Μυστικοί τόποι, τόποι καταφυγής

Ωρα 8.30 προ μεσημβρίας, θερμοκρασία εξωτερικού περιβάλλοντος μείον 1 βαθμός Κελσίου, θερμοκρασία οικίας 17,2. Το κινητό τηλέφωνο, έξυπνο πολύ, παρείχε πλήρη ενημέρωση. Τέσσερα «αλέρτ» για σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν όσο εσύ κοιμόσουν και ένα μήνυμα από μια φίλη: ο καφές που λέγατε να πιείτε, άκυρος. Προέκυψε ραντεβού με τον οδοντίατρο.

Βαριέσαι, πιέζεσαι. Κοιτάζεις πάλι τις ρυθμίσεις του τηλεφώνου και προχωράς: καρδιακοί παλμοί 60, ώρες ύπνου 7, αλλά ποιότητα κακή. Βαθύς ύπνος, μετά βίας μιάμιση ώρα.

Γι’ αυτό νιώθω πτώμα, λες, και όσο ετοιμάζεις τον καφέ και τις φρυγανιές σου αναρωτιέσαι, υπάρχει συσκευή να μετρά την άλλη, την πνευματική σου κατάσταση;

Μπα, αυτό δεν μπαίνει στον μετρητή, δεν υπάρχει τέτοιο ζύγι. Προσπαθείς να το κάνεις μόνη σου, όσο σ’ το επιτρέπει το μυαλό σου.

Με δεδομένες τις «έξυπνες» πληροφορίες που μόλις έλαβες και τον τρόπο που σηκώθηκες από το κρεβάτι, τη διάθεση να ξεκινήσεις τη μέρα σου, το αποτέλεσμα είναι το εξής: Επίπεδο ψυχολογικής κατάστασης, λίγες μοίρες δεξιά από το ναδίρ με ταλάντευση προς τα αριστερά και τανάπαλιν. Ικανότητα συγκέντρωσης, με μέγιστη βαθμολογία το 100, μετά βίας 25 -μπορείς να παρακολουθήσεις τον καφέ να φουσκώνει στο μπρίκι και να τον ρίξεις στο φλιτζάνι, πηγαίνεις και έρχεσαι από την κουζίνα στην κρεβατοκάμαρα χωρίς να θυμάσαι τι ήθελες.

Α, ναι, να βάλεις κάλτσες και να ρίξεις κάτι πάνω σου -το σπίτι έχει παγώσει ύστερα από 10 ώρες χωρίς θέρμανση κι εσύ γυρίζεις ξυπόλυτη φορώντας μια βαμβακερή καρό πιτζάμα. Ενα αίσθημα επείγοντος σε κατακλύζει, αν και δεν είσαι σίγουρη γιατί: βέβαια, η πληρωμή των λογαριασμών και η λίστα με τα τηλεφωνήματα που πρέπει να κάνεις.

Κάθεσαι να φας. Ενα τέταρτο, λες. Τόσο χρόνο έχεις. Μετά πρέπει να πάρεις μπρος. Πρώτη γουλιά και κλείνεις τα μάτια: πόσο όμορφο ήταν το όνειρο που είδες, τι όμορφος τόπος ήταν αυτός και πόσο ευτυχισμένη ένιωθες. Αλλά εκεί, πάνω στο καλύτερο ξύπνησες. Ηταν η ώρα που νόμιζες ότι έπιασε βροχή, τι βροχή, καταιγίδα, και ότι φυσούσε αέρας δυνατός, που θα έπαιρνε την πολυκατοικία ολόκληρη και θα τη σήκωνε. Ούτε ο νους σου δεν άντεξε την ευτυχία που έφτιαξε ο ίδιος…

Μετά χτύπησε και το ξυπνητήρι.

Τώρα πίνεις καφέ και τρως φρυγανιές με βούτυρο και μαρμελάδα ροδάκινο. Που δεν σου άρεσε και τόσο, αλλά ακόμα κρατιέσαι να ανοίξεις το τελευταίο βάζο με τη φράουλα. Αναζητάς μια διαφυγή, έναν τρόπο να καταστείλεις τα άγχη και τις έγνοιες. Μυστικοί τόποι δεν υπάρχουν, το ξέρεις, ούτε κήποι του ονείρου για να πάρεις την καρδιά σου από το χέρι και να την πας βόλτα. Μπορείς να τους φτιάξεις μόνη σου;

Σαν τη «Λυπιού» της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, που έφυγε πια για εκείνη τη χώρα. Τη δημιούργησε «για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που ’χω χάσει / όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα / κείνα τα άφωνα ξημερώματα / κι είναι σαν να περιμένεις το κουδούνι του σχολείου / να χτυπήσει, το μάθημα πάλι ν’ αρχίσει / μια ακόμη άσκηση πάνω σε άγνωστο θέμα. / Κοιτάς χάμω της αυλής το τσιμέντο, τα χαλίκια / τινάζεις τα ψίχουλα απ’ το κουλούρι στην μπλε ποδιά / και μπαίνεις στην τάξη / μπαίνεις στη μονοτονία του άγευστου χρόνου / στην αοριστία της ύπαρξης / που ξέρω, λίγο αλλοιωμένη, / τη συναντάς πάλι προς το τέλος».

Μετά βέβαια σκέφτεσαι ότι μερικές φορές αρκεί μια αγκαλιά ή ένα βλέμμα που θα σου δώσει τόση δύναμη ώστε τα δάκρυα να γυρίσουν πίσω και μια κουβέντα για να αντέξεις το άχθος των ημερών. Και κάποιες άλλες φορές αρκούν μόνο μερικοί κατευναστικοί στίχοι, οι πρώτοι που σου ήρθαν στο μυαλό: «Ηταν η μέρα καλή / καμιά δεν ένιωσα νέα πληγή / καμιά δεν κακοφόρμισε παλιά»*.

*«Ενα απλό κρεβάτι», Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Ποίηση 1963-2011»

[email protected]