Γιατί τα σπάσαμε τ ’αγάλματά των...

Γιατί τα σπάσαμε τ ’αγάλματά των. 
Γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των, 
Διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί...

Καβάφης/Ιωνικόν 

Ξαναβλέπω σπασμένα αγάλματα. Σπασμένη μνήμη. Πρώτη φορά, το 2001 στο Μπαμιγιάν, τους Βούδες οδοδείκτες για τους περιπλανώμενους στο σώμα και την ψυχή, να κανονιοβολούνται από τους Ταλιμπάν. Επειτα άλλες καταστροφές από τον ISIS στην Παλμύρα, αγάλματα και κτίσματα μαζί.

Η παγκόσμια κοινότητα να μην μπορεί να σταματήσει τα εγκλήματα κατά των αγαλμάτων που θεωρούνται κληρονομιά της.

Και τώρα στο Αφρίν από τους Τούρκους και τους αντιπολιτευόμενους Σύρους (;) συμμάχους τους.

Ο Κάβα ο σιδηρουργός, ο ήρωας των Κούρδων, είναι αυτή τη φορά ο στόχος των εισβολέων. Αντίστοιχος με τον χωλό Ηφαιστο, το κυνηγημένο από τη μάνα του παιδί, τον θεό εκδικητή που παγιδεύει αυτούς που τον έχουν απατήσει, αλλά και θεό που φτιάχνει τα όπλα του Αχιλλέα μαζί με την ασπίδα του, που πάνω της σφυρηλατεί όλη την οικουμένη. 

Και δίπλα στα αγάλματα, μονότονα, βασανιστικά ίδια παρ’ όλα τα εθνοτικά ή άλλα διακριτικά τους, τα σώματα. Γυμνά ή ημίγυμνα, ανδρικά και γυναικεία, ιδιαίτερα αυτά, ατιμασμένα και μετά θάνατον από το βέβηλο βλέμμα των νικητών, που επιχαίρουν για τη λεία τους.

Την καταματωμένη, ανυπεράσπιστη λεία τους, όπως δείχνει η φωτογραφία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο (να είναι άραγε από τα πρόσφατα γεγονότα, από αυτόν ή από άλλον πόλεμο, ποιος ξέρει αλήθεια;). Το γυναικείο σώμα ημίγυμνο, γεμάτο πληγές, κείτεται εκεί, ανάμεσα στα πόδια με τις αρβύλες αυτών, που πια είναι οι νικητές.

Σώματα και αγάλματα μοιράζονται την οργή και τη βία των εισβολέων. Ριζική αφαίρεση της πραγματικής και της συμβολικής ζωής. Που χωρίς αυτήν δεν θεμελιώνεται οίκος, ούτε κοινότητα ούτε πόλη. 

Οι αναλύσεις των ειδικών μιλούν για έναν πόλεμο των αγωγών. Πίσω από τη ρητορική περί δικαιωμάτων κρύβονται, λένε, οι αγωγοί που θέλουν να διασχίσουν στεριές και πελάγη για να αποκτήσουν οι χώρες από τις οποίες περνούν ισχύ, πλούτη και παγκόσμιο ρόλο.

Πού είναι η δημοκρατία ή έστω τα ίχνη της; Πού είναι ο ορθός λόγος, απαραίτητη προϋπόθεση για να μιλήσουν οι άνθρωποι και οι πολιτισμοί;

Πού είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, άυλα και υλικά; Το δικαίωμα αν όχι στην αξιοπρέπειά σου, τουλάχιστον στην ντροπή σου; Ποιοι καταδικάζουν ποιους, στο όνομα τίνος; 

Πού βρίσκονται όλοι αυτοί που βραβεύτηκαν με βραβεία ειρήνης, που πρωτοστάτησαν σε ελληνοκουρδικές, ελληνοτουρκικές και άλλες φιλίες; Πώς θα μπορέσει να αναχαιτιστεί αυτό το νέο κύμα της βίας ανάμεσα σε ανθρώπους και λαούς;