Φαινομενική δυσκολία

Θα πρέπει να έχουν συνδυάσει πολύ ειδικές (αν-)ικανότητες για να καταφέρουν να επιτύχουν αυτό που, με δική της αποκλειστικά ευθύνη, βιώνουν τον τελευταίο καιρό τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι υμνητές της. Οσο περισσότερο εξυμνείται η κυβέρνηση για τις δήθεν εκπληκτικές επιδόσεις της, όσο αποθεώνεται για την «υψηλή αποτελεσματικότητα» των μέτρων που λαμβάνει και όσο συνεχίζεται η άοκνη προσπάθεια για την ύφανση ενός εικονικού ειδυλλιακού τοπίου για τη σημερινή Ελλάδα από την πλειονότητα των εγχώριων μέσων μαζικής ενημέρωσης, με παράλληλη απόκρυψη μελανών σημείων όπως η συνεχιζόμενη φτωχοποίηση και η υποβάθμιση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, τόσο πληθαίνουν τα απαξιωτικά δημοσιεύματα εναντίον της κυβέρνησης στα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού.

Με δημοσιεύματα αρνητικά, σχόλια και περιγραφές που γίνονται ολοένα οξύτερα και καυστικότερα. Οσο τα πολυπληθή (πλέον) ΜΜΕ στο εξωτερικό, μαζί με τα ελάχιστα εγχώρια, προβάλλουν έναν κριτικό και ελεγκτικό για την κυβέρνηση λόγο, τόσο εντείνεται εκ μέρους της η προσπάθεια όχι για αναγνώριση των σφαλμάτων της και διόρθωσή τους, αλλά για απαξίωση των δημοσιογράφων και των μέσων που την εγκαλούν για τα λάθη της.

Σε μια από τις αρχικές σκηνές της ταινίας «Ο τρελός Πιερό» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ (1965), ο ομώνυμος ήρωας, ευρισκόμενος σε φιλική συγκέντρωση, ακούει κάποιους από τους συνδαιτυμόνες να εκθειάζουν τα προτερήματα ενός νέου μοντέλου αυτοκινήτου, εκφραζόμενοι με τον πειστικό τρόπο μιας καλά μελετημένης και αποτελεσματικής διαφήμισης.

Συζητούν όμως όχι ως αυτενεργοί συνομιλητές, αλλά ως εκφωνητές διαφημιστικών μηνυμάτων. Σκηνές όπως αυτή είναι που ωθούν τον Πιερό να γυρίσει οριστικά την πλάτη σε αυτό τον κόσμο, επιλέγοντας να ακολουθήσει τον δικό του μονήρη και ανεξάρτητο δρόμο με το προδιαγεγραμμένο τέλος. Και το κάνει αυτό καθώς αντιλαμβάνεται ότι δεν περιβάλλεται πλέον από αυτόβουλους, ελεύθερους ανθρώπους οι οποίοι θα επεξεργαστούν κριτικά την εκάστοτε πληροφορία και το υπόρρητο μήνυμα που αυτή μεταφέρει, αλλά ότι βρίσκεται απέναντι σε παθητικά υποκείμενα, τα οποία αναμασούν άκριτα και ανεπεξέργαστα διαφημιστικά υμνολόγια.

Είναι τέτοιας έκτασης και έντασης η εξόφθαλμη αναντιστοιχία ανάμεσα στην πλασματική «πραγματικότητα» που προβάλλουν η κυβέρνηση και η πλειονότητα των εγχώριων μέσων ενημέρωσης με τον ζόφο τον οποίο βιώνουμε ως καθημερινότητα, ώστε πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στους αυτοκαταστροφικούς δρόμους του γκονταρικού Πιερό. Αντί γι’ αυτό, μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα και θάρρος από τον Μισέλ ντε Μοντέν που μας άφησε την ίδια ημερομηνία με τον Γκοντάρ, αλλά 430 χρόνια νωρίτερα, στις 13 Σεπτεμβρίου 1592: «Καμιά κατάσταση δεν είναι από μόνη της τόσο δύσκολη όσο την κάνει να φαίνεται η δειλία μας».

* (Ph.D.)2, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής Φυσικής – Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης