τεθεί το ίδιο ακριβώς ερώτημα, με την ίδια ένταση και έκταση, για τον τρόπο που συμπεριφέρεται η κυβέρνηση προς τον καλλιτεχνικό κόσμο, στον τόπο όπου το θέατρο γέννησε τη δημοκρατία και η δημοκρατία το θέατρο.
*(Ph.D.)2, Αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας