Τι είναι αυτό που μένει από τη γνωριμία μας με τους άλλους ανθρώπους; Αυτό το ερώτημα μου έρχεται πάντα στο μυαλό, όταν σκέφτομαι τη γνωριμία μου με τον φημισμένο σκηνοθέτη και θεωρητικό κινηματογράφου Αδωνι Κύρου.
Ηθελα πάντα να τον γνωρίσω, γιατί είχα διαβάσει το κλασικό βιβλίο του «Ο σουρεαλισμός στον κινηματογράφο» και αργότερα είχα δει στο σινεμά και την ταινία του «Ο καλόγερος» (1972), σε σενάριο του Λουίς Μπουνιουέλ. Ετσι, όταν πήγα στο Παρίσι για σπουδές, βρήκα την ευκαιρία.
Πώς τόλμησα να του τηλεφωνήσω, να κλείσω ραντεβού στο σπίτι του, ούτε θυμάμαι. Πάντως, έγινε. Και βρέθηκα απέναντι σ’ έναν υπέροχο άνθρωπο που από την πρώτη στιγμή μού έδειξε μια απίστευτη φιλική διάθεση και εμπιστοσύνη σαν να γνωριζόμασταν χρόνια.
«Παίζεις φλίπερ;», με ρώτησε και με έμπασε στο σαλόνι όπου καμάρωνε ένα ωραίο, λαμπερό, πολύχρωμο φλίπερ («μηχανάκια» τα αποκαλεί στη γνωστή νουβέλα του ο Κουμανταρέας). Παίξαμε κάποιες παρτίδες κι έτσι δέθηκε η φιλία μας και επιβεβαιώθηκε η κοινή μας αποστροφή για τη σοβαροφάνεια. Του είπα ότι τα φλίπερ είχαν απαγορευτεί στην Ελλάδα ως «εκμαυλιστές» της νεολαίας – και πριν από τη χούντα. «Ετσι γίνεται στην Ελλάδα», του εξήγησα. «Ο,τι δεν αντιμετωπίζεται εύκολα, απαγορεύεται!».
Σε άλλο δωμάτιο θαύμασα μια τεράστια βιβλιοθήκη. Βρέθηκε να έχουμε κοινές τόσες ιδέες και αγάπες, ώστε συμφωνήσαμε αμέσως να τις οργανώσουμε σε μια σειρά συζητήσεων που εκδόθηκαν σε βιβλίο στην Ελλάδα («Για μια επαναστατική παρα-τέχνη», Πλειάς, 1976). Ηταν ένας φόρος τιμής για κάποια περιφρονημένα ακόμα τότε είδη και μορφές τέχνης (κόμικς, αστυνομικά, επιστημονική φαντασία κ.ά.) Μαζί επίσης επιμεληθήκαμε και μια από τις πρώτες σειρές βιβλίων επιστημονικής φαντασίας στην Ελλάδα. Φεύγοντας εκείνη τη μέρα από το σπίτι του, σαν κερασάκι στην τούρτα, μου χάρισε με αφιέρωση το βιβλίο του «Ερωτας, ερωτισμός και κινηματογράφος».
Τι είναι αυτό που μένει τελικά από τις σχέσεις μας με τους άλλους; Τι μας δένει με κάποια πρόσωπα για πάντα, ακόμα κι αν τα γνωρίσαμε χρόνια πριν χωρίς να τα ξαναδούμε από τότε, ενώ άλλα τα ξεχνάμε σχεδόν αμέσως; Κάθε φορά που αναρωτιέμαι, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα.
Δεν αρκεί να υπάρχει πίσω ένα παρελθόν νοσταλγικό, φιλίες, έρωτες, συνεργασίες, άλλες εμπειρίες. Ολα τρεμοσβήνουν και χάνονται σιγά σιγά από τη μνήμη. Αυτά που μένουν, που μας συνδέουν για πάντα με τους άλλους, είναι οι κοινές ιδέες, οι κοινές αγάπες, η ματιά απέναντι στον κόσμο και τους ανθρώπους. Ο Σοπενχάουερ το έγραψε πολύ ωραία: «Οι αδελφές ψυχές αλληλοχαιρετιούνται από μακριά!».
Αδωνις Κύρου. Φίλος, συνεργάτης, μα πάνω απ’ όλα, αδελφή ψυχή. Τον χαιρετούσα από την Ελλάδα πολύ πριν τον συναντήσω στο Παρίσι. Κι από τότε, τον χαιρετώ πολλές πολλές φορές σε όποια διάσταση ή παράλληλο σύμπαν βρίσκεται τώρα.
* σκηνοθέτης, διευθυντής Film Studies BA, MA New York College, Athens, University of Greenwich, UK
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας