Για τo Φεστιβάλ ΜΙΡ: μία ελεγεία*

Από τη Δευτέρα και για μία εβδομάδα ξεκίνησε το «χειροποίητο», όπως το αποκαλεί η δημιουργός και καλλιτεχνική του διευθύντρια Χριστιάνα Γαλανοπούλου, φεστιβάλ ΜΙΡ. Ενα φεστιβάλ για την ειρήνη.

Με το βλέμμα στο άπειρο του διαστήματος σε έναν σταθμό με την ονομασία ΜΙΡ, το φεστιβάλ αυτό επιχειρεί να συλλάβει το «τι γίνεται τώρα» μέσα στην αντιφατικότητά του: Μέσα στις μετακινήσεις εννοιών όπως η ουτοπία στο έργο του Αντωνόπουλου, όπου η ιδανική πολιτεία μεταφέρεται στο σώμα του ανθρώπου.

Μέσα από την επιστροφή στην αθωότητα των βασικών ερωτήσεων σχετικά με την απόσταση και την εγγύτητα σε ένα περιβάλλον απώλειας, όπως στο έργο της Nina Santes (Though a silent orchestra they were full of) Elegies. Μέσα από την ιχνηλάτηση του πολύτιμου ενδιάμεσου κατά Βίνικοτ χώρου, χωρίς την καταφυγή στον υπερενθουσιασμό που δεν οδηγεί τελικά σε μία συνάντηση με τον άλλο στο έργο της Φωτεινής Σταματελοπούλου, Too much. Μέσα από την οικειοποίηση του δημόσιου χώρου που καλεί το ιδιωτικό να φανερωθεί από τις αφηγήσεις των περαστικών στο έργο της Sarah Leghissa. Μέσα από έναν λόγο που αποκαλύπτει τη νόσο και το τραύμα.

Λόγο όπου το ιδιωτικό εκφράζεται ως «κινητικός συνειρμός», για να ξορκίσει την φθαρτότητα (όπως συμβαίνει στο έργο της Αγνής Παπαδέλη - Ρωσσέτου για τον Ειρηνιρικό, όπου ο ανταριασμένος ωκεανός αποκτά μια συλλαβή που θα τον οδηγήσει στη γαλήνη που κατ’ ευφημισμόν επικαλείται το όνομά του).

Μέσα από το πένθος για την απώλεια αναδύεται ένας χορός της ζωής. Ενας χορός για την απώλεια είναι το Rave lament, της Κατερίνας Ανδρέου. Μέσα από το ερώτημα του αν ο κόσμος της δυσανεξίας με την κατοχή, τις ετικέτες και όλα αυτά που βαραίνουν τη ζωή θα γίνει ή ήδη γίνεται κομμάτι της εμπειρίας και της μνήμης μας στο έργο της Rosa Moshtaghi, Only forever. Ενώ οι Zapruder, με το έργο τους Ανουβις ΙΙΙ, αγγίζουν με τους μεταλλικούς ήχους από τις μοτοσυκλέτες τους την αιγυπτιακή αυτή μορφή του ψυχοπομπού θεού, διαπλέκοντας τη μελαγχολία της δράσης τους με αυτήν του πιο μελαγχολικού και του πιο δυνατού φουτουριστικού μανιφέστου. Μέσα από την ιχνηλάτηση, τέλος, της τεχνητής νοημοσύνης στο έργο Alexa (work in progress) της Γιώτας Αργυροπούλου.

«Κρυφοκοιτάζοντας το μέλλον με αγωνία», όπως γράφει η Χριστιάνα Γαλανοπούλου, αυτό που διακρίνει τη διάχυτη μελαγχολία στις εννέα παραγωγές που φιλοξενεί το ΜΙΡ, είναι η αίσθηση ότι το μέλλον οφείλει να αντλήσει από το ανθρώπινο. Το ΜΙΡ απλώνεται στους χώρους της πόλης και καλεί σε μiα κοινότητα σκέψης και πράξης, με την αγωνία να γίνεται δύναμη έρωτα και ζωής.

*Σύντομη ποιητική φόρμα από την ελληνική αρχαιότητα μέχρι σήμερα.