Οι «ειδικοί» και το εκεί έξω

Αυτοί που πραγματικά νοιάζονται να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, οφείλουν να μπουν οι ίδιοι στην κοινωνία και μάλιστα στις μικρές, θεωρούμενες ασήμαντες εκφάνσεις της. Τα μεγάλα λόγια είναι συνήθως κούφια, άνυδρα, άψυχα· λείπει η καθημερινή ζείδωρη συνάφεια, οι μικροκαημοί, το γέλιο, η οργή, η λύπη, τέλος.

Πομπώδη λόγια, ανέξοδα, υποτονικά, ασθενικά. Λόγια πολιτικών, ειδικών επικοινωνιολόγων και επιστημόνων, πανεπιστημιακών, εκκλησιαστικών ταγών και λοιπών, πάσης φύσεως κενολόγων. Μεγάλα, φουσκωμένα λόγια, που φιλοδοξούν να αναλύσουν το όλον της ελληνικής κοινωνίας και το μόνο που καταφέρνουν είναι μια τρύπα στο νερό, ακριβώς διότι αγνοούν επιδεικτικά τα βάσανα και τα πάθη αυτής της κοινωνίας.

Μιλάνε οι εν λόγω κύριοι για πολιτισμική κρίση, αρνούμενοι βέβαια να αντιληφθούν ότι οι ίδιοι είναι αίτιοι της πτώσης του πολιτισμού και του επιπέδου της επικοινωνίας, αυτοί οι ίδιοι, με την παρουσία τους και μόνο στα τηλεοπτικά παράθυρα συντελούν στην υποβάθμιση. Ο λόγος εκεί είναι ρητορικός μόνο, τάχα εθνικόφρων, τάχα μεγαλειώδης, υποτίθεται ότι η εκφορά του αποσκοπεί στη βελτίωση και την ανάπτυξη των δημοκρατικών θεσμών.

Κούνια που τους κούναγε... Ασε που αναιδώς τεκμαίρονται για το ποια είναι αυτά που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία. Λέω αναιδώς, διότι οι πλείστοι εξ αυτών ουδεμία σχέση έχουν με το τι συμβαίνει εκεί έξω [ανεργία, παραφροσύνη, ναρκωτικά, κατάθλιψη, ψυχιατρεία, αυτοκτονίες...] Ο,τι «γνωρίζουν», τους το λένε οι σύμβουλοί τους, νεκρά χαρτιά διαβάζουν και αποφαίνονται, αδιαφορώντας για το αν προκαλούν το κοινό αίσθημα. Καλό θα ήταν να βγουν μια βόλτα στους δρόμους...

Πολιτικός που δεν γνωρίζει την ψυχή της χώρας του, δεν έπρεπε να κάνει αυτή τη δουλειά. Δυστυχώς, με το σημερινό αναπόδισμα αξιών και ιδεολογιών, μόνο οι αδαείς πολιτικοί κυβερνούν [διότι, αν ήξεραν, θα κλείνονταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο -στο σπίτι τους]. Επιπροσθέτως θεωρούν (;) ότι παράγουν (!) σωτήριο για την κοινωνία και τη χώρα έργο· αυτό δηλώνουν και δημοσία και σε κατ’ ιδίαν φιλικές συζητήσεις. Τι να πει κανείς.

Το άγχος τους δεν είναι αυτό της επιβίωσης, αφού καλοαμείβονται μάλιστα, και όχι βεβαίως αν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους, αν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους να μορφωθούν, εάν, τέλος, έχουν να φάνε κάθε μέρα. Οσοι παίρνουν μέρος σε τηλεοπτικούς διαλόγους και όσοι τους παρακολουθούν βρίσκονται αλλού, όχι εδώ, όχι σε τούτον τον έρημο τόπο [φιλελεύθεροι, ψευδοαριστεροί, σοσιαλδημοκράτες, τάχα, δεξιοί, ακροδεξιοί και όλο το σινάφι που απαρτίζει το πολιτικό σύστημα].

Είναι και που εκείνο το ρημάδι το χρέος δεν μειώνεται, δεν ξεφουσκώνει κι ας γίνονται τόσες «δραστικές» ενέργειες εκ μέρους της κυβέρνησης [υφαρπαγές και ληστείες του εισοδήματος μικρομεσαίων και χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων]. Απορίας άξιον παραμένει πώς αντέχουν ακόμη αυτά τα στρώματα, πώς επιβιώνουν μετά απ’ αυτές τις κυβερνητικές «ενέργειες». Θα πει κανείς η καρδούλα τους το ξέρει, ναι, αλλά η απορία δεν λέει να φύγει. Πώς; Αυτό πού το πάμε;