Σεξ, μετάνοιες και ολονυκτίες

Εκείνο το καλοκαίρι, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, φοιτητής στο Παρίσι, βρέθηκα στην Αθήνα προσπαθώντας να τελειώσω τη μετάφραση ενός μυθιστορήματος. Θα το παρέδιδα στον εκδότη τις επόμενες μέρες για να πληρωθώ και να πάω διακοπές.

Ενα βράδυ που βγήκα για βόλτα, συνάντησα μια μακρινή, αγαπημένη ξαδέλφη, τότε στα 16. Μου εξομολογήθηκε ότι τα είχε φτιάξει με κάποιον στο νησί των διακοπών της, αλλά το πράγμα δεν πήγε καθόλου καλά. Φοβόταν μήπως είχε μείνει έγκυος.

Και είχε μείνει. Και αμέσως μετά τον έρωτα (για πρώτη φορά, πρέπει να τονίσω!), γνώρισε και την έκτρωση. «Δεν χρησιμοποιώ ποτέ προφυλακτικό. Αλλά μη φοβάσαι! Δεν πιάνει εύκολα παιδί μια γυναίκα. Κι αν πιάσει, είναι πολύ εύκολο να το ρίξει!»

Αυτό τον κυνισμό και το θράσος ενός άγνωστου προς την ξαδέλφη μου ξαναβρήκα πολύ πρόσφατα σ’ ένα άρθρο γνωστού συγγραφέα που πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Ανήκοντας στη γενιά της σεξουαλικής απελευθέρωσης, ο συγγραφέας ανάλωσε τα χρόνια της νιότης του δυστυχώς, κατ’ αυτόν, σε μια εποχή όπου «μια ολονυχτία παρά θίν’ αλός μπορούσε να οδηγήσει τη γυναίκα στο μαιευτήριο δύο μήνες μετά για να “ρίξει” ό,τι περίσσεψε από την απόλαυση» (sic).

Επειδή όμως τα χρόνια πέρασαν και ο συγγραφέας δεν είναι πλέον τόσο νέος, θα περιμέναμε από αυτόν κάτι ουσιαστικό ως απολογισμό μιας εποχής, και όχι κοινότοπες ηθικολογίες περί νεότητας και σεξουαλικής απελευθέρωσης ή αμφισβήτησης ακόμα και του δικαιώματος της γυναίκας στην αυτοδιάθεση του κορμιού της!

Ας είμαστε σοβαροί: είναι η σεξουαλική απελευθέρωση και η νεότητα υπεύθυνες για τις τερατώδεις φαλλοκρατικές αντιλήψεις που διαπερνούν μέχρι και σήμερα όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλο το ιδεολογικό φάσμα (από Δεξιά μέχρι Αριστερά) της Ελλάδας, όταν μάλιστα η καλλιέργειά τους αρχίζει μέσα στους κόλπους της ίδιας της οικογένειας;

Είναι η σεξουαλική απελευθέρωση και η νεότητα υπεύθυνες για όλους εκείνους που, αδιακρίτως ηλικίας, προκλητικά και ανεύθυνα, θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους την εκτόνωση των σεξουαλικών τους απωθημένων απέναντι στη γυναίκα, ερήμην της δικής της βούλησης; Εχουμε αναλογιστεί πού και πώς εκτρέφονται τα διάφορα «τέρατα» στη Ρόδο ή την Κρήτη ή σε όποια άλλη γωνιά της Ελλάδας – σε μια εποχή που οι γυναικοκτονίες πολλαπλασιάζονται, δυστυχώς, σε ολόκληρο τον πλανήτη;

Είναι η σεξουαλική απελευθέρωση και η νεότητα υπεύθυνες για όσους αρνούνται κατηγορηματικά ακόμα και σήμερα, στη μετά AIDS εποχή, τη χρήση προφυλακτικού στις ελεύθερες σχέσεις ή θεωρούν αμάρτημα κάθε είδους αντισύλληψη;

Η σεξουαλική απελευθέρωση, κυρίως τη δεκαετία του 1970, έθετε αναγκαία προϋπόθεση μια γενικότερη απελευθέρωση από τις καταπιεστικές, πατριαρχικές αντιλήψεις σε όλες τις δομές της κοινωνίας (οικογένεια, σχολείο, χώροι εργασίας, κ.λπ.). Με άλλα λόγια, αναζητούσε μια γνήσια ουμανιστική παιδεία και αποδοχή της διαφορετικότητας, χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα.

Και αν κάποιοι δεν κατάλαβαν τίποτε απ’ όλα αυτά τότε, και έρχονται σήμερα, δήθεν μετανιωμένοι, να εξομολογηθούν τις «παρά θίν’ αλός ολονυκτίες» της νεότητάς τους, που έστελναν γυναίκες στα μαιευτήρια (και συχνότερα… σε αλμπάνηδες γιατρούς, διορθώνω εγώ!) για τα περαιτέρω, δεν φταίει γι’ αυτό ούτε η σεξουαλική απελευθέρωση ούτε η νεότητα. Φταίει το ξερό τους το κεφάλι.

*σκηνοθέτης, διευθυντής Film Studies BA MA, New York College, Athens