Ιδιωτικότητα και ηθική

Οπως είναι γνωστό (;), τα όρια του ιδιωτικού βίου δεν είναι δυνατό να καθοριστούν με ακρίβεια. Επαγγέλματα, θρησκεία, πολίτευμα, πολιτισμός, κράτος, κοινότητα, κοινωνικός ιστός, βρίσκονται σε συνεχή εξέλιξη και αλληλεπίδραση -λίγο ώς πολύ το ένα επηρεάζει και επηρεάζεται από το άλλο. Ενας από τους σημαντικότερους παράγοντες του ιδιωτικού βίου είναι η κατοικία. Οταν κάποιος παραβιάζει την κατοικία του άλλου, με οποιονδήποτε τρόπο, παραβιάζει ταυτόχρονα τα δικαιώματα του πολίτη μιας δημοκρατίας. Δεν χωράνε εδώ επαναστατικά φληναφήματα -δεν ζούμε σε αγονεϊκές ή αταξικές κοινωνίες.

Εάν κάποιος διαφωνεί με τη στάση ορισμένων δημοσιογράφων, οφείλει να εκφράσει τη διαφωνία του σε δημόσιο χώρο, να τον αντιμετωπίσει στα ίσα, κατάματα, πόσω μάλλον όταν νομίζει ότι έχει το δίκιο με το μέρος του, όταν θεωρεί ότι ο εν λόγω δημοσιογράφος διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και μολύνει την επικοινωνία με κυνικό και ανήθικο τρόπο.

Εν προκειμένω ο Αρης Πορτοσάλτε βαράει το βιολί του, όπως και πολλοί άλλοι -δεν έχει σημασία αν το βιολί είναι «αριστερό» ή «δεξιό». Εάν χαλάει τη μουσικότητα του λόγου και της αυτολογοκρισίας, αυτό θα το κρίνουν οι αναγνώστες -και μη λησμονούμε ότι έχουμε και κάποια θεσμικά όργανα που οφείλουν να παρεμβαίνουν, όταν οι δημοσιογράφοι υπερπηδούν, ανοήτως, τα σκάμματα. Ελα που τα τελευταία χρόνια οι θεσμοί [άπαντες οι θεσμοί] υπνώττουν ή βαράνε τ' άλογα. Δεν μπορεί καμία ομάδα να υποκαθιστά θεσμούς, εκτός εάν προσπαθήσει να τους καταργήσει ως αντιδημοκρατικούς και στη θέση τους να προτείνει άλλους. Λοιπόν. Δεν μπορείς να τα βάζεις με τον Πορτοσάλτε ή τον Μπογδάνο χωρίς να είσαι σε θέση να προτείνεις μια άλλη ηθική, μια διαφορετική προσέγγιση της κοινότητας. Μπορείς να τους αποκαλέσεις γουρούνια ή καθίκια ή ξέρω 'γω τι, να απορρέουν όμως αυτοί οι χαρακτηρισμοί από πολιτική κριτική και όχι από απλή χαιρεκακία -κομμάτι δύσκολο· κατανοητό εν μέρει.

Τώρα, γι' αυτούς που παραβιάζουν την κατοικία. Τι νομίζουν ότι κάνουν; Μια τρύπα στο νερό, ακόμη και στα νάματα της επαναστατικής φρασεολογίας. Ολοι χρειάζεται να προσφέρουμε κάτι σε ό,τι αφορά την αντίσταση στον εκχυδαϊσμό της επικοινωνίας -όχι τρομοκρατώντας μικρά παιδιά και όχι βεβηλώνοντας την ασφάλεια των δικαιωμάτων. Δεν λέω, έχει μεταλλαχτεί η δημοσιογραφία, οι πλείστοι δημοσιογράφοι υπηρετούν αφεντικά -το θέμα, όμως, είναι τι γίνεται με αυτούς που υποτίθεται δεν υπηρετούν αφεντικά, υπηρετούν όμως ιδεολογίες [σιγά τις ιδεολογίες].

Ξέρω, είναι δύσκολη η αυτοκριτική -ακριβώς διότι λείπει η αυτογνωσία, καθώς και η παραίτηση από εξουσιαστικά [πάντοτε] «εγώ», μνησικακίες και ματαιοδοξίες. Ετσι, όμως, δεν προχωρεί η κοινωνία, η ανθρωπότητα. Καλές είναι οι συγκρούσεις και μάλιστα οι ιδεολογικές, όταν όμως αυτές πηγάζουν από θέληση για βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων, από αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Ολα αυτά δεν αποσκοπούν στο να «αθωώσουν» γελοίους της δημοσιογραφίας, αντιθέτως, στοχεύουν να μη γινόμαστε σαν τα μούτρα τους. Καλό είναι να εκτίθενται με τη «φιλοσοφία» τους. Στο τέλος, θα απορριφθούν από την κοινωνία [και από το επάγγελμα, εάν ποτέ το τελευταίο αποκτήσει την αξία του].