Στο εδώ και στο τώρα

«Μην περιμένεις τη ζωή. Μην κάνεις όνειρα γι’ αυτήν. Εχε στο μυαλό σου, ανά πάσα στιγμή, ότι το θαύμα βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα»*.

Είχε ξυπνήσει με αυτήν τη φράση στο στόμα, και δεν κατάλαβε καν γιατί. Δεν θυμόταν καν πότε την είχε διαβάσει. Κι ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά της άνοιξης που το περιβάλλον οργιάζει, αρώματα φτάνουν από παντού, ακόμα και στην πόλη που λίγες ομορφιές έχει για να υπερηφανευτεί, και ο κότσυφας της γειτονιάς δίνει συναυλία πάνω στην αειθαλή κορομηλιά. Αφότου έπεσε το μεγάλο πεύκο μετά τον χιονιά, είχε βρει καινούργιο τόπο για να στήνει καρτέρι στα κορίτσια. Και όμως, αυτά που άλλες στιγμές τη γέμιζαν διάθεση για ρεμβασμό, εκείνη τη μέρα την άφηναν αμήχανη, σαν εξωγήινο παρατηρητή ενός άγνωστου κόσμου.

Οι δρόμοι της γειτονιάς, που άλλες μέρες δεν αντέχονταν από τα αυτοκίνητα και τη φασαρία, ήταν άδειοι. Οι περισσότεροι ακόμη έλειπαν -εκμεταλλευόμενοι τις μέρες των αργιών είχαν αποφασίσει προφανώς να ενώσουν τα Σαββατοκύριακα και να πάνε κάπου αλλού, μάλλον καλύτερα από εκεί. Θέλησε να ευχηθεί να ’ταν κι εκείνη κάπου αλλού, για λίγες μέρες, έστω για λίγες ώρες. Κάπου αλλού, καλύτερα, ομορφότερα, και σκέφτηκε κι άλλα επίθετα στον υπερθετικό βαθμό. Η φράση του σοφού Μαρσέλ Προυστ όμως ερχόταν ξανά και ξανά στο μυαλό της. «Το θαύμα βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα».

Εκείνη παρέμενε παρατηρητής του γνωστού-άγνωστου κόσμου που την περιέβαλλε και δεν διέκρινε κανένα θαύμα γύρω της. Εβαλε τα δάχτυλά της στο χώμα της ορτανσίας, όπως έκανε τακτικά για να δει αν θέλει πότισμα. Ηταν στεγνό.

Φόρεσε σαγιονάρες, μάζεψε τα μπατζάκια της πιτζάμας και άνοιξε το λάστιχο. Πότισε επιμελώς όλα τα φυτά και τα κατάβρεξε να δροσιστούν τα φύλλα τους. Υστερα σκούπισε τα νερά που στράγγισαν από τις γλάστρες και μάζεψε τα πεσμένα φύλλα.

Εφτιαξε καφέ και βγήκε πάλι έξω. Αλλά δεν μπορούσε να καθίσει κάτω. «Μην περιμένεις τη ζωή. Μην περιμένεις τη ζωή. Μην περιμένεις τη ζωή». Ουφ, κουράστηκε.

Κάθισε τελικά και ήπιε δυο γουλιές καφέ. Βολεύτηκε στην υφασμάτινη πολυθρόνα, κι έκλεισε λίγο τα μάτια. Σαν να νύσταξε λίγο. Απέκλεισε τον ορατό κόσμο και άφησε τους ήχους και τις μυρωδιές του περιβάλλοντος να φτιάξουν τον δικό τους:

Ο κότσυφας συνέχιζε ακούραστος το τραγούδι του, τόσο φρέσκο και μελωδικό. Μέλισσες της φάνηκε ότι βούισαν στ’ αφτιά της -μα ήταν δυνατόν; Τα γεράνια, καθώς ήταν βρεγμένα, άφηναν αυτή την ανατολίτικη μυρωδιά που της θύμιζε τα παιδικά καλοκαίρια στην Εύβοια. Ο καφές, βαρύς σκέτος ελληνικός, ξαφνικά μύρισε περισσότερο, το ίδιο και το φρέσκο βούτυρο στο τσουρέκι. Ο φούρνος της γειτονιάς έψηνε γλυκά: βανίλια, μαστίχα, πορτοκάλι, ίσως και γλυκάνισος.

Αισθάνθηκε ένα ζεστό άγγιγμα στα πόδια της: μια αχτίδα ήλιου είχε περάσει κάτω από την τέντα και τη βρήκε στα δάχτυλα. Υστερα από καιρό αισθάνθηκε τη χαρά να δίνεις ραντεβού με τον χειμώνα σε μερικούς μήνες. Της άρεσε που τα πόδια της ήταν γυμνά και δεν κρύωνε.

Ανοιξε τα μάτια της. Η μέρα ήταν πολύ φωτεινή, άρχιζε να ζεσταίνει. Εβγαλε τη ζακέτα της. Σαν να πείνασε κιόλας. Ηπιε τον καφέ αργά, έφαγε λίγο, μύρισε τον αέρα. Κάποια από τα αρώματα είχαν χαθεί. Αλλά κέρδιζαν τις εντυπώσεις τα χρώματα. Ο καθαρός ουρανός, το ζωηρό πράσινο των φυτών, το κίτρινο πουκάμισο ενός πιτσιρικά που πέρασε φουριόζος με το ποδήλατο, και το κόκκινο γεράνι.

«Αυτό πότε άνθισε;» αναρωτήθηκε. «Πώς δεν το είδα πριν;» Πήγε να δει την πήλινη γλάστρα από κοντά. Το καημένο το φυτό, είχε πολύ ταλαιπωρηθεί με τα κρύα τον χειμώνα. Αλλά τώρα είχε πετάξει δυο μικρές ταξιανθίες. Η μία είχε ήδη ανοίξει τρία-τέσσερα από τα λουλούδια της. Αυτό ήταν όντως ένα μικρό θαύμα, ή έτσι χρειαζόταν να πιστέψει εκείνη την ώρα. Αυτό ήταν το εδώ και το τώρα και της έφτανε, έστω για λίγο.

* Μαρσέλ Προυστ, από το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο»