Πολλές φορές, με την αναγγελία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, θυμάμαι την εμπειρία μου όταν διαγωνίστηκα εκεί με την πρώτη μου ταινία. Πρόκειται για μια σχεδόν μυθιστορηματική ιστορία, που θα αφηγηθώ χωρίς να αναφέρω ονόματα, για ευνόητους λόγους.
Ανέβηκα στο Φεστιβάλ μες στην καλή χαρά και την αισιοδοξία για βραβεία και ύμνους της κριτικής. Δεν πήρα τίποτα. Η ταινία ξένισε, γιατί δεν θεωρήθηκε και τόσο «ελληνική», σύμφωνα με τα στάνταρ της εποχής. Το πιο πικρό μού το ξεφούρνισε ο μοντέρ μου: «Πρέπει να συγχαρείς τον βραβευμένο», μου είπε. Το έκανα κι αυτό και γύρισα περίλυπος στην Αθήνα.
Δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει τα χειρότερα. Ταινία πρωτοεμφανιζόμενου που δεν έπαιρνε βραβείο δύσκολα έβγαινε στις αίθουσες. Ετρεχα στα γραφεία διανομής, κουβαλώντας πέντε κουτιά (οι ταινίες γυρίζονταν τότε σε φιλμ) και εισπράττοντας την ίδια ερώτηση: «Πήρες βραβείο…;».
Η ταινία μου, που εγώ την έβλεπα και έκλαιγα από συγκίνηση, θα έμενε, λοιπόν, στα κουτιά; Δεν θα την έβλεπε κανείς; Ενα απόγευμα που ήμουνα κλεισμένος στο σπίτι σε κατάσταση απελπισίας, έγινε κάτι συνηθισμένο, που όμως αποδείχτηκε μαγικό: Χτύπησε το τηλέφωνο!
Ενας συνεργάτης και σύμβουλος σ’ ένα γραφείο διανομής καλλιτεχνικών ταινιών είχε δει τυχαία μια πράξη της ταινίας μου (είκοσι λεπτά δηλαδή) και ήθελε να μιλήσουμε. Μαζί με τον διευθυντή της εταιρείας μού πρότειναν να βγάλουν την ταινία μόνο σε δύο σινεμά και χωρίς διαφήμιση.
Με υλικό της ταινίας στα χέρια, έτρεξα με αναπτερωμένο ηθικό στον έναν κινηματογράφο. Λογάριαζα χωρίς τον ιδιοκτήτη, που με υποδέχτηκε μέσα στην γκρίνια. «Πάλι ελληνική ταινία! Θα μου κλείσετε το μαγαζί! Πενήντα εισιτήρια θα κάνω, Σάββατο βράδυ!» Ψέλλισα ένα «συγγνώμη», σκέφτηκα ότι δίκιο είχε ο άνθρωπος. Γιατί και οι κριτικές πριν από την προβολή ήταν χλιαρές. Μα ποιος θα πατήσει, αναρωτιόμουνα, χωρίς βραβεία και θερμές κριτικές;
Κι όμως, εκείνη τη νύχτα της Πέμπτης 29 Ιανουαρίου, η ταινία έκοψε 1.200 εισιτήρια στον έναν κινηματογράφο και 1.000 στο άλλον! Και το Σάββατο έκοψε 1.400 εισιτήρια και τότε εμφανίστηκα δειλά στο σινεμά. Ο ιδιοκτήτης του με υποδέχθηκε μ’ ένα «Συγχαρητήρια για την ωραία ταινία σας!». «Την είδατε;», τον ρώτησα. «Εγώ βλέπω το ταμείο!», απάντησε.
Και το ταμείο πήγε καλά και η ταινία καλύτερα. Πήρα και το κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και μια επιταγή στα χέρια μου, που η μητέρα μου την είδε και ανησύχησε, γιατί ήξερε ότι είχα στο μυαλό μου την επόμενη ταινία…
Το δίδαγμα: Βραβεία, φεστιβάλ, επιτυχίες; Αν έρθουν, καλώς. Αν δεν έρθουν, πάλι καλώς. Γιατί εγώ «τα είδα όλα» από την πρώτη μου ταινία. Μέσα σε τρεις μόλις μήνες. Απ’ το ναδίρ στο ζενίθ. Κόλαση - παράδεισος, ένα τηλεφώνημα. Επαθα ανοσία νωρίς νωρίς, έκανα εμβόλιο ζωής. Τι να με πιάσει εμένα τώρα;
* σκηνοθέτης, διευθυντής Film Studies BA, MA New York College, Athens, University of Greenwich, UK
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας