Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, εκεί στα τέλη του ’19 είχα γράψει από αυτήν εδώ τη φιλόξενη γωνίτσα της «Εφ.Συν.» ένα σημείωμα για μια ελληνική ταινία που ήταν χάλια σαν ταινία αλλά την έσωζαν τα πάρα πολλά, πολύ δημοφιλή τραγούδια που διέθετε, η ωραία φωτογραφία της και πάνω απ’ όλα αυτό που της έδινε πραγματικά υψηλή καλλιτεχνική αξία ήταν η ερμηνεία στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη. Ηταν η ταινία «Ευτυχία» με θέμα τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου...
Μετά διάβασα διάφορους, ειδικούς και μη, να γράφουν πόσο καλή είναι η ταινία και βέβαια μου ερχόταν να σκάσω στα γέλια γιατί αυτό έδειχνε το μέγεθος της ασχετοσύνης τους πάνω σ’ αυτά στα οποία υποτίθεται ήταν «ειδικοί»....
Η ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού» («Man of God»), που είναι στην ουσία τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής του Αγίου Νεκταρίου, βέβαια είναι πολύ καλύτερη σαν ταινία από την «Ευτυχία». Και το σενάριο είναι πολύ καλύτερο και η σκηνοθεσία. Τουλάχιστον διηγείται μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος και ιστορικά ακριβή που ούτε στιγμή δεν την εξευτελίζει ή δεν την τραβάει στα άκρα. Φυσικά είναι μια σπουδαία ταινία, δεν έχει το βάθος που θα ήθελε ενδεχομένως η δημιουργός της να έχει ή ίσως από τον φόβο να μην κατηγορηθεί για παραποίηση ή για λαϊκισμό ή για καταστάσεις μελό, θρησκοληψίας κ.λπ.
Αλλά αυτή η ταινία έχει κάτι που την παίρνει από το σημείο που βρίσκεται και την πετάει ψηλά στα αστέρια. Αυτό είναι η ερμηνεία του Αρη Σερβετάλη στον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου...
Δεν είναι το εξαιρετικό μακιγιάζ που τον γερνά μέρα με τη μέρα και χρόνο με τον χρόνο ούτε τα γένια και τα μαλλιά που έχει αφήσει. Είναι η ματιά του, είναι οι εκφράσεις και οι συσπάσεις των μυών του προσώπου του, είναι ο τρόπος που κινεί τα χέρια, τα πόδια του, όλο του το κορμί και αυτό το κορμί και αυτό το πρόσωπο και αυτά τα μάτια μεγαλώνουν, γερνούν, τρομάζουν, θυμώνουν, χαίρονται, πιστεύουν πάνω απ’ όλα και προχωρούν σταθερά προς την αγιοσύνη χωρίς καμιά υπερβολή, καμιά ψευτιά, καμιά δήθεν ένταση. Σκηνή με τη σκηνή, πλάνο με το πλάνο ώσπου ο μητροπολίτης Νεκτάριος να μεταμορφωθεί σε Αγιο Νεκτάριο...
Η ταινία έχει ωραία φωτογραφία, ωραίο μακιγιάζ, κουστούμια κ.λπ. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Μίκι Ρουρκ και ο Χρήστος Λούλης δίνουν ρεσιτάλ στους μικρούς ρόλους τους αλλά και όλοι οι άλλοι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, η μουσική του Πράισνερ εξαιρετική αλλά ο Αρης Σερβετάλης ΕΙΝΑΙ ο Αγιος Νεκτάριος...
Είναι ο λόγος που η ταινία γίνεται σημαντική, όχι μόνο γιατί είναι μια σπουδαία ερμηνεία αλλά γιατί της δίνει το βάθος που οφείλει να έχει...
Η παρουσία και αυτό που κάνει ο Σερβετάλης δεν είναι κάτι που δεν αξίζει η ταινία. Είναι αυτό που έπρεπε για να απογειωθεί εντελώς...
ΥΓ.: Είτε πιστεύετε είτε όχι. Το σημειώνω αυτό γιατί ακούω για διάφορους κομπλεξικούς -και όχι μόνο αυτούς που το παίζουν ειδικοί ενώ δεν ξέρουν την τύφλα τους- που αρνούνται ακόμα και μια τέτοια ερμηνεία να παραδεχτούν από τον «φόβο» ή και το κόμπλεξ μην τους θεωρήσουν θρησκόληπτους ή απλά πιστούς. Τι ανόητοι...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας