Κλαδί από πεύκο στον βοριά

Λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα ήταν, όταν μέσα στη νύχτα την ξύπνησε ένας παράξενος θόρυβος. Δεν φοβήθηκε, είχε συνηθίσει να ξυπνάει από θορύβους.

Διαμέρισμα πρώτου ορόφου με θέα στον σχετικά κεντρικό δρόμο, φούρνος απέναντι. Τον χειμώνα, ειδικά όταν φυσούσε, ο αέρας τράνταζε την τέντα στο δυτικό μπαλκόνι και οι μεταλλικοί ήχοι περνούσαν ακόμη και μέσα από τα διπλά τζάμια.

Ταράχτηκε όμως. Μέρες είχε να κοιμηθεί καλά, όσο και αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να νιώσει «το πνεύμα των ημερών». Κι ας γέμιζαν οι οθόνες με συνταγές για μυρωδάτα γλυκά, με ιδέες για εορταστικά τραπέζια, με κόκκινους και πράσινους, χρυσούς και ασημί διάκοσμους.

Δευτερόλεπτα μετά, οι εικόνες άλλαζαν και γίνονταν λευκές και γαλάζιες ιατρικές μπλούζες, οι πληροφορίες ανέφεραν απολογισμούς απωλειών σε ζωές, νοσηλείες, μονάδες εντατικής και αυξημένης φροντίδας και «μολύνσεις» ή «κρούσματα» και σεμινάρια «υπεύθυνης συμπεριφοράς».

Πώς να κοιμηθεί; Οσο και αν πρόσεχε, όσο και αν μετριόταν, ελλιπής αισθανόταν. Αισθήματα ενοχής την κατέκλυζαν, που λαχταρούσε να κάνει μια βόλτα, μια πραγματική βόλτα, χωρίς να φοβάται, χωρίς να νιώθει ότι πρέπει να αλλάξει πεζοδρόμιο, αν συναντήσει άλλον άνθρωπο. Οι μέρες κυλούσαν, οι εβδομάδες, οι μήνες.

Και οι άνθρωποι γύρω της, ό,τι έκαναν, το έκαναν με μισή καρδιά και από ανάγκη. Ισως γιατί για τους πολλούς και ο μισθός ήταν μισός αλλά ο φόβος ολόκληρος.

Αλλες χρονιές τέτοιες μέρες θα έκανε σχέδια, θα οργάνωνε μια ωραία σύναξη –λίγοι και καλοί– ίσως και μια ημερήσια εκδρομή. Το σπίτι θα μύριζε ξύσμα πορτοκαλιού, κανέλα και γαρίφαλο, το τραπέζι θα γέμιζε μικρά πεσκέσια «για το καλό» με κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Η νύχτα της μέρας του ρεπό από τη δουλειά θα την έβρισκε κατάκοπη, αλλά ευτυχισμένη, να ξεκουράζει την πλάτη της στον καναπέ πλάι στο στολισμένο δέντρο με λίγο λικέρ – εκείνο το περσινό που έφτανε στο τέλος του. «Μετά τις γιορτές θα πρέπει να φτιάξω άλλο», θα σκεφτόταν.

Μετά θα έκανε ένα ζεστό μπάνιο, γιατί τα μαλλιά και τα ρούχα της θα είχαν ποτίσει μυρωδιά από το μέλι και το βούτυρο, αλλά τα χέρια της θα ήταν πιο τρυφερά από ποτέ από τα ζυμώματα με τα ωραία υλικά.

Αυτά σκεφτόταν, ενώ προσπαθούσε να καταλάβει τι την ξύπνησε. Ο ήχος, όχι σκληρός, ούτε μεταλλικός, κάπως ξηρός, επαναλαμβανόταν. Κρύωνε, αλλά την έτρωγε η περιέργεια.

Τυλίχτηκε με μια ζακέτα και πήγε στο σαλόνι όπου το ένα παντζούρι ήταν ανοιχτό, για να φαίνεται το δέντρο. Εξω φυσούσε πολύ, ο δρόμος ήταν άδειος και οι άνθρωποι στον φούρνο είχαν πιάσει δουλειά. Ξημερώματα.

Πήγε στο άλλο παράθυρο και το άνοιξε. Ενα κλαδί από το πεύκο, καθώς το πήγαινε και το έφερνε ο αέρας, χτυπούσε στο μεταλλικό στήριγμα της τέντας. Πότε πιο δυνατά, πότε πιο απαλά. Με την πόρτα ανοιχτή, παρά το κρύο, παρατηρούσε τις πευκοβελόνες να πέφτουν πότε με ορμή και πότε απαλά πάνω στο σίδερο και ύστερα να απομακρύνονται.

Σαν χάδια άγαρμπα και αμήχανα, αλλά γεμάτα λαχτάρα, σαν τους πόθους και τις επιθυμίες που δεν ξέρουν ή ξέχασαν πώς να εκφράζονται. «Ετσι θα είμαστε κι εμείς σε λίγο» σκέφτηκε. «Σαν τα κλαδιά του πεύκου που τα ταράζει ο βοριάς. Θα θέλουμε, αλλά μπορεί να μη θυμόμαστε πώς. Ή, πολύ χειρότερα, θα φοβόμαστε».

Εκανε πολύ κρύο. Σφίχτηκε μέσα στη ζακέτα της και έκλεισε το παράθυρο. Το δέντρο αναβόσβηνε μαζί με τα λαμπάκια του, πότε φωτιζόταν, πότε σκοτείνιαζε.

Κάθισε στην πολυθρόνα και κουλουριάστηκε μέσα στο ζεστό ρούχο. Μόνο τα δάχτυλα των ποδιών δεν χώρεσαν.

Ετσι τη βρήκε το πρωί, όταν ξύπνησε από το πρώτο φως. Εξω δεν φυσούσε πια, αλλά είχε βρέξει. Τα πόδια της είχαν παγώσει και πονούσε γιατί είχε πιαστεί.

«Αλλη μια μέρα. Ας είναι τουλάχιστον καλή», σκέφτηκε, κι ας μην ήξερε πώς να την ορίσει.

[email protected]