«Περαστικά»

Συγκινήθηκα με τις ευχές που έστειλε ο φίλος μας ο κύριος Τσαβούσογλου στον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών: «Περαστικά σας» του ευχήθηκε ο άνθρωπος ξεχνώντας τις μικροαπαιτήσεις που έχει ο δυναμικός πρόεδρος της χώρας του για κάτι λίγα νησιά του Αιγαίου, για τη Θράκη ή και για κάτι πιο «τολμηρό» ίσως. Τι αξίζουν πέντε βραχότοποι, η Λέσβος, η Σάμος, η Χίος και εκείνο το ξεχασμένο Καστελόριζο, τι να το κάνουμε τέλος – τέλος το γκλάμορ της Μυκόνου μπροστά στα αισθήματα αληθινής φιλίας και γειτονίας; Οlduğumuz insanlar: «Ανθρωποι είμαστε».

Η ανθρωπιά αναδύεται σε κάθε δήλωση του Τούρκου προέδρου πλέον ανθρώπινη της προηγούμενης. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το «χιούμορ» του για τα «παστά ψάρια» στον Σαγγάριο το 1922; Για τους σημερινούς Ελληνες που δεν θα προλάβουν να σωθούν κολυμπώντας, όταν θα εξαντληθεί δίκαια η υπομονή του; Την τρέντι –και ειδυλλιακή κατά βάθος- δήλωσή του ότι θα μας έρθει -αυτός και τα φουσάτα του- αναπάντεχα ένα βράδυ; Ή το μήνυμα ειρήνης και αδελφοσύνης των λαών που μετέφερε σε απόσταση πεντακοσίων εξήντα ενός χιλιομέτρων στη Μαύρη θάλασσα ο βαλλιστικός πύραυλος με την επωνυμία «Τυφώνας»;

Η αρχαία ελληνική μυθολογία μάς πληροφορεί για τον Τυφάονα ή Τυφώνα, το πολυκέφαλο τερατώδες όν που κληροδότησε το όνομά του στον τουρκικό πύραυλο. Αδερφός των Τιτάνων και πατέρας μιας στρατιάς τεράτων, όπως ο Κέρβερος, η Λερναία Υδρα, η Χίμαιρα και η Σφίγγα, ο Τυφώνας, εξαγριωμένος για την εξόντωση των αδελφών του (που είχαν διαμελίσει τον μικρό Διόνυσο), επιτέθηκε κατά του Δία και του προκάλεσε βαριά τραύματα. Ο Δίας ωστόσο επανέκαμψε με τη βοήθεια του Ερμή και του Πάνα και εξοπλισμένος με κεραυνούς τελευταίας τεχνολογίας κατανίκησε τον Τυφώνα και τον φυλάκισε στα έγκατα της Αίτνας, απ’ όπου κατά καιρούς συνεχίζει να στέλνει στους Ιταλούς γείτονες καυτά μηνύματα ειρήνης και συμφιλίωσης.

Μέρες που έρχονται, θυμάμαι τα μηνύματα που μας έστελνε πριν από ογδόντα δύο χρόνια ο προηγούμενος φίλος της ειρήνης, ο Μουσολίνι. Ο άλλος δικτάτορας που αποκαλούσε τη Μεσόγειο «μάρε νόστρουμ» (κάτι σαν «γαλάζια πατρίδα») και που ανήμερα της Παναγιάς, 15/8/1940, έστειλε ύπουλα στον βυθό της Τήνου το καταδρομικό «Ελλη» μαζί με εννιά ναυτικούς μας (που τα εννιά καντήλια τους καίνε ακόμη στον ναό της Μεγαλόχαρης). Στις τρεις τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός πρέσβης επισκέφθηκε τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος, έχοντας προφασιστεί αδιαθεσία, είχε αποφύγει να παραστεί σε μια ιταλική πολιτιστική εκδήλωση. Ο Γκράτσι, που δεν ξέρουμε αν προηγουμένως του ευχήθηκε «περαστικά», ζήτησε τη «φιλική» είσοδο των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα και έλαβε τη βραχυλογική απάντηση «ώστε έχομεν πόλεμον». Απάντηση που από κάθε γωνιά της Ελλάδας, γυναίκες και άντρες, ακόμη και φυλακισμένοι αντίπαλοι της Δικτατορίας, όπως ο Νίκος Ζαχαριάδης, μετέφρασαν με μια μόνο λέξη: ΟΧΙ.