Ελπίδα ριζωμένη στη γη μας

Λείπει η Ελπίδα. Από το κουτί της Πανδώρας ξεχύθηκαν όλα τα δεινά, αλλά όταν σκύψαμε να κοιτάξουμε τον πάτο η Ελπίδα δεν ήταν εκεί. Στον τόπο που κάποτε γέννησε το αφήγημα για τον Προμηθέα, τον Επιμηθέα και την Πανδώρα, ο μύθος επέστρεψε με ραγισμένο το παρήγορο φινάλε του.

Το πράγμα έχει ξεφύγει από το πεδίο των συζητήσεων και της σύγκρουσης των απόψεων. Το βεβαιώνουν οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες των νέων -αυτών που αποκαλούσαμε ελπίδα του έθνους- που φεύγουν.

Εκπατρίζονται και τρέχουν στα ανθρωπο-πάζαρα της λοιπής Ευρώπης κυνηγώντας ένα κάποιο αμφίβολο μέλλον. Και ακόμα περισσότερο το διαβάζεις στα μάτια πολλών από αυτούς που μένουν γιατί δεν μπορούν ή δεν θέλουν ακόμα να δραπετεύσουν.

Και ακόμα αυτών που θέλουν αλλά δεν τολμούν να κάνουν παιδιά γιατί, όπως ομολογούν, δεν μπορούν να πάρουν την ευθύνη να τα φέρουν σε έναν κόσμο που δεν τους εγγυάται τίποτε.

Ισως κάποιοι να νομίζουν ακόμα στα σοβαρά ότι οι δηλώσεις διαφόρων εκπροσώπων που παίζουν στο έργο της διάσωσης/κατοχής της Ελλάδας τον ρόλο του «καλού», λέγοντας ότι η Ελλάδα «βρίσκεται σε καλό δρόμο» και η παραμονή της στην ευρωζώνη είναι αναγκαία, θεμελιώνουν κάποια ελπίδα.

Πείτε τα αυτά σε κάποιους από τους ανθρώπους με τα σφιγμένα χείλη και τα σβησμένα μάτια και θα διαπιστώσετε ότι τα λόγια πια δεν τους αγγίζουν.

Αν προσέχουν παρόμοιες δηλώσεις, δεν είναι για να καταλάβουν αυτά που λέγονται ακριβώς με στόχο να μείνουν ακατανόητα: «διαρθρωτικές αλλαγές», «μεταρρυθμίσεις», «ανακεφαλαίωση τραπεζών», «απελευθέρωση της εργασίας» κ.λπ.

Το νόημα των βαρύγδουπων αυτών εννοιών συμπυκνώνεται στα πολύ πιο απλά και άμεσα οδυνηρά: απολύσεις, μείωση μισθών και συντάξεων, σταδιακή κατάργηση του αφορολόγητου. Ολο το μέλλον που μας προτείνουν οι «φίλοι» μας συμπυκνώνεται στις όντως απλές αυτές λέξεις.

Εχει γι' αυτό κάθε ελπίδα χαθεί; Ειλικρινά δεν το πιστεύω. Μέσα στη νέα επταετία των μνημονίων, τη δεύτερη αποφράδα μετά τη χουντική, η ελπίδα αναδύθηκε μια πρώτη φορά, μαζική, δυναμική, ουσιαστική, τουλάχιστον από την άποψη ότι πολλοί ρίσκαραν για χάρη της πραγμάτωσής της την ασφάλεια και το συμφέρον τους.

Το ότι διαψεύσθηκε όπως διαψεύσθηκε δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επανέλθει. Γιατί όντως ο άνθρωπος τείνει να ελπίζει μέχρι να πεθάνει, για να μην πεθάνει. Και διότι μέσα στον Αρμαγεδδώνα αναδύονται νέες κινήσεις που γυρεύουν δημοκρατία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια.

Ομως αυτό δεν φτάνει. Χρειαζόμαστε μια ελπίδα που να κοιτά τον ουρανό και ταυτόχρονα να είναι στέρεα ριζωμένη στη γη μας, στη γη της σκληρής πραγματικότητας. Που να τρέφεται από το όνειρο, αλλά να έχει, όπως έλεγε ο Λόρκα, «πόδια από μολύβι». Για να μην τη δούμε να γκρεμίζεται πάλι.