Δεν περνάει μέρα που να μη διαβάσω για την παραγωγή ενός καινούργιου ελληνικού σίριαλ. Νομίζω ότι πλησιάζουμε εκείνη τη χρυσή εικοσαετία 1990-2010, στην οποία δεν προλαβαίναμε να μετράμε σίριαλ στις τηλεοπτικές οθόνες. Από αυτά, τα μισά εγκατέλειπαν την κούρσα στη μέση, κάποια άλλα ολοκληρώνονταν με το ζόρι και λίγα, ελάχιστα, σημείωναν την επιτυχία που όλα στην αρχή ονειρεύονταν.
Χρόνια όμως έχω να ακούσω για ελληνικές τηλεταινίες. Είναι ένα είδος που δεν ευδοκίμησε στην ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα, παρά την επιτυχία που είχε τις ελάχιστες φορές που δοκιμάστηκε.
Θυμάμαι τη δεκαετία του '80, στο διάστημα που υπήρξα σύμβουλος προγράμματος στην ΕΡΤ1, εισηγήθηκα στον τότε διευθυντή Βασίλη Βασιλικό μια σειρά ωριαίων τηλεταινιών με δύο βασικά χαρακτηριστικά: σενάρια βασισμένα σε έργα γνωστών Ελλήνων συγγραφέων (Καραγάτσης, Κουμανταρέας, Νόλλας, κ.ά.) και γυρισμένα από νέους αξιόλογους σκηνοθέτες (Λιάππα, Νικολακοπούλου, Ξανθόπουλος, κ.ά.). Γύρισα μία κι εγώ, βασισμένη σε διήγημα ενός συγγραφέα που ανακάλυπτα τότε με ενθουσιασμό, του Αλέξανδρου Μπάρα.
Οι τηλεταινίες είχαν μεγάλη επιτυχία, αλλά όχι και την ανάλογη συνέχεια, γιατί όταν παραιτήθηκα από την ΕΡΤ, άρχισαν να εξαφανίζονται κι αυτές!
Τηλεταινίες δοκίμασε και ο ΑΝΤ1, στις αρχές της δεκαετίας του '90, και μάλιστα μεγάλου μήκους (θυμάμαι «Το κορίτσι με τη βαλίτσα» του Νικολαΐδη). Για να πάρω την έγκριση για τη δική μου («Πάθος»), ένα ερωτικό θρίλερ με στοιχεία του φανταστικού, εξασφάλισα ένα εντυπωσιακό καστ (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γρηγόρης Βαλτινός, Γιώτα Φέστα, Μηνάς Χατζησάββας, Τασσώ Καβαδία) και τη συνεργασία στο σενάριο του Δημήτρη Νόλλα!
Λίγο αργότερα η ΕΡΤ2 παρουσίασε μια δεκάδα τηλεταινιών γυρισμένων από εκλεκτούς νέους σκηνοθέτες (Αθανίτης, Γραμματικός, Κόκκινος, κ.ά.). Κι αυτή η προσπάθεια όμως έμεινε χωρίς συνέχεια.
Αναρωτιέμαι: Μήπως η τηλεταινία στη χώρα μας θεωρείται… κάτι σαν υποβαθμισμένη κινηματογραφική ταινία; Κι όμως, υπάρχουν καταπληκτικές αμερικανικές τηλεταινίες: η πρώτη ταινία του Σπίλμπεργκ («Μονομαχία», 1973) γυρίστηκε αρχικά ως τηλεταινία και κρίθηκε άξια να βγει στους κινηματογράφους! Το ίδιο έγινε με δύο τηλεταινίες του Κισλόφσκι που κρίνω καλύτερες από πολλές ταινίες του. Ο νέος αγγλικός κινηματογράφος αναπτύχθηκε αρχικά μέσα από τηλεταινίες και το British Film Institute κυκλοφορεί σε dvd και Blu-ray τηλεοπτικά διαμάντια…
Τελικά, μήπως οι λόγοι είναι (πάντα) οικονομικοί; Ετσι ισχυρίζονται τα κανάλια: μια τηλεταινία κοστίζει περισσότερο από το επεισόδιο ενός σίριαλ. Ισως παλιά να ίσχυε αυτό, αλλά σήμερα δίνονται πολλά χρήματα για τα σίριαλ και υπάρχει και η χρηματοδότηση από το ΕΚΟΜΕ, αλλά και η δυνατότητα πωλήσεων των τηλεταινιών στο εξωτερικό.
Σε τελευταία ανάλυση, το κοινό που διψάει για κάτι εναλλακτικό, για ένα καινούργιο ελληνικό πρόγραμμα μυθοπλασίας που θα τελειώνει σε μιάμιση ευλογημένη ώρα, δεν το σκέφτεται κανείς. Κι αυτό, με τη σειρά του, στρέφεται αλλού για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του.
* σκηνοθέτης, διευθυντής Film Studies BA, MA New York College, Athens, University of Greenwich, UK
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας