Χαμένες ψευδαισθήσεις;

Στη λογοτεχνία και συχνά στον έρωτα οι ψευδαισθήσεις μπορούν να είναι συνώνυμες της δημιουργίας και της ίδιας της ζωής. Στην πολιτική, όσο διαρκούν, οδηγούν στον γκρεμό και όταν καταρρεύσουν αφήνουν ανοιχτό τον δρόμο στην απογοήτευση και τον ευνουχισμό.

Και τώρα τι; Τι να πιστέψεις, τι να παλέψεις, τι να ζήσεις, πώς να ζήσεις, αναρωτιέται ο λαός που τόλμησε το «όχι» με την πεποίθηση ότι υπήρχε η ηγεσία που θα το αξιοποιούσε. Τι θα γίνει τώρα που το μεγάλο «όχι» έγινε μεγάλο «ναι» και αυτό υπό τον όρο της αποδοχής των νέων μέτρων που οι δανειστές ζητούν να ψηφιστούν εντός τριημέρου ως προϋπόθεση για περαιτέρω «βοήθεια»;

Βρισκόμαστε μπροστά στη διάψευση του στοιχειώδους, δηλαδή του αιτήματος για ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μπροστά στην ταπείνωση που ισοδυναμεί με αυτήν της Γερμανίας στις Βερσαλίες, όταν έχασε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και που οδήγησε στη ναζιστική υπεροψία και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα αποτελέσματα του οποίου διαχειρίζονται οι εταίροι και αυτήν την ώρα.

Απηυδισμένοι -όπως δηλώνουν- από εμάς, χωρίς εμπιστοσύνη, αφού λειτουργούμε κάποτε σπασμωδικά, όπως κάθε πειραματόζωο που προσπαθεί να ξεφύγει, δεν μπορούν να συνεχίσουν με εμάς.

Εκτός εάν εμείς γίνουμε άλλοι. Ξένοι με τον εαυτό μας, με αυτό που θεωρούσαμε εαυτό μας, υπό επιτήρηση εντός της «ευρωπαϊκής οικογένειας», εκλιπαρώντας έξω από τους χρηματοπιστωτικούς πύργους της, κατηγορούμενοι σε μια δίκη που δεν γίνεται, ταλαίπωρα έντομα παραμορφωμένων αναγκών και επιθυμιών, μια αποικία τιμωρημένων. Σε αντάλλαγμα ο κ. Σόιμπλε δεν ολοκλήρωσε προς το παρόν το σχέδιό του για τη μερική έξοδο, που θα γινόταν οριστική, της Ελλάδας από το ευρώ.

Μια Ελλάδα ταπεινωμένη. Μια Ελλάδα νικημένη. Εκθετη στους χειρότερους κινδύνους και ανάμεσά τους σε αυτούς που γεννά η απελπισία. Επιτηρούμενη στο περιθώριο μιας αντιευρωπαϊκής «Ευρώπης» όπου ο άνθρωπος απουσιάζει και όπου το κυνήγι του βραχυπρόθεσμου κέρδους που κερδίζεται επί πτωμάτων είναι ο μόνος νόμος.

Και τώρα τι κάνουμε; Ολες και όλοι εμείς, ο λαός, που τα κατάφερε και είδε για λίγο τον φόβο του απέναντί του, ο χωρίς όνομα και πρόσωπο λαός, που στο όνομά του ωστόσο και για τη σωτηρία του λαμβάνονται οι αποφάσεις των κέντρων εξουσίας; Ποια είναι τα σχέδια που αν δεν υπάρχουν πρέπει να υπάρξουν για την πορεία από εδώ και εμπρός;

Γιατί θα ήταν γελοίο να πιστέψουμε ότι, μετά την πρώτη αυτή συμφωνία που θα οδηγήσει στις επόμενες, θα ζήσουμε εμείς καλά και εκείνοι καλύτερα. Και θα ήταν επίσης γελοίο, από την άλλη, εμείς σήμερα να μιλήσουμε για μια έξοδο από την ευρωζώνη χωρίς πυξίδα και πλοηγό.

Μέσα στην αγωνία, οι σκέψεις για μια διαφορετική και συλλογική αντίδραση της κοινωνίας μας στριφογυρίζουν στο μυαλό: Μήπως είναι ακόμα καιρός για μια ουσιαστική οικονομική αλλά και ανθρώπινη παρέμβαση της ηγεσίας της Εκκλησίας, που θα συνειδητοποιούσε ότι ήρθε η ώρα όχι μόνον για συσσίτια αλλά και για γενναίες παρεμβάσεις στον ελλαδικό και τον διεθνή χώρο, όπου θα έπρεπε να κινητοποιήσει κάθε έκφραση συμπάθειας, όπως αυτή του Πάπα Φραγκίσκου;

Που έχοντας βιώσει ο ίδιος το πραξικόπημα στη χώρα του στηρίζει την τραυματισμένη ελληνική προσπάθεια; Μήπως είναι η ώρα των εφοπλιστών, που αντί να δραπετεύσουν σε ξένα αγκυροβόλια θα έπρεπε να βρουν με το κράτος τους τρόπους για να σωθούν και η απειλούμενη από τους Γερμανούς ναυτιλία μας όσο και ολόκληρη η κοινωνία; Πράγματα που μπορεί ή δεν μπορεί να συμβούν.

Αλλά το πρώτο που μπορεί και πρέπει να γίνει είναι να αναδυθούν από τα κάτω πρόσωπα, συλλογικότητες, συμμαχίες που, απαλλαγμένα από ψευδαισθήσεις, με ρεαλισμό και φαντασία, θα πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους.

Τώρα που αποδείχθηκε ακόμα μια φορά πόσο αδύναμο είναι το δίκιο μπροστά στο άδικο, η αντίσταση είναι ακόμα πιο αναγκαία. Αντίσταση σε ό,τι μας παρουσίασαν ως αντίσταση, αντίσταση με άλλους τρόπους και μέσα που πρέπει να εφεύρουμε.