Και με την Ελλάδα, τι;

Τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών καθιστούν ακόμα πιο επίκαιρο ένα ανησυχαστικό –τουλάχιστον– ερώτημα. Πλησιάζουμε διεθνώς σε ένα απόγειο όπου η θολότητα των σχημάτων, των λόγων και των προσώπων –κάποιοι τη λένε πιο κομψά «ασάφεια»– μπορεί να σημαίνει τα πάντα, εκτός από αυτά που υποτίθεται ότι δηλώνονται. Στη Γαλλία η Ακρα Αριστερά, δηλαδή ο όχι και τόσο «ακραίος» Μελανσόν, και η Ακρα Δεξιά της Λεπέν, που προσπάθησε να απαρνηθεί τις σκοτεινές οικογενειακές «περγαμηνές» της, σημείωσαν θεαματική εκλογική άνοδο πιέζοντας το Κέντρο του κυρίου Μακρόν, που στα εσωτερικά και στα εξωτερικά ζητήματα προσπάθησε να αρθρώσει, χωρίς πολλή πεποίθηση είναι αλήθεια, έναν μεταγκολικό, θα λέγαμε, λόγο.

Οι ετικέτες «αριστερά», «δεξιά», «κέντρο», που για πολλοστή φορά αναπαράγουν όλο και πιο ανακριβώς το σχήμα που γεννήθηκε στη Γαλλική Επανάσταση, εννοείται πως λίγο φωτίζουν ιδέες, πραγματικότητες, συμφέροντα που κινούνται πίσω από τις προσόψεις.

Και βεβαίως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με πιο «φρέσκες» και μάλλον ηθελημένα ασαφείς ετικέτες που κάλυψαν διάφορα κινήματα, όπως η αλήστου μνήμης «αραβική άνοιξη», που συνόψισε τα ετερόκλητα κινήματα που πριν από λίγα χρόνια σάρωσαν τη Βόρεια Αφρική, και η «πορτοκαλιά» επανάσταση, που προετοίμασε σε ανάλαφρους τόνους το σημερινό δράμα της Ουκρανίας.

Περιττό να πούμε ότι από τις ρητορικές που συνοδεύουν και στην ουσία συγκαλύπτουν τα φαινόμενα αυτά απουσιάζει επιμελώς η αναφορά στη γεωπολιτική διάσταση, σε όλα δηλαδή εκείνα τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που, ενώ υπερβαίνουν τα σύνορα, αποφασίζουν –χωρίς να διαγράφουμε τους εσωτερικούς κάθε φορά παράγοντες– σε μικρότερο ή, συνήθως, σε πολύ μεγάλο βαθμό για τα συμβαίνοντα εντός συνόρων. Το ότι τα διεθνή αυτά συμφέροντα προωθούνται υπό το προσωπείο της προόδου, του ανθρωπισμού, της ελευθερίας και άλλων γενικά υποτίθεται αποδεκτών εννοιών, επιτείνει τη σύγχυση και τη δυσκολία να συνδεθούν εξωτερικές και εσωτερικές καταστάσεις.

Σκέφτομαι τα παραπάνω προσπαθώντας να δω τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών από μια σκοπιά που να διαφέρει λίγο από τα όσα λέγονται, σαν η Αθήνα ή μάλλον το Καστελόριζο να είναι πόλεις της Γαλλίας. Να πάω πέρα από τη χαρά που δηλώνουν οι μεν για την άνοδο της υπό τον Μελανσόν γαλλικής Αριστεράς και τη δυσθυμία όσων θλίβονται για την υποχώρηση του Μακρόν, αντιπάλου των άκρων. Είμαι με όσους και όσες αναρωτήθηκαν ποια θα είναι τώρα η θέση της Γαλλίας στη δύσκολη για την Ελλάδα φάση αναζήτησης αληθινών φίλων και συμμάχων. Και αναρωτιέμαι πόσοι από τους και τις πολιτικούς έκαναν κάτι πέρα από τις καθιερωμένες και μάλλον ανούσιες δηλώσεις για να επηρεάσουν έστω και λίγο τις δυνάμεις που συγκροτούν το νέο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας υπέρ της απειλούμενης από τη βαρβαρότητα Ελλάδας.