Η επιστροφή

Σε σκέφτομαι να επιστρέφεις. Οχι όπως σε περιμένουν τα ιερατεία της κάθε εξουσίας. Χωρίς να σε ντύνει υπερουράνιο φως και να σε συνοδεύουν οι χορωδίες των Σεραφείμ και των Χερουβείμ. Χωρίς χρυσοποίκιλτα άμφια και χρυσό σκήπτρο. Χωρίς φωτοστέφανο και αδαμαντοκόλλητο στέμμα. Μήπως άραγε είναι καλύτερα να σε περιμένουμε ντυμένο τον άσπιλο λευκό μανδύα με τον οποίο οι αγιογράφοι σε οραματίζονται να κατεβαίνεις εν τοις κατωτάτοις της Γης, για να καλέσεις τους νεκρούς να εγερθούν από τα μνήματά τους; Ολο και πιο δύσκολο μου φαίνεται κι αυτό.

Με όλο και πιο πολλούς νεκρούς να πλουτίζουν τον Αδη στους καιρούς των κάθε μορφής πανδημιών και «ανθρωπιστικών» πολέμων, που υποτίθεται γίνονται για να αποφύγουμε τον τρίτο παγκόσμιο που κάποιοι λένε πως έχει ήδη αρχίσει; Και με τόσους και τόσους που, αν και ζωντανοί, βιώνουν, έξω στην κοινωνία ή μέσα στην ψυχή τους, τη ζωή εν τάφω; Ποιον άραγε να προλάβεις; Ποιον να πρωτοδιαλέξεις, να του απλώσεις το χέρι καλώντας τον να γυρίσει στην ζωή;

Σε σκέφτομαι μάλλον διαφορετικό. Ισως με εκείνο το αλλιώτικο στεφάνι, όχι το χρυσό αλλά το ακάνθινο, να σου ματώνει το μέτωπο. Με τα χέρια δεμένα να σφίγγουν αντί για το χρυσό σκήπτρο το καλάμι. Και με τη φωνή εκείνου που θα σε καταδικάσει και πάλι να ξαναλέει «ίδε ο άνθρωπος» και να σε δείχνει στον όχλο που άλλη μία φορά, ηλίθια, μονότονα, αμετανόητα, θα ζητήσει χάρη όχι για σένα αλλά για κάποιους πολύ χειρότερους και από τον Βαραββά. Ή μήπως όλες αυτές οι ιστορίες και όποιες άλλες παλιές μνήμες σωσμένες σε ζωγραφιές και σε λέξεις προφορικές ή γραμμένες σε αρχαίες γραφές δεν βοηθούν πια; Μήπως είναι καλύτερα να ψάξουμε για σένα ανάμεσα στις ατέλειωτες λιτανείες των προσφύγων της Συρίας και της Σομαλίας, της Λιβύης και της Ουκρανίας, στα στρατόπεδα αιχμαλώτων και στις φυλακές, στις τενεκεδουπόλεις της Νότιας Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής και στους θαλάμους Εντατικής; Και τι μορφή θα έχεις άραγε; Σε ποια φυλή θα ανήκεις;

Τι χρώμα θα έχει η επιδερμίδα σου; Σε τι γλώσσα θα μας πεις το μήνυμά σου για μια αγάπη που δεν ξέρω πόσοι από μας την μπορούμε και τη θέλουμε; Και, ακόμα, σε τι σώμα θα ενσαρκωθείς, αν σου περισσεύει κουράγιο να ενσαρκωθείς πάλι; Σώμα γεροντικό ή νεογέννητο, ενός ανδρός ή μιας γυναίκας; Σε αυτόν τον εικοστό πρώτο αιώνα της «προόδου», της «ανάπτυξης» και των Παθών οι χτεσινοί και οι αυριανοί σταυρωμένοι έγιναν τόσοι πολλοί. Θα σε αναγνωρίσω άραγε αν γυρίσεις από την εξορία όπου σε καταδικάσαμε;