Τις γιορτινές αυτές μέρες είδα μια ταινία όχι και τόσο γιορτινή: τη «Μήδεια» του Δημήτρη Αθανίτη. Ομως αυτή χαράχθηκε στη μνήμη μου. Ολοι γνωρίζουμε την ιστορία της Μήδειας. Την περιγράφει λιτά και γοητευτικά ο ίδιος ο σκηνοθέτης (στο βιβλίο του «Η Εβδομη Ηπειρος, 60 ταινίες για πάντα») σαν σκοτεινό παραμύθι ή νουάρ ταινία ερωτικής προδοσίας και εκδίκησης:
«Ενα χέρι περνάει αργά, σχεδόν απειλητικά πάνω από το μισόγυμνο σώμα μιας γυναίκας. Για μια στιγμή φαίνεται σαν να θέλει να την πνίξει. Οχι, είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός του Ιάσονα, πριν εγκαταλείψει τη Μήδεια, την ώρα που εκείνη κοιμάται.
Οταν επιστρέψει, δεν θα είναι μόνος. Η καινούργια γυναίκα του, η κόρη του άρχοντα Κρέοντα και ο ίδιος ο Κρέων είναι μαζί του.
-Είσαι ξένη, και ξένη θα μείνεις. Γι’ αυτό θέλω να φύγεις. Θα φύγεις για πάντα από τη γη μας. Μαζί με τα παιδιά σου. Τώρα!...
Ανίσχυρη και μόνη, αυτή η κόρη βασιλιά, εκλιπαρεί για να αποσπάσει τουλάχιστον λίγες ώρες προετοιμασίας, μια μέρα έστω. Ο Κρέων λυγίζει μπροστά στην ταπεινωμένη γυναίκα που γονατίζει στα πόδια του.
-Θα σ’ τη δώσω, μια μέρα. Ομως αν αύριο ο ήλιος σε βρει εδώ, δεν θα ζήσεις άλλο.
Κι όμως, μέσα στις λίγες ώρες μέχρι το επόμενο πρωί, η Μήδεια θα ανατρέψει τα πάντα. Μόνη, ανίσχυρη, χωρίς κανένα έρεισμα, εγκαταλειμμένη από παντού, θα στηριχθεί στο ένστικτο και την εσωτερική της δύναμη. Ο δρόμος που θα ακολουθήσει είναι άγνωστος ακόμα και στην ίδια. Τον επινοεί κάθε στιγμή. Οι εχθροί της θα σαγηνευτούν, θα λυγίσουν και θα καταστραφούν από τα χέρια της χωρίς να χρειαστεί να τους αγγίξει».
Είδα την ταινία και βυθίστηκα στο κάλεσμά της. Μια μεταγραφή της τραγωδίας του Ευριπίδη σε μια πρωτότυπη, αυθεντικά κινηματογραφική μορφή. Η σκηνοθεσία λιτή, υποδειγματική, επικεντρώνεται στα πρόσωπα μέσα από τα οποία η μορφή της Αλεξάνδρας Καζάζου ξεχωρίζει με μια ερμηνεία μακριά τόσο από τις κλασικές θεατρικές όσο και τις σύγχρονες μεταμοντέρνες. Οι χώροι φυσικοί, η φωτογραφία ασπρόμαυρη, τα κουστούμια αχρονικά, η μινιμαλιστική μουσική του ίδιου του σκηνοθέτη.
-Πού είναι η Μήδεια; φωνάζει ο μισοπεθαμένος Αγγελος από το τρέξιμο. Πείτε της να φύγει, να χαθεί. Ερχονται, δεν θα γλιτώσει.
Ομως η Μήδεια δεν θα κάνει πίσω. Αγέρωχη, τελεσίδικα αποφασισμένη, θα ολοκληρώσει το σχέδιό της. Θα ξεπηδήσει σε μια μαρτυρική αλλά συγχρόνως λυτρωτική πορεία προς την ψηλότερη κορυφή των βουνών και της γύρω φύσης. Θα είναι η αμφισβήτηση κάθε μορφής εξουσίας, και για όλους εμάς η λύτρωση μέσα από τον υπερβατικό χαρακτήρα της τέχνης. Εκεί, στην κορυφή, κοιτώντας ψηλά, πολύ ψηλά στον ουρανό, η Μήδεια θα ανυψωθεί πάνω και πέρα από τα πάθη και τα δεινά όλου του κόσμου.
* σκηνοθέτης, διευθυντής Film Studies BA, MA New York College, Athens, University of Greenwich, UK
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας