Φθινοπωρινή αύρα

Αν και το φθινόπωρο δεν είναι η αγαπημένη εποχή πολλών, μας φέρνει μια ακαθόριστη γλύκα και ομορφιά. Ο ερχομός του συνήθως μας βρίσκει - μας θέλει επιφυλακτικούς, με κάποια αδιόρατη μελαγχολία. Ισως γιατί διαδέχεται το ελευθεριάζον καλοκαίρι. Πώς να αποχαιρετήσεις κάτι που είναι εκτός περιορισμών και ορίων; Μια εποχή που διαχρονικά της απευθύνουμε ύμνους είναι η αγαπημένη των περισσότερων.

Οσοι ζούμε σε μικρούς τόπους, μακριά από τη βουή των πόλεων τούτες τις μέρες, τις φθινοπωρινές, αφηνόμαστε να μας αγκαλιάσει η γλυκύτητα της εποχής. Βουτάμε για τελευταία φορά στη θάλασσα, ευχαριστιόμαστε αυτή την επαφή, έστω κι αν στο σώμα μας μεταφέρεται η κρυάδα που έχει αποκτήσει το θαλασσινό νερό. Ομως η φύση μάς προσφέρει απλόχερα τους καρπούς της. Τι όμορφα που νιώθεις όταν βρίσκεις και κόβεις μερικά σύκα, ακόμα και στο τέλος του Οκτώβρη. Παρακεί, σκαρφαλωμένο σε μια λεύκα, ένα κλήμα σε προκαλεί να βρεις τρόπο για να τρυγήσεις τα τσαμπιά του. Κι έχουν μια ιδιαίτερη γεύση τούτα τα φρούτα ή μήπως είναι η ιδέα σου που θέλει να πλάθει ιστορίες με τη φύση;

Στην άκρη του περιβολιού σε έλκουν, σε προσκαλούν τα χρώματα των ροδιών και των κυδωνιών. Απ’ τη μια το έντονο κόκκινο, με πολλές παραλλαγές, του ροδιού και δίπλα το δυνατό κίτρινο του κυδωνιού. Οι καρποί τους διακρίνονται από μακριά, καθώς τα φύλλα των δέντρων αλλάζουν το χρώμα τους, πέφτουν σιγά σιγά. Αυτά τα δυο φρούτα ήταν τα αγαπημένα στα παλιά χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν ψυγεία για τη συντήρηση. Στο κάθε σπίτι κρέμαγαν στα κατώγια και στις κλειστές αποθηκούλες ρόδια και κυδώνια, δεμένα ζευγάρια μεταξύ τους, με σπάγκο από τα κοτσάνια. Αυτά κρατούσαν πολλούς μήνες μέχρι τις αρχές του νέου χρόνου. Τα κυδώνια είχαν μεγαλύτερη χρήση. Γινόταν τριφτό γλυκό, με ασπρισμένα αμύγδαλα, κυδωνόπαστο και το αποκορύφωμα ήταν ο πελτές. Ενα εξαίσιο γλύκισμα.

Ανηφορίζοντας προς τα βουνά της περιοχής μας μπαίνουμε σε καστανιώνες, όπως αυτός της Αγιάσου, απλωμένος στις πλαγιές του Ολύμπου της Λέσβου. Ανάμεσά τους ορεινά περβόλια με ντόπιες ποικιλίες μηλιών. Κι εδώ πρωταγωνιστές τα χρώματα, έντονα, με μεγάλη ποικιλία, πολλές εναλλαγές. Μια παλέτα πλουσιότερη από αυτές των ζωγράφων. Σπάζεις με τα δόντια ένα κάστανο, κοιτάς την κάτασπρη σάρκα του, γεύεσαι τον καρπό με την ιδιαίτερη γεύση. Μετά μαζεύεις από χάμω ένα μικρό φιρίκι. Το τρίβεις, όπως παλιά, στο παντελόνι σου να καθαριστεί. Καθώς το φέρνεις στο στόμα το άρωμά του θυμίζει τα μικράτα σου τότε που απλώνατε τα φρούτα κάτω από το κρεβάτι για να ωριμάσουν. Να ’ναι η νοσταλγία του παρελθόντος ή η φθινοπωρινή αύρα που φτερουγίζει τα μέσα σου;

* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας