Δεν ήταν βέβαια ο πραγματικός Κινγκ Κονγκ, γιατί δεν ήταν ένας γιγαντιαίος πίθηκος. Ηταν ένας απλός, ανώνυμος χιμπατζής, μεγάλος όμως, με ανάστημα ανθρώπου.
Ούτε λατρεύτηκε σαν βασιλιάς, όπως ο πραγματικός Κινγκ Κονγκ. Ολοι θυμόμαστε την ιστορία αυτού του θρυλικού κινηματογραφικού ήρωα, που οι ιθαγενείς ενός νησιού άγνωστου στον χάρτη λατρεύουν σαν θεό. Ωσπου μια κινηματογραφική ομάδα ανακαλύπτει το νησί και θέλει να γυρίσει μια ταινία εκεί. Οι ιθαγενείς κλέβουν την ξανθιά πρωταγωνίστρια για να την προσφέρουν στον Βασιλιά Κονγκ, αλλά η ομάδα κατορθώνει να απελευθερώσει την Αννα και να αιχμαλωτίσει συγχρόνως τον γιγαντιαίο προϊστορικό γορίλα για να τον μεταφέρει στη Νέα Υόρκη.
Οχι, τον δικό μας τον χιμπατζή δεν τον αιχμαλώτισε κινηματογραφικό συνεργείο σε εξωτικό νησί, αλλά κάποιοι που έστησαν ένα ζωολογικό έξω από την Αθήνα. Ούτε βέβαια τον σύστησαν στη γοητευτική ξανθιά Φέι Ρέι. Ομως η μοίρα του με τον Κινγκ Κονγκ ήταν ίδια κι απαράλλαχτη: αφού τους έπιασαν και τους δυο, τον θεό και τον φτωχοδιάβολο, τους εκμεταλλεύτηκαν σαν ατραξιόν σε τσίρκο. Τους εξευτέλισαν δηλαδή, με άλλα λόγια, και εκεί, στην Αμερική, και εδώ στην Ελλάδα.
Ωσπου ο δικός μας, ο φτωχός και ταπεινός χιμπατζής, δεν άντεξε. Δεν ήταν δυνατός, προϊστορικός, θρυλικός σαν τον Βασιλιά Κονγκ, αλλά πήδηξε ψηλά, πολύ ψηλά, και το έσκασε. Σαν πραγματικός βασιλιάς κι αυτός, έκανε την υπέρβαση και βγήκε έξω από τον ζωολογικό κήπο, στον δρόμο.
Δεν ανέβηκε στο ψηλότερο κτίριο της Νέας Υόρκης (το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ), αλλά σ’ έναν στύλο! Ούτε κράταγε στα χέρια του την Αννα για να γλυκαίνει η ματιά του. Ούτε τον καταδίωξε η μισή αστυνομία, ο στρατός και τα πολεμικά αεροπλάνα. Αυτός πέθανε, δολοφονήθηκε δηλαδή, πολύ πιο απλά, με μπανάλ τρόπο. Κι ούτε χτύπησε από έρωτα η καρδιά του πεθαίνοντας για να δικαιώσει το επιμύθιο της ταινίας ότι «η Ωραία σκότωσε το Τέρας». Ολα έγιναν πολύ πιο απλά, συνηθισμένα.
Σκέφτομαι πόσο καίρια μιλάει πάντα ο φανταστικός κινηματογράφος για την πραγματικότητα μέσα από τις ταινίες του. Προσθέτοντας στην αληθινή ιστορία ενός χιμπατζή το στοιχείο του μύθου και της φαντασίας, την έκανε διαχρονική. Το γεγονός, η θλιβερή ιστορία, θα ξεχαστεί. Ομως ο «Κινγκ Κονγκ» (1933) θα μείνει στη μνήμη, όπως έμεινε ήδη σχεδόν έναν αιώνα. Είναι το σύμβολο της μάχης για την ελευθερία με όλες τις μορφές που μπορεί αυτή να πάρει. Ακόμα κι όταν αφορά έναν άσημο χιμπατζή που, λίγο πριν πεθάνει τόσο άδοξα, πήδηξε ψηλά, πολύ ψηλά, όσο πιο ψηλά μπορούσε πάνω από τη σκλαβιά, την καταπίεση, την εκμετάλλευση και όλα όσα δυναστεύουν τις ζωές μας.
* σκηνοθέτης, διευθυντής Film Studies BA, MA New York College, Athens, University of Greenwich, UK
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας