Μέρες μνήμης οι τρέχουσες, για δύο διαφορετικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι η 48η επέτειος της εξέγερσης στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας κατά του δικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967. Εξέγερση που ξεκίνησε από φοιτητές, αλλά εξέφραζε πολύ ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, τμήματα των οποίων συμπαρατάχθηκαν έμπρακτα στον αγώνα που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της δικτατορίας. Το καθεστώς, έχοντας χάσει τον έλεγχο, έδειξε ανενδοίαστα και απροκάλυπτα το πραγματικό του πρόσωπο σε δημόσια θέα, σκοτώνοντας και βασανίζοντας.
Είναι σημαντικό να «διαβάσουμε» τη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου μας από το μήνυμα που βγαίνει ως απόσταγμα από τις μαρτυρίες όσων συμμετείχαν στην εξέγερση αυτή. Κοινός τόπος των αφηγήσεων και των μαρτυριών τους από την εμπειρία της εξέγερσης είναι αυτή η μοναδική, η ανεπανάληπτη αίσθηση της συλλογικότητας, του συνανήκειν. Αυτής της μαγικής αίσθησης όπου οι επιμέρους ατομικότητες αισθάνονται την ανάγκη να αυτοκαταργηθούν, να υπερβούν ακριβώς αυτά τα όρια που τις περιορίζουν ως τέτοιες και να κινηθούν προς την κατεύθυνση όπου θα συνευρεθούν και θα ορίσουν έναν νέο υπέρτερο κοινό τόπο, ίσως και στόχο. Εναν στόχο σπουδαίο και δίκαιο που θα αφορά ολόκληρη την κοινωνία και όχι κάποιο ατομικό, ιδιοτελές συμφέρον.
Η φετινή 48η επέτειος τυχαίνει να συμπίπτει χρονικά με την προβολή στους κινηματογράφους της χώρας της ταινίας «Καλάβρυτα 1943» του σκηνοθέτη Νικόλα Δημητρόπουλου. Σε πείσμα των ιστορικών τεκμηρίων και για χάρη της ανάπτυξης του μυθοπλαστικού της άξονα -όπως διατείνονται οι δημιουργοί της ταινίας (σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγοί, ηθοποιοί)- η ταινία τοποθετεί στο κέντρο της υπόθεσης έναν αυστριακής καταγωγής ναζί στρατιώτη να σπάζει την πόρτα, προκειμένου να σωθούν τα εγκλωβισμένα στο σχολείο των Καλαβρύτων γυναικόπαιδα, την ημέρα του Ολοκαυτώματος από τους Γερμανούς κατακτητές.
Αλήθεια, τι θα εμπόδιζε τους συντελεστές να προσθέσουν στο τέλος -έστω- της ταινίας ότι ο βασικός της χαρακτήρας αποτελεί προϊόν της δικής τους φαντασίας και ότι ουδεμία σχέση έχει με τα πραγματικά γεγονότα; Και γιατί δεν βγαίνουν να το παραδεχτούν ανοικτά και να κάνουν αυτή τη διόρθωση έστω και τώρα, αλλά ψελλίζουν αστήρικτα επιχειρήματα ότι δήθεν ο κινηματογράφος δεν κάνει Ιστορία; Ας θυμηθούμε ότι στις 17 Νοεμβρίου 1973 ένα ολλανδικό συνεργείο κινηματογράφησε την εισβολή του τανκ στο ΕΜΠ. Είναι το αδιάψευστο κινηματογραφικό τεκμήριο που κατέρριψε τους ισχυρισμούς των χουντικών, οι οποίοι επισήμως ισχυρίζονταν ότι εκείνο το βράδυ δεν συνέβη τίποτα. Αν δεν υπήρχε αυτό το κινηματογραφημένο τεκμήριο, που ευτυχώς φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό και διασώθηκε, ποια θα ήταν η σημερινή ατομική και συλλογική μνήμη μας για το τότε;
* (Ph.D.)2, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής Φυσικής – Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας