Η πόλη τη νύχτα

Τη νύχτα η πόλη μάς φαίνεται πιο όμορφη. Το λιγοστό φως καμουφλάρει τα τσιμεντένια μπαλώματα στους δρόμους και αφαιρεί λίγη κακοφωνία από τις παράταιρες πλάκες και πλακάκια των αμήχανων και κακόγουστων πεζοδρομίων. Τα κενά αντιθέτως που χαίνουν ανάμεσα στις σπασμένες πλάκες και τα καλύμματα της ΕΥΔΑΠ συνεχίζουν να λειτουργούν ως παγίδες και στο ημίφως. Η κακοτεχνία των εργολάβων βοηθά -αν δεν προκαλεί- τη βάναυση χρήση αλλεπάλληλων επισκευαστικών συνεργείων, άστεγων οχημάτων και τελικώς και πεζών, που γεμίζουν δρόμους και πεζοδρόμια με τα καταναλωτικά τους ίχνη.

Η νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου ήταν όμορφη. Το φως αρκούντως τσιγκούνικο ώστε να ξεχνάς για λίγο τη μονότονη εγκατάλειψη της αγαπημένης πόλης. Ο δρόμος σιωπηλός. Από ένα σκοτεινό παράθυρο η αναστάσιμη ψαλμωδία μετρά τον χρόνο μέχρι το Χριστός Ανέστη. Μετρά και τα βήματά μου να προλάβω να ακούσω αυτά τα λόγια που πάντα με συγκινούν. Λίγα πεύκα τόσο άσκημα κλαδεμένα, ακόμα κι αν είναι για τη μακροπρόθεσμη σωτηρία τους, δεν μπορούν να κρύψουν τα μισοφωτισμένα εκτός στοιχειώδους ισορροπίας κλαδιά τους. Αλλα νεκρά διά παντός. Τα προσπερνώ. Δεν είναι ώρα για ταραχή. Η σιωπή που βασιλεύει παρασύρει σε αισθήματα πέρα από την τύρβη και τη φθορά.

Και ξαφνικά, καθώς πλησιάζω την πλατεία δίπλα στο πάρκο που έχει πάρει εδώ και χρόνια τη θέση της αλάνας χωρίς να θυμίζει τα δικά της χωματένια όνειρα, ακούω μια μουσική στη διαπασών. Διακρίνω και κάποιες σκιές. Λίγο πιο κοντά οι σκιές πολλαπλασιάζονται μαζί με τον ήχο, κάτι ανάμεσα σε ραπ και ανατολίτικα τραγούδια με δυτικότροπη ενορχήστρωση. Η μουσική όσο πλησιάζω αγριεύει. Βλέπω ότι οι σκιές είναι κοντά σε δύο αυτοκίνητα που έχουν παρκάρει στην απαγορευμένη πλατεία. Κάτι το βάναυσο, το εξουσιαστικό ξεχύνεται στον χώρο που πρέπει να διασχίσω. Θα καταφέρει να υπερισχύσει των άλλων ήχων που φτάνουν αμυδροί από τον ναό ανάμεσα στα πεύκα, καύχημα των προσφύγων του '22;

Φτάνοντας κοντά στην εκκλησία βλέπω τα κεράκια να πολλαπλασιάζονται και ένα φωτισμένο φίδι να απλώνεται στο σκοτάδι του ατημέλητου πάρκου. Κάποια διστακτικά χαμόγελα τολμούν να ζωγραφίσουν τα πρόσωπα άγνωστων ανθρώπων καθώς μοιράζονται το ίδιο φως. Και όταν φτάνει το Χριστός Ανέστη, καλύπτει με τη βοήθεια και του ενοχλητικού κάποτε μεγαφώνου του ναού την ανοίκεια μουσική. Κόσμος πολύς. Χωρίς τα τσουγκρίσματα και με ελάχιστες τρακατρούκες άκουσαν άλλη μια τέτοια νύχτα για το φως το ανέσπερο, έστω κι αν η πολιτεία το τιμά σαν να 'ταν αρχηγός κράτους. Κάτι που δεν θα το ήθελε ο Χριστός αφού η βασιλεία του δεν ήταν, έλεγε, του κόσμου τούτου.