Αι ευχαί

Οι ευχές που δίνουμε ο ένας στον άλλον για το Πάσχα που περιμένουμε με ελπίδα και με σφιγμένη καρδιά. Αναλογιζόμενοι τις επόμενες μειώσεις στον μισθό ή στη σύνταξη. (Αν υπάρχει μισθός ή σύνταξη.) Τις μειώσεις στο φιλότιμό μας, που ο κύριος Μητσοτάκης θυμήθηκε πως μας λείπει και μας σύστησε να το ξαναβρούμε.

Και τις μειώσεις στον αριθμό των ελληνικών νησιών, της ελληνικής γης εν γένει, που ο γείτονας μας σύστησε να τη μειώσουμε για να βρούμε την υγειά μας κάτω από τις –κάπως βαριές– φτερούγες της νεο-οθωμανικής επικράτειας που οραματίζεται.

Ευχές, λοιπόν, για μια δύσκολη Ανάσταση σήμερα, «Τετάρτη μεγάλη με τον λαό στο αμπάρι».

Και οι άλλες Ευχές. Αι ευχαί του Κάλβου, του Ποιητή, που η Ελλάδα δυσκολεύτηκε να αντέξει τη λάμψη του, μέχρι ο Παλαμάς να τον αναστήσει και ο Ελύτης να βαδίσει στα ίχνη της «λυρικής τόλμης» του, όπως τόσο όμορφα την αποκάλεσε στα Ανοιχτά χαρτιά του. Ας τον ακούσουμε:

«Της θαλάσσης καλήτερα/ φουσκωμένα τα κύματα/ να πνίξουν την πατρίδα μου/ ωσάν απελπισμένην/ έρημον βάρκαν [...] Παρά προστάτας νάχωμεν. Με ποτέ δεν εθάμβωσαν/ πλούτη ή μεγάλα ονόματα/ με ποτέ δεν εθάμβωσαν/ σκήπτρων ακτίνες […] Διά να θεμελιώσητε/ την τυραννίαν τιμάτε/ τον σταυρόν εις τας πόλεις σας/ και αυτόν επολεμήσατε/ εις την Ελλάδα […] Δεν με θαμβόνει πάθος/ κανένα· εγώ την λύραν/ κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι/ σιμά στου μνήματός μου/ τ' ανοικτόν στόμα».

«Παρά προστάτας νάχωμεν», μας λέει χωρίς φόβο και πάθος ο ποιητής. Οταν ο κύριος Πάιατ μάς προειδοποιεί με ψυχραιμία, τι έχει να χάσει αλήθεια ο άνθρωπος, ότι όπου να 'ναι θα το έχουμε το «θερμό επεισόδιο», αλλά ας μην ανησυχούμε, η Αμερική είναι στο πλευρό μας.

Οταν η κυρία Μέρκελ μάς συγχαίρει για την ψυχραιμία μας και για το ότι καλέσαμε στην πατρίδα μας τον πρωθυπουργό της συμμάχου και φίλης χώρας, πράγμα που όπως όλοι ξέρουμε αναβάθμισε δραστικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οταν ο κύριος Γιούνκερ τού τα είπε σταράτα για τους δύο στρατιωτικούς μας απαιτώντας –με λεπτότητα είναι αλήθεια– να κάνουν Πάσχα στο σπίτι τους.

Και τίθεται το ερώτημα: πού θα πάμε χωρίς αυτούς, πώς να στερηθούμε τέτοιους πολύτιμους προστάτες;

«Μοναχή τον δρόμο επήρες/ εξανάρθες μοναχή», παρηγορούσε την Ελευθερία ο άλλος ποιητής μας. Δεν θυμάμαι τα λόγια του για να υμνήσω και να συστήσω την απομόνωση, την αδιαφορία για συμμαχίες σε μια από τις πιο δύσκολες ώρες του λαού μας. Αλλά για να πω ότι κανείς δεν πρόκειται να βρει φίλο ή σύμμαχο σε έναν δρόμο που τον θέλουμε ειρηνικό, αν πρώτα δεν πατήσει στα δικά του τα πόδια.