Οι φοιτητές, η ακρίβεια, η κυβέρνηση

Tα κατάφερε τελικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη να οδηγήσει τον κόσμο σε οικονομική στενότητα –βρόχος στον λαιμό των καταναλωτών, επαναλαμβάνουν, εύστοχα, επιτέλους, οι ρεπόρτερ στα τηλεοπτικά κανάλια. Οσο και αν επικαλείται η κυβέρνηση τον πόλεμο και την πανδημία για αυτήν την οικονομική ασφυξία, δεν μπορεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, την αντιλαϊκή, για να συνεννοούμαστε, πολιτική της και τη συμπάθειά της στην άρχουσα, επιχειρηματική στην ουσία, τάξη με την οποία έτσι κι αλλιώς συναγελάζονται με λύσσα τα στελέχη της. Αποδείχτηκε τούτη η κυβέρνηση εντελώς ανίκανη να διαχειριστεί τα προβλήματα που ταλανίζουν τον ελληνικό λαό, αν όχι στο σύνολό του, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του. Θυμάται κανείς τις μεγαλοστομίες τους, π.χ., για πάταξη της εγκληματικότητας, και χαμογελάει πικρά με την έξαρση και το δυνάμωμά της, στις μεγαλουπόλεις αλλά και στην περιφέρεια.

Με λίγες εξαιρέσεις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, όλα τα άλλα υπουργικά στελέχη είναι πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο, με προεξάρχοντα βεβαίως τον [ανώριμο πολιτικά] πρωθυπουργό τους. Μια βόλτα να κάνει κανείς στην αγορά της γειτονιάς του εύκολα θα διαπιστώσει τη διστακτικότητα, την αμηχανία και την αδυναμία των καταναλωτών να προμηθευτούν τα αναγκαία [και ένα μικρό κοκκίνισμα ντροπής! –αλλά, γιατί;]. Σκέφτομαι εκείνους τους γονείς τα παιδιά των οποίων σπουδάζουν σε διαφορετικές από τη γενέτειρα πόλεις. Πώς τα βγάζουν πέρα; Πόσες θυσίες καλούνται να κάνουν προκειμένου να μη φανούν ανάξιοι στα τέκνα τους [που, οπωσδήποτε, έχουν δικαίωμα στη μόρφωση]; Οι φοιτητές είναι αγριεμένοι· όχι με τους γονείς τους, αλλά με την ακρίβεια, που δεν τους επιτρέπει πλέον να ξεμυτίσουν από την γκαρσονιέρα τους. Οση οικονομία κι αν κάνουν δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν –το γνωρίζουν καλά αυτό όσοι έχουν παιδιά που φοιτούν.

Είναι και που η ψυχαγωγία είναι ταυτισμένη με τους νέους [με ποιους άλλους;], είναι και που τα πανεπιστήμια δεν προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις, με θεατρική ή αθλητική ψυχαγωγία. Τέτοιες μαύρες μέρες οι φοιτητές δεν νομίζω να έχουν ξαναβιώσει, τα μεταπολιτευτικά τουλάχιστον σαράντα τόσα χρόνια –[και έχουν γνώσιν οι φύλακες, παρακαλώ]. Ειδικά τα δυο-τρία τελευταία χρόνια είναι η χειρότερη εποχή για τη φοιτητική ζωή· από τη μια η πανδημία και οι απαγορεύσεις της και από την άλλη η ανεπάρκεια τούτης της κυβέρνησης να διαχειριστεί τα οικονομικά της χώρας [την Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό, το Προσφυγικό, την ασφάλεια των πολιτών –γενικά οτιδήποτε έχει σχέση με τη διακυβέρνηση].

Δεν είναι τυχαία αυτή η πολιτική. Είναι η μόνη πολιτική που μπορούν να ασκήσουν διότι αδιαφορούν για την πλέμπα, δεκάρα δεν δίνουν για την αγωνία και τον αγώνα επιβίωσης των φτωχών στρωμάτων, διέπονται βλέπεις από τη «φιλοσοφία» ότι ο φτωχός είναι υπεύθυνος για τη μοίρα του –ο καπιταλισμός στο απόγειό του, στον παραλογισμό του. Κρίμα βεβαίως για τα παιδιά, προτού πούμε κρίμα για την Ελλάδα. Μπορεί να έχουμε και όλοι μας μερίδιο ευθύνης για τούτη την κατάντια, αλλά, πραγματικά, δεν της άξιζε της χώρας μια τέτοια διακυβέρνηση. Ασφαλώς οι φοιτητές δεν θα ξεχάσουν...