Ποια Ευρώπη;

Ο Νικολά Σαρκοζί, πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, καταδικάστηκε για δωροληψία. Στη μνήμη μου έρχεται μια σκοτεινή ιστορία που τον συνδέει με τον Καντάφι, που φέρεται να χρηματοδότησε τον Σαρκοζί με μεγάλα ποσά, αλλά, λίγο αργότερα, βρήκε ανατριχιαστικό θάνατο μετά από επίθεση όπου πρωταγωνιστούσε η Γαλλία, και βοήθησε η Γερμανία.

Τα συγκεκριμένα στοιχεία που αφορούν την υπόθεση αυτή δύσκολα μπορούν να εξακριβωθούν. Θα σημειώσω ωστόσο ότι πριν από τον Σαρκοζί, ένας άλλος πρόεδρος της Γαλλίας, ο Σιρακ, είχε αντιμετωπίσει κατηγορίες για οικονομικό σκάνδαλο από την εποχή που ήταν δήμαρχος των Παρισίων. Και ακόμη ότι ένας τρίτος, ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, είχε κατηγορηθεί πως είχε δεχτεί ένα δωράκι σε διαμάντια από τον Μποκάσα, έναν από τους πιο αιμοσταγείς δικτάτορες.

Στοιχεία σαν τα παραπάνω δεν σημαίνουν εννοείται ότι η Γαλλία, η Γερμανία και γενικά η Ευρώπη έχουν το μονοπώλιο είτε το προβάδισμα στην πολιτική διαφθορά. Σκέφτομαι όμως ότι αντιλήψεις που βλέπουν μονόπλευρα την Ευρώπη ως τον κατ’ εξοχήν τόπο της ελευθερίας, του πολιτισμού και της δημοκρατίας, όπως υποστηρίζουν οι άνευ όρων ευρωπαϊστές, είτε αντίθετα ως το βασίλειο του Σατανά, όπως διακηρύττουν οι τζιχαντιστές, αποτελούν αστήρικτες και επικίνδυνες γενικεύσεις.

Θυμούμαι τον κύριο Σαρκοζί να φέρεται σκαιά απέναντι στην Ελλάδα από το ξεκίνημα του δράματος των μνημονίων. Και σκέφτομαι ότι ο Καντάφι πέθανε μάλλον όχι για τα όσα κακά έκανε στον ίδιο τον λαό του, αλλά σχεδόν αμέσως αφού τόλμησε να προτείνει κάτι το καλό: την οικονομική ένωση της Αφρικής, πέραν θρησκευτικών και ιδεολογικών διαφορών, με στόχο της πολιτική της ανεξαρτησία από τις ορέξεις των ξένων. Πίσω από την ιστορία αυτή και πολλές άλλες, αυτό που έρχεται στον νου είναι το γεγονός ότι η Ευρώπη υπήρξε από αιώνων η πηγή της αποικιοκρατίας, που ήταν ταυτόχρονα επαίσχυντη πολιτική πραγματικότητα και εξαγωγέας παραμορφωτικών αξιών και μοντέλων που σχετίζονται με αυτό που ονομάζεται Δυτικός Κανόνας.

Υπάρχει ισχυρός αντίλογος. Η Ευρώπη υπήρξε επίσης κοιτίδα του Διαφωτισμού και σειράς επαναστάσεων που ενέπνευσαν σε σημαντικό βαθμό τους αντιαποικιοκρατικούς και άλλους ανά τον κόσμο αγώνες. Οι ευρωπαϊκοί λαοί, ή τουλάχιστον μέγα μέρος τους, μάτωσαν πολεμώντας τον Χίτλερ, που κι αυτός ήταν Ευρωπαίος. Ως ζώσα δραματική πραγματικότητα και όχι ως εξιδανικευμένη ή δαιμονοποιημένη αφαίρεση, η Ευρώπη είναι πεδίο συνεχούς και πολυδιάστατου αγώνα μεταξύ δημιουργικών και καταστροφικών δυνάμεων. Ως μέρος της Ευρώπης και η χώρα μας, έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να συμβάλει στον αγώνα υπέρ της δημιουργίας με αυτογνωσία αλλά χωρίς ψευδαισθήσεις. Με πρώτο στόχο να λευτερωθεί η ίδια από μηχανισμούς εξάρτησης και υποτέλειας.