Από τον Εμφύλιο στο Χόλιγουντ...

Στα χρόνια από το 1944 έως το 1949 στην Ελλάδα, στον Εμφύλιο, όλα και όλοι και βέβαια και οι καλλιτέχνες ήταν σαφέστατα διαχωρισμένοι στους μεν και στους δε. Δεξιούς και αριστερούς. Πριν από τον πόλεμο και μετά το ’50 βεβαίως ο καθένας είχε την ιδεολογία του, αλλά σε πιο... «κοντινά» πλαίσια. Βασιλικοί – Βενιζελικοί, του Λαϊκού Κόμματος ή Πλαστηρικοί, με τον Συναγερμό ή την ΕΡΕ απέναντι στο Κέντρο κ.λπ. κ.λπ. Δεξιός ή αριστερός μόνο σε αυτή την 6ετία υπήρξε ως αντιπαράθεση. Γι’ αυτό ακόμα και στις επιθεωρήσεις τότε, δηλαδή στο κατεξοχήν λαϊκό θέαμα, σε κάθε επιθεώρηση παίζανε ή μόνο αυτοί που ήταν εθνικόφρονες ή μόνο αριστεροί. Σε μια επιθεώρηση ας πούμε, το ’46, ο Αυλωνίτης είχε πει του Τραϊφόρου «ρε Μίμη, πάλι καλά που δεν έβαλες στην είσοδο τον Παπάγο να κόβει τα εισιτήρια». Ενώ στη θρυλική επιθεώρηση «Γιούπι γιούπι» που είχε γράψει ο Ασημάκης Γιαλαμάς, που ήταν αριστερός, δεν έπαιζε ούτε ένας εθνικόφρων ηθοποιός – ανάμεσα σε αυτές που έπαιζαν ήταν η Ντιριντάουα, η Μαρίκα Κρεβατά, ο Γιώργος Γαβριηλίδης κ.ά...

Στην Ελλάδα βέβαια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σπάνια οι καλλιτέχνες «επενέβαιναν» με τις δηλώσεις τους στις εκλογές. Αντίθετα με τις ΗΠΑ, όπου λόγω Χόλιγουντ και της τεράστιας επιρροής του στον κόσμο ήδη από τα χρόνια του ’30, όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι, και όχι μόνο οι πρόεδροι, λαχταρούσαν μια φωτογραφία με έναν αστέρα. Είναι γνωστή η φωτογραφία όπου ο Χούβερ έχει αγκαλιά και δέχεται ένα φιλί στο μάγουλο από την αξιαγάπητη Σίρλεϊ Τεμπλ...

Στις φετινές εκλογές στις ΗΠΑ, την άλλη βδομάδα, όπως πάντα κάποιοι καλλιτέχνες έχουν συνασπιστεί υπέρ του Τραμπ και άλλοι υπέρ του Μπάιντεν.

Υπέρ του Τραμπ, ας πούμε, φέτος είναι η Ροζάν Μπαρ, ο Μάικ Τάισον, η Κιμ Καρντάσιαν, ο 50 Cent, ο Γιον Βόιτ (περιέργως πώς στα 81 του) κ.ά. Ενώ υπέρ του Μπάιντεν είναι ο Τομ Χανκς, ο Μπραντ Πιτ, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο Τζορτζ Κλούνεϊ, η Τζένιφερ Λόπεζ, ακόμα και ο The Rock...

Αυτό που δεν ξέρει ο κόσμος εκτός ΗΠΑ είναι πως ήδη από τα χρόνια του ’50 το Χόλιγουντ στα μάτια της συντηρητικής Αμερικής θεωρούνταν κομμουνιστικό. Γι’ αυτό και τις μεγαλύτερες επιθέσεις επί Μακαρθισμού τις δέχτηκε το Χόλιγουντ και όχι η Νέα Υόρκη των διανοουμένων ας πούμε.

Καλό είναι όμως, κάποιος που έχει κάποια δύναμη η φωνή του λόγω δημοσιότητας να προσέχει και τι λέει. Στις προηγούμενες εκλογές, το ’16, ο Ολιβερ Στόουν, ένας από τους σκεπτόμενους με πολιτική θέση προοδευτικός άνθρωπος, στο μένος του εναντίον της Χίλαρι Κλίντον, είχε πει παραμονές εκλογών «προτιμώ για πρόεδρο έναν κλόουν παρά μια σκύλα»...

Και βέβαια τον είχε τον κλόουν και 4 χρόνια μόνο που τελικά αποδείχτηκε σαν εκείνους τους κλόουν στα θρίλερ τρόμου που ξεκοιλιάζουν ανθρώπους – ευτυχώς στις φετινές δεν άκουσα να έχει πει κάτι ο Ολιβερ Στόουν.

Καλό είναι λοιπόν να είναι σίγουρος κάποιος όταν ανοίγει το στόμα του για να επηρεάσει ανθρώπους πριν ρίξουν την ψήφο τους και να κλείσω χαριτωμένα όπως ξεκίνησα, όπως έλεγε και ένας μεγάλος ηθοποιός της επιθεώρησης, ο Μίμης Κοκκίνης, στο νούμερο «Ο Ζαχαρίας» στα χρόνια του Εμφυλίου: «Είμαι ένα παιδί, δηλαδή, ηθικότατο και σώφρον, μπήκα και στο τραμ του ΕΑΜ, αλλά έμεινα εθνικόφρον»...