Οι αυστηρές ποινές και η κυβέρνηση

Στην καρδιά, λένε, τοποθετούσε ο Ομηρος τη νοητική λειτουργία. Οταν διαβάζουμε σε ένα από τα υποτιθέμενα επιγράμματά του ότι «πολλά πράγματα απροσδόκητα συμβαίνουν στους θνητούς, τίποτε όμως δεν είναι πιο αδιανόητο από τον νου του ανθρώπου» (θνητοίσιν ανωίστων πολέων περ’ ουδέν αφραστότερον πέλεται νόον ανθρώποιο) αβίαστα μπορούμε να ταυτίσουμε νου και ψυχή, δύσκολα όμως μπορούμε να τα διαχωρίσουμε με σημερινούς όρους. Θεωρούν τα σαΐνια της κυβέρνησης ότι κάνοντας πιο αυστηρές τις ποινές για ειδεχθή εγκλήματα θα αποτρέψουν την τέλεση αυτών των εγκλημάτων. Κούνια που τους κούναγε.

Οι παθιασμένοι άνθρωποι ή αυτοί που έχουν αποφασίσει [διότι το έχουν αποφασίσει και δεν πράττουν εν βρασμώ ψυχής] να προβούν σε έγκλημα δεν πτοούνται από ποινές αυστηρές και κουραφέξαλα -αυτά δεν απασχολούν καθόλου το θυμικό τους ή τον [ομηρικό, έστω] νου τους. Εχουμε και κάποιους ψυχαναλυτές και ψυχολόγους στα τηλεοπτικά κανάλια και μας αραδιάζουν τις άθλιες οικογενειακές συνθήκες τάχα και τον εγκληματικό χαρακτήρα των εγκληματιών, ότι τάχα αυτές είναι οι αιτίες των αμαρτημάτων τους, που σοκάρουν την κοινή γνώμη και λοιπά.

Βεβαίως και παίζουν σημαντικό ρόλο οι συνθήκες, οι κοινωνικές πρωτίστως, δεν είναι όμως το παν· το παν -αν υπάρχει- είναι ανεξερεύνητο και αθίγγανον, ίσως το εγγίζουν μόνο οι τρελοί και οι απελπισμένοι και οι παθιασμένοι. Απλώς, με τη βοήθεια και την άπλετη συμπαράσταση των χειραγωγημένων μέσων ενημέρωσης, η κυβέρνηση βρίσκει την ευκαιρία να εκτελέσει αβασάνιστα την πολιτική της καταστολής και της τιμωρίας, αποφεύγοντας κάθε είδος σωφρονισμού, που είναι έξω από τη «φιλοσοφία» της.

Τα τηλεοπτικά κανάλια συμμετέχουν με εξωφρενικό τρόπο σε αυτό το παιγνίδι της «αυστηροποίησης» των ποινών· δημοσιογράφοι-φερέφωνα ξεφωνίζουν υπεραμυνόμενοι ακόμη και τη θανατική ποινή -μπρος στην κοινωνική ασφάλεια και το βόλεμά τους όλα μπορούν να τα υποστηρίξουν και να τα προπαγανδίσουν, οι νέοι δουλόφρονες -τι να κάνουμε;- και υποτακτικοί του εικοστού πρώτου αιώνα [η αθλιότητα συνεχίζεται].

Για τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης όποιος μπαίνει στη φυλακή αξίζει να του φερθούν με τον χειρότερο τρόπο, γιατί παύει να είναι άνθρωπος -αδιαφορούν παγερά για παιδεία και πολιτισμό μέσα στις φυλακές, το θεωρούν αδιανόητο ότι αυτοί οι άνθρωποι δικαιούνται μια ανθρώπινη μεταχείριση, ότι εξακολουθούν να έχουν δικαιώματα ως ανθρώπινα πλάσματα, παρά τις εγκληματικές τους πράξεις.

Προτεσταντική ηθική -και ορκίζονται όλοι στον σταυρό, που αυτός τουλάχιστον [ο σταυρός, καλέ] εκπέμπει επιείκεια και συγχώρηση· αλλά ο σταυρός είναι για να ορκίζονται στη Βουλή μόνο, όχι για ηθικές και δικαιωματικές σκοτούρες. Σιγά μη σκοτιστούν Πλεύρηδες, Βορίδηδες και Γεωργιάδηδες [κι ένα σωρό άλλοι] για τα αποβράσματα, όπως αποκαλούν όλους σχεδόν τους φυλακισμένους, της κοινωνίας. Αυτοί οι «πολιτικοί» θα ηδονίζονταν να έβλεπαν πίσω από τα σίδερα όλους εκείνους οι οποίοι διαφωνούν με τις «ιδέες» τους και την πολιτική τους. Καλό θα ήταν να ρίξουν μια ματιά στον Ομηρο και τον Θουκυδίδη.