Την επόμενη μέρα η πόλη ήταν βουβή. Κοιταζόμασταν με θλίψη στα μάτια δίχως να μιλάμε. Η μουσική και τα τραγούδια σώπασαν, σαν να μην είχαν τίποτα να προσφέρουν πια στους ανθρώπους. Στους δρόμους περπατάγαμε σκυφτοί και οι μεγάλες παρέες στα καφενεία συζητούσαν χαμηλόφωνα για να μη διαταράξουν τον άδικο «ύπνο» των χαμένων.
Οι τηλεοράσεις έκλειναν η μία μετά την άλλη. Δεν αντέχεται άλλο η εικόνα. Οι σφιχταγκαλιασμένοι νεκροί μάς στοίχειωσαν, θυμίζοντάς μας πως εκεί που πάει να βρει παρηγοριά ο άνθρωπος, ακόμα και την ύστατη στιγμή, είναι ένας άλλος άνθρωπος. Προχωρώ δίχως συγκεκριμένο προορισμό.
Το μυαλό μού λέει πως η ζωή συνεχίζεται, οι άνθρωποι από κατασκευής βαφτίζονται στης λήθης το πηγάδι για να μπορούν να συνεχίζουν, η φύση αδιάκοπα επουλώνει τις πληγές της για να μπορεί να συνεχίζει. Μα να που η καρδιά πονά και επιτακτικά σου λέει «σταμάτα, σταμάτα για λίγο». Και δεν μπορείς να μην υπακούσεις το όργανο που σου δίνει ζωή.
Σταματάμε για λίγο λοιπόν. Και δεν είναι κακό. Σταματάμε για να σκεφτούμε πως πίσω και πέρα από κάθε καλοκαίρι, πίσω και πέρα από τη δική μας ζωή, έφυγαν άνθρωποι γενναίοι που αρνήθηκαν να αφήσουν το χέρι του ανήμπορου αγαπημένου τους όταν η φωτιά πλησίαζε, άνθρωποι γενναίοι που έπρεπε να επιλέξουν ποιον μπορούν να σώσουν και ποιον όχι, άνθρωποι που με αυτοθυσία πέρα από οποιοδήποτε επαγγελματικό καθήκον κινδύνεψαν για να σώσουν έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο ή ζώο, άνθρωποι που θα μαθαίνουμε τις ιστορίες τους καθώς οι μέρες θα περνούν και η ζωή θα απαιτεί να πάρουμε μπρος και να συνεχίσουμε. «Πώς θα συνεχίσουμε;», είναι αυτό που αναρωτιόμαστε όλοι.
Δεν ξέρω. Παρηγοριά δεν βρίσκεις ξεχνώντας. Παρηγοριά βρίσκεις συνεχίζοντας να θυμάσαι. Να θυμάσαι τη μέρα του χαμού. 23/7/2018.
Παρηγοριά τα λόγια των ποιητών που λένε τα ανείπωτα των ανθρώπων.
Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ, Πάνω στην καταστροφή, Δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους, Δεν πρόφθασα να δω πως λείπουνε, Από τη συντροφιά μου, Πως έχασαν τον αγέρα που εγώ αναπνέω, Και πως η μουσική των λουλουδιών, Ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράγματα, Δεν έρχεται στ’ αυτιά μου, Ακόμα δε χλιμίντρισαν τ’ άλογα, Που θα με φέρουν πλάι τους, Να τους μιλήσω, Να κλάψω μαζί τους, Και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους, Ολοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος, Σαν τίποτα να μην είχε γίνει, Σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω απ’ τα κεφάλια μας
(Γιώργος Σαραντάρης, Τελευταία ποιήματα, 1938-40).
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας