Για εκείνους που δίνουν χαρά

Γράφει κάπου στο «Ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο» ο Φρ. Νίτσε: «Ο καλύτερος τρόπος για να αρχίσεις καλά τη μέρα σου είναι να σκεφτείς, αμέσως μόλις ξυπνήσεις, αν μπορείς να δώσεις χαρά σ' έναν τουλάχιστον άνθρωπο αυτή τη μέρα. Αν αυτή η πρακτική μπορούσε να γίνει υποκατάστατο της θρησκευτικής συνήθειας της προσευχής, οι συνάνθρωποί μας θα είχαν όφελος απ' αυτήν την αλλαγή». Γνωρίζω μερικούς, ελάχιστους, ανθρώπους που όχι μόνο σκέφτονται έτσι μόλις ξυπνήσουν, αλλά προβαίνουν και σε πράξη: δίνουν χαρά σε συνανθρώπους τους, χωρίς καμιά ιδιοτέλεια φυσικά. Πώς υπάρχουν ακόμα μέσα σε αυτήν την κοινωνία τέτοιοι άνθρωποι, εξεταστέον - προκαλεί όχι μόνο έκπληξη, αλλά και διαχέει ρίγη συγκίνησης στην ατμόσφαιρα [εφόσον αυτά γίνονται αντιληπτά]. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μοναδικές εξαιρέσεις και τυχερός αυτός που θα τους συναντήσει στη ζωή του. Τυχερός, όχι ωφελιμιστικά - καθαρά πολιτισμικά.

Ποιος σκέφτεται σήμερα αμέσως μόλις ξυπνήσει να κάνει ένα καλό; Η πρώτη σκέψη είναι πώς θα επιβιώσει αυτήν την ημέρα, και κάθε μέρα, με τόσα κακά που τον περιβάλλουν: τουρκική προκλητικότητα, αμήχανη και άτολμη κυβέρνηση, κορονοϊός, πτωχευτικός κώδικας, αστυνομοκρατία, ανεργία, Δεξιά κυβέρνηση [αυτό πώς το βλέπουμε;], μόλυνση του περιβάλλοντος, φιλελεύθεροι ορίζοντες [δηλαδή μη ορίζοντες], ισχνή Βουλή, ανερμάτιστη, φτωχή, ελλιπή νοσοκομεία, αδέσποτη και ασυνάρτητη παιδεία - και αχαρακτήριστη υπουργός. Πώς να σκεφτεί κάποιος τον πάσχοντα συνάνθρωπό του; Επίσης: ποιος σκέφτεται πια; Εχει τον χρόνο να σκεφτεί, έμαθε ποτέ να σκέφτεται; - Σοβαρά προβλήματα για τον άνθρωπο του εικοστού πρώτου αιώνα. Δεν φταίνε μόνο τα μνημόνια - αυτά επιδείνωσαν μόνο την εξαθλίωση και τη μιζέρια τούτου του αιώνα.

Και να που μερικοί άνθρωποι αξιολογούν διαφορετικά τη ζωή και προσφέρουν ό,τι έχουν, ό,τι μπορούν εννοείται. Το παραμικρό που προσφέρουν, δεν είναι ανάγκη να είναι υλικό, βοηθά τον πάσχοντα. Ετσι δικαιώνεται η ζωή, ανυψώνεται το κύρος της κοινότητας, όσο μικρή κι είναι αυτή, βελτιώνεται ο πολιτισμός και φυτρώνει ο σπόρος της αλληλεγγύης· έτσι σπινθηροβολεί το νόημα τούτης της ύπαρξης, ανάμεσα σε θηρία και τέρατα της οικονομίας και της πολιτικής, ανάμεσα στον φθόνο και τη ζηλοτυπία που «συντρέχουν» τα ανθρώπινα. Ουδείς γνωρίζει το έργο αυτών των ανθρώπων. Κινούνται μυστικά και ταπεινά [αλλά πόσο υψηλοφρόνως ταπεινά]. Ουδεμία σχέση έχουν με την οικονομική ελίτ· με ιδρώτα βγάζουν το ψωμί τους, αλλά το μοιράζονται.

Ξέρω, ακούγονται παράταιρα και παράδοξα όλα τούτα αν αναλογιστεί κανείς αυτό το πράγμα που συμβαίνει δίπλα μας. Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, μακριά από εξυπναδακισμούς, κομπορρημοσύνες, έπαρση και τα συμπαρομαρτούντα [όλοι ξέρουμε ποια είναι αυτά]. Ανήκω στους τυχερούς που γνωρίζουν τέτοιους ανθρώπους, πάντα δίπλα σου στον πόνο σου και στην ταραχή σου - και πόσο διακριτικά! Μου έλαχε να δω το αστραποβόλημά τους!