Φοιτητές, έρμαια των πολιτικών κομμάτων

Δύσκολο να γίνει κατανοητή η φασαρία που ξεσηκώθηκε από τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών· έχασε λέει -ύστερα από τριάντα χρόνια; -η παράταξη που εξαρτάται από τη Νέα Δημοκρατία και την πρωτιά κατέλαβε εκείνη που υπακούει στο ΚΚΕ. Μπα; Ασφαλώς δεν είναι τυχαία η επιλογή των ρημάτων «εξαρτώμαι» και «υπακούω» -δείχνουν την υποβάθμιση του φοιτητικού κινήματος και του νεανικού σφρίγους, τον ανύπαρκτο απογαλακτισμό του από κατεστημένα κόμματα, την άχαρη και ατελέσφορη μίμηση των νέων που ετοιμάζονται να γίνουν ακαδημαϊκοί πολίτες. Δεν κοχλάζει το νεανικό αίμα και άρα δεν παράγει ιδέες, μήτε εξεγείρεται, όταν είναι εγκλωβισμένο σε κομματικές φλέβες, σε στάσιμες ροές.

Οι φοιτητικές παρατάξεις, έτσι όπως είναι δομημένες, ακολουθώντας [για την ακρίβεια υπηρετώντας] πιστά τα κόμματα, κοινοβουλευτικά ή εξωκοινοβουλευτικά, τα οποία -υποτίθεται- εκφράζουν, έχουν καταντήσει ένα αστείο -παπαγαλίζουν ασύστολα ό,τι τους μεταφέρουν [τα κόμματα] και νομίζουν ότι υπηρετούν το φοιτητικό κίνημα και τη δημοκρατία, ότι προετοιμάζονται τάχα στη συγκρότηση πολιτικής προσωπικότητας και εισδοχής τους στην πολιτική αρένα. Κούνια που μας κούναγε, βεβαίως. Το να αρκείσαι σε μεθόδους του κατεστημένου δεν σε κάνει καλύτερο πολίτη, χρειάζεται μια νέα πνοή στη σκέψη, ανεξάρτητη, ελεύθερη, ακομμάτιστη, απαιτείται χάραξη νέων δρόμων, καινούργιων, πρωτοπάτητων, όσο και αν ταυτίζονται οι κοινωνικές συνθήκες με αυτές των προηγούμενων. Δεκαετίες τώρα, οι φοιτητικές παρατάξεις είναι ετερόφωτες και ετεροκινούμενες, χωρίς καμία πρωτοβουλία από τα σπλάχνα τους, άνυδρες, σχεδόν θλιβερές στην απομίμηση, ακόμη και εκείνες, που, υποτίθεται, βλέπουν στην Αριστερά μια πρωτοπορία, μια σπίθα για να ανάψει η φωτιά της έρευνας και της αμφισβήτησης. Τα κατεστημένα κόμματα απαιτούν πειθαρχία και για τούτο χειραγωγούν ασύστολα τους φοιτητές -το δράμα είναι ότι οι φοιτητές δεν εκφράζουν αντίρρηση σε αυτήν την κομματική πειθαρχία. Σε κανέναν, είτε από τον φοιτητικό χώρο είτε από τα κόμματα που ελέγχουν αυτόν τον χώρο, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι και η Παιδεία απαιτεί πειθαρχία.

Δεν είπε κανείς να αποφεύγουν οι φοιτητές τους πειραματισμούς της με την πολιτική, αντιθέτως οφείλουν να την ιχνηλατούν, να την προσεγγίζουν, να την κατακτούν, αλλά με δικά τους κριτήρια, με τη δική τους δίψα και φλόγα ταυτόχρονα· να δημιουργήσουν, μέσα πάντοτε από το λαϊκό αίσθημα, το οποίο ζητάει από αυτούς να το εκπροσωπήσουν στην προαγωγή της επιστήμης και της ζωής. Οπου υπάρχουν κομματικές ντιρεκτίβες και κομματική καθοδήγηση επικρατεί πλήρης στασιμότητα και φτώχεια νέων ιδεών, που θα πήγαιναν ένα βήμα μπροστά τις διεκδικήσεις των λαϊκών τάξεων.

Ισως θεωρούν οι φοιτητές ότι η ύπαρξη φοιτητικών παρατάξεων είναι μία άσκηση στην ελευθερία, στη γόνιμη σύγκρουση ιδεών -και θα είχαν δίκιο εάν αυτές [οι παρατάξεις] δεν ακολουθούσαν άκριτα την πεπατημένη των κατεστημένων κομμάτων [εκτός εάν όλοι έχουμε σιωπηρά συμφωνήσει ότι τα πολιτικά κόμματα είναι το «α» και το «ω» της πολιτείας και της διακυβέρνησής της -θα ήταν άδικο για τους φοιτητές, γιατί είναι και αλλού η πολιτική].